Αρκετές μέρες προηγουμένως η πρωτεύουσα έμπαινε στον ρυθμό του ντέρμπι. Παντού συζητούσαν  γι' αυτό το μεγάλο γεγονός! Στα καφενεία οι παππούδες, στα σχολεία τα παιδιά φορούσαν τα κασκόλ τους. Στα διαλείμματα έπαιζαν στο χωματένιο γήπεδο ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια. «Δανείζονταν» και τα ονόματα των αγαπημένων τους ποδοσφαιριστών. Ο κόσμος έπαιρνε με αγωνία την εφημερίδα το πρωί, για να μάθει τα τελευταία νέα, και το βράδυ έτρεχε να ενημερωθεί από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε τότε η διαδικτυακή ενημέρωση. Περίμεναν την επόμενη μέρα, για να μάθουν τα νεότερα. Υπήρχε άγχος και πίστη ότι αυτοί θα πανηγυρίσουν. Δεν έλειπαν τα πειράγματα και τα στοιχήματα. Όχι στα πρακτορεία, φυσικά, άλλα ποιος θα κεράσει καφέ ή σάντουιτς αν χάσει η ομάδα του. Το ντέρμπι έμπαινε σε τρελούς ρυθμούς. Σε κάθε γωνιά της Κύπρου το συζητούσαν. Όσο κόντευαν οι μέρες, η αγωνία μεγάλωνε. Κάθε μέρα υπήρχε το ίδιο σκηνικό και μετρούσαν αντίστροφα για την ώρα,  που θα έφτανε η μεγάλη μέρα. Αυτά ήταν τα αγνά συναισθήματα για το αγαπημένο τους ντέρμπι. Ήταν το μεγάλο γεγονός!

Τα πιο σπουδαία ήταν όταν έφτανε η μέρα του ντέρμπι. Σάββατο ή Κυριακή μεσημεράκι στις 2:00. Από το πρωί άρχιζαν τα κορναρίσματα, με τα κασκόλ και τις σημαίες της Ομόνοιας και του ΑΠΟΕΛ, έξω από τα αυτοκίνητα στην πόλη και στα χωριά. Άλλωστε, δεν έμεναν αρκετές ώρες. Ελάχιστες και το άγχος μεγάλωνε. Έβλεπαν κάθε τόσο το ρολόι τους, οι αιώνιοι αντίπαλοι «ακόνιζαν τα ξίφη» τους. Η πρωτεύουσα και ολόκληρη η Κύπρος ήταν στο πόδι, ντυμένη στα κίτρινα και τα πράσινα. Στη 1:00 «νέκρωνε» η πόλη. Διότι απλώς 20 χιλιάδες και πλέον ήταν ήδη στρυμωγμένοι στο Μακάρειο στάδιο. Περνούσαν όλοι από την κεντρική είσοδο. Δεν είχαν, άλλωστε, τίποτα να χωρίσουν. Ήταν μόνο αντίπαλοι για 90 λεπτά. Στο γήπεδο δεν υπήρχαν διαχωριστικά. Κάθονταν δίπλα δίπλα. Υπήρχαν τα συνθήματα, τα καλά και τα κακά. Φυσιολογικό ήταν, άλλωστε. ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια ήταν, δεν ήταν εκκλησία. Όμως, υπήρχε ασφάλεια, διότι ο κόσμος ήταν αγνός και αγαπούσε με πάθος την ομάδα του. Ήθελαν να νιώσουν το συναίσθημα της ικανοποίησης μετά από μια νίκη πάνω στον αιώνιο αντίπαλο. Ήταν κάτι φανταστικό, όταν οι ομάδες έκαναν την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο. Το Μακάρειο ζούσε μεγάλες στιγμές! Όταν άρχιζε ο αγώνας, η αγωνία χτυπούσε κόκκινο. Οι ποδοσφαιριστές ήθελαν να παίξουν για τη φανέλα, να ικανοποιήσουν τους φίλους τους. Ήθελαν να γίνουν ήρωες για την ομάδα τους, να γίνουν πρωτοσέλιδα την επόμενη μέρα! Υπήρχε μεγάλο πάθος στο γήπεδο. Τότε δεν υπήρχαν τα συστήματα και οι στρατηγικές. Το ντέρμπι ήθελε ψυχή και πάθος, διότι απλώς οι πρωταγωνιστές ήταν Κύπριοι ποδοσφαιριστές. Ακόμη και δύο ξένοι που υπήρχαν έμπαιναν και αυτοί στον ρυθμό του ντέρμπι, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ήξεραν τι σημαίνει μια νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου!

Η νικήτρια ομάδα ζούσε μέρες δόξας από τον κόσμο της, ο ηττημένος την ταπείνωση. Αφού τα πειράγματα διαρκούσαν μέρες. Η δύναμη του ΑΠΟΕΛ-Ομόνοιας ήταν ότι συζητείτο για μέρες και μετά την ολοκλήρωσή του.
Αυτό είναι το μεγάλο ντέρμπι της Κύπρου. Πάντα υπάρχει η αίγλη του. Άλλαξαν, όμως, πολλά. Δεν υπάρχει, πλέον, αυτή η αγνότητα του παρελθόντος. Ο διαχωρισμός των κερκίδων, ο φανατισμός, τα επεισόδια, ο καθορισμός της γηπεδούχου ομάδας και άλλα πολλά άλλαξαν την εικόνα του αιώνιου ντέρμπι.
Σίγουρα αναπολούμε το παρελθόν. Όμως, σήμερα ακόμη ένα αιώνιο ντέρμπι θα καταγραφεί στην ιστορία. Στις 16:00 ο ΑΠΟΕΛ θα υποδεχθεί την Ομόνοια. Ευχόμαστε να γίνει ένα παιχνίδι αντάξιο της ιστορίας των δύο ομάδων και ο καλύτερος να κερδίσει. Μακριά από φανατισμό και ακρότητες. Οι αιώνιοι αντίπαλοι «ακονίζουν και πάλι τα ξίφη τους». Ο ΑΠΟΕΛ για να κάνει βήμα για την κατάκτηση του 5ου σερί τίτλου και η Ομόνοια για την προσπάθειά της, για την έξοδο στην Ευρώπη. Σε τέτοια ντέρμπι όλα είναι πιθανά. Όλα ξεκινούν από μηδενική βάση.
Αυτό είναι το αιώνιο ντέρμπι. Δεν το αλλάζουμε με τίποτα!