Ενδεικτικό της καταστάσεως αποτελεί η αμφισβήτηση, από πλευράς μερίδας κόσμου, των προβλέψεων τόσο του Προέδρου της Δημοκρατίας, όσο και άλλων αξιωματούχων, για τα περί σοβαρών πιθανοτήτων «εξόδου από το μνημόνιο το συντομότερο δυνατόν, ακόμα και μέχρι τέλη του 2015». Μερίδα της κοινής γνώμης, εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης απέναντι στον Πρόεδρο (για τους γνωστούς λόγους), καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα λεγόμενα του, αποτελούν ενδεχομένως ψέμα.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η έξοδος από το μνημόνιο, δεν αποτελεί την απάντηση στις προσευχές μας, αφού όταν η Κύπρος «αποδεσμευτεί» από το μνημόνιο, θα εισέλθει ουσιαστικά στη διαδικασία αποπληρωμής του διεθνούς δανείου, αρχικά των τόκων και στη συνέχεια του κεφαλαίου. Ενός χαμηλότοκου δανείου μεν, μακροχρόνιου δε.
Συνεπώς, έχω την εντύπωση ότι ο Πρόεδρος ή ο κάθε αξιωματούχος δεν μας λέει και κάτι συγκλονιστικό, το οποίο αξίζει αμφισβήτησης, αφού μια τέτοια εξέλιξη δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τη ζωή μας, ούτε θα επαναφέρει το βιοτικό μας επίπεδο στην πρότερη μορφή του (άμεσα τουλάχιστον). Μερίδα των πολιτών, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται πλέον τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, σπεύδουν να αμφισβητήσουν τις προβλέψεις του, λες και αν επαληθευτούν οι εν λόγω προβλέψεις, θα γίνει το επόμενο πρωί κάποιο «οικονομικό θαύμα».
Το σημείο εστίασης της προσοχής μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μετατοπίστηκε από την πραγματική ουσία, διότι, λόγω εμπειρίας οι πολίτες δυσκολεύονται να εμπιστευθούν τον Πρόεδρο και τις τοποθετήσεις του. Δικαιολογημένα, βασανίζει συνεχώς το μυαλό των πολιτών η έγνοια, «καλά, αν αποφασίσει ξανά να γίνει ωφέλιμος παρά αρεστός, με δυσμενή για την κοινωνία αποτελέσματα, τότε ίντα χαπάρκα;».
Εντούτοις, το ζήτημα δεν είναι αν ο Πρόεδρος λέει αλήθεια σε σχέση με την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά τί πραγματικά σημαίνει η περιβόητη «έξοδος από το μνημόνιο»; (Μεταξύ άλλων, αποπληρωμή του δανείου, συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών, κάλυψη των οικονομικών κενών που θα δημιουργούνται, εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων κλπ. Σε γενικές γραμμές ουδέν μεμπτό, υπό την προϋπόθεση ότι θα διαφυλαχθεί ο κοινωνικός ιστός).
Άρα, το θέμα δεν είναι αν λέει αλήθεια ο Πρόεδρος ή αν ψεύδεται, αλλά πώς αποκωδικοποιείται η στάση του.
Βεβαίως, συχνά πυκνά εκφράζονται παραδοχές του τύπου «δεν εφησυχάζουμε, η Κύπρος έχει μακρύ δρόμο να διανύσει κλπ», όμως γιατί δημιουργούνται υπέρμετρες προσδοκίες στο κοινό, ότι «έξοδος από το μνημόνιο συνεπάγεται με θαύμα»;
Από την άλλη, θα έλεγε κανείς ότι η ολοκλήρωση του κυπριακού προγράμματος οικονομικής προσαρμογής αποτελεί το πρώτο βήμα προς την ανάκαμψη, αφού θεωρητικά η Κύπρος θα έχει ορθοποδήσει, η εμπιστοσύνη θα έχει επανακτηθεί και το σύστημα θα επανέλθει στους κανονικούς του ρυθμούς. Η προσπάθεια όμως δεν σταματά εκεί και το διακύβευμα αφορά στην εξεύρεση των πόρων αποπληρωμής του δανείου και στην αντιμετώπιση των προκλήσεων μετά την περιβόητη «έξοδο από το μνημόνιο», σε σχέση με την κάλυψη οικονομικών κενών που ενδεχομένως να προκύψουν. Και το ερώτημα παραμένει: Με ποιο τρόπο θα καλυφθούν τα κενά, πώς θα κληθεί να συνεισφέρει η κοινωνία και πόσες ακόμη θυσίες θα πρέπει να κάνει ο πολίτης;
Follow me on Twitter @AthanasiouTh
Για σχόλια στο [email protected]
