Ο Κώστας Καϊάφας είναι ίσως από τους καταλληλότερους ανθρώπους που μπορούν να καταλάβουν και να αναφερθούν τι έστι πίεση στην Ομόνοια. Άκουσε πάρα πολλά και ως ποδοσφαιριστής, έτσω και αν ως αρχηγός ήταν μια εμβληματική μορφή και συνεχίζει να τα ακούει και τώρα ως προπονητής. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχει μεγάλη πιέση σε μια μεγάλη ομάδα και χωρίς να υπάρχει θέμα σύγκρισης ή/και υποτίμησης, άλλης μορφής είναι η πίεση στην Ομόνοια και διαφορετικής μορφής στον Απόλλωνα και στην ΑΕΚ (ομάδας στις οποιές αναφέρθηκε, μάλλον άστοχα ο κόουτς των "πράσινων", για το ότι δεν ασκήθηκε ανάλογη κριτική, όταν αποκλείστηκαν από την Ευρώπη).

Ο Καϊάφας, τα ακούει περισσότερο, για τον φετινό προγραμματισμό, αν και εδώ που τα λέμε δεν ηταν αποκλειστικά δική του ευθύνη.Τα ακούει επίσης, για τη συνήθεια που έχει να αλλάζει ρόλους και θέσεις παικτών. Ότι και να ακούει, όμως, νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του και για την ομάδα του. Και δεν διστάζει να το πεί και δημόσια. Ο Καϊάφας έδωσε κάτι σημαντικό στην Ομόνοια, τα τελευταία δύο χρόνια. Ταυτότητα, που πάσχιζε να αποκτήσει για πολλά χρόνια πριν. Ταυτότητα, με τα καλά και τα κακά της, βεβαίως, αλλά δεν παύει από το να έχει βρει μια ταυτότητα πάνω στην οποία μπορεί να δουλέψει και να φτάσει στην κορυφή.

Η Ομόνοια το καλοκαίρι είχε μια χρυσή ευκαιρία για το βήμα παραπάνω. Με έτοιμο τον κόρμο από πέρσι, χρειαζόταν 6-7 σωστές προγραμματικές κινήσεις. Χάθηκε όμως στη μετάφραση του προγραμματισμού και αυτός, ίσως να είναι ο κυριότερος λόγος, που βρίσκεται στο σημείο αυτό σήμερα. Όπως φαινόταν η Ομόνοια, χρειαζόταν σημαντική ενίσχυση στην άμυνα, με τερματοφύλακα, δύο ακραίους αμυντικούς και ένα στόπερ. Ήθελε ακόμη ένα πολυσύνθετο και έμπειρο μέσο και ένα ποιοτικό επιθετικό, που θα μπορούσε να προσφέρει στην περιφέρεια και στα άκρα.

Στη θεωρία, όμως όλα φαίνονται εύκολα, πόσο μάλλον σε ένα Σύλλογο που μετρά και την τελευταία δεκάρα. Δεν είναι όμως αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Η Ομόνοια είχε και εξακολουθεί και επι Καϊάφα να έχει μια δομική ανεπάρκεια στη διεύθυνση (management) της ομάδας. Άλλος ο ρόλος του κόουτς, άλλος ο ρόλος της διοίκησης του Συλλόγου και άλλος ο ρόλος ενός υπεύθυνου του τμήματος, όχι με την έννοια που έχουμε συνηθίσει στην Κύπρο (λίγο από όλα από ένα άνθρωπο της διοίκησης).

Είναι σημαντικό στο απαιτητικό, σύγχρονο ποδόσφαιρο να υπάρχει ένας καταξιωμένος άνθρωπος με γνώσεις και εμπειρίες που να μπορεί να καταγράφει τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αγωνιστικές ανάγκες της ομάδας και σε συνεργασία με τον προπονητή να τρέχει θέματα προγραμματισμού και όχι μόνο.

Επανερχόμενοι στο φετινό προγραμματισμό της Ομόνοιας και σε αυτά που αναφέραμε πιο πάνω, η ανάγκη για επιθετική ενίσχυση έγινε πρώτης ανάγκης, με τη φυγή του Ποτέ. Όμως τα πράγματα είχαν ήδη περιπλεχθεί. Ο αρχικός προγραμματισμός πήγε στράφι, λόγω κακών επιλογών και δεν είναι τυχαίο που στο τέλος ... χάθηκε το μέτρημα με τις προσθήκες και όμως δεν αποκτήθηκε σέντερ φορ και ακόμη δεξί μπάκ. Αν θεωρήσουμε ότι η θέση του δεξιού μπακ μπορεί να καλυφθεί με εσωτερικές ανακατατάξεις, τότε το πρόβλημα παραμένει μπροστά.

Και δεν ήταν μόνο το παιχνίδι με την Ανόρθωση. Ήταν και με την Δόξα που έγινε λάθος στην αντίπαλη άμυνα για να έρθει το γκολ. Ήταν και με τον Εθνικό, αλλά και στους αγώνες με την Μπρόντμπι. Προφανώς η πεντάρα με τη Σαλαμίνα θα ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Συνεπώς, το μόνο που έχει να κάνει ο Καϊάφας, τώρα, είναι δουλέψει πάνω στο γκολ. Και ο Σκέμπρι και ο Σέρινταν έχουν τον γκολ και ακόμη ο Κιρμ με τον Μπαντιμπάνγκα, όπως και ο Ασίς...Είναι και θέμα δουλειάς, είναι και θέμα ψυχολογίας ενώ υπάρχει και ένα κρατούμενο (Χριστοφή)...