Μόλις δέκα μέρες μας χωρίζουν από τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και φυσικά  κάποιες συνήθειες εξακολουθούν να παραμένουν κλασικές και διαχρονικές. Έτσι λοιπόν και φέτος δεν θα ξεφύγουμε από το καθιερωμένο πλέον «γιορτινό», τρόπος του λέγειν, κλίμα.

Οι σκηνές που θα σας περιγράψω θα ζωντανέψουν λίαν συντόμως μπροστά στα μάτια σας, όπως εξάλλου, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες.

Σκηνή πρώτη: Άπαντες οι υποψήφιοι Πρόεδροι επισκέπτονται τα στρατόπεδα για να πιούν και να γιορτάσουν μαζί με τους εθνοφρουρούς τις «άγιες» αυτές μέρες, ευελπιστώντας ότι τα εντελώς αχρείαστα, τις περισσότερες φορές, δώρα τους, θα μπορέσουν να ανταλλαγούν με τη ψήφο των παραληπτών τους. Και φυσικά θα ακούσουμε από τα στόματα όλων, ότι τα στρατευμένα παιδιά μας βρίσκονται πάντα πρώτα στη σκέψη τους (γιατί και αυτή η σκέψη θυμάται να γιορτάσει κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές).

Σκηνή δεύτερη: Πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος και λοιποί κομματάρχες παίρνουν σβάρνα νοσοκομεία, γηροκομεία και κάθε λογής συνοικιακούς συλλόγους, κόβοντας βασιλόπιτες για το καλό του χρόνου (ξεχνώντας βέβαια ότι και αυτές με τα δανεικά της τρόικας θα τις αγοράσουμε), και βγάζοντας, με στόμφο, λόγους, που πιθανόν κανείς να μην καταλαβαίνει.

Σκηνή τρίτη: Κάθε δήμος, γειτονιά, αλλά και υπεραγορά φωταγωγούν χριστουγεννιάτικα δέντρα και διάκοσμους, διαγωνιζόμενοι για το μεγαλύτερο καρακιτσαριό των γιορτών. Άσε που εν καιρώ λιτότητας, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να φουσκώσουν ακόμη περισσότερο τους λογαριασμούς της ΑΗΚ.

Σκηνή τέταρτη: Τα τηλεοπτικά κανάλια βάζουν και αυτά τα γιορτινά τους (ο θεός να τα κάνει βέβαια γιορτινά) και βγάζουν από τα συρτάρια τους ταινίες, των οποίων, ο καθένας από εμάς, έχει μάθει απ’ έξω τους διαλόγους. Όσο για τα προγράμματα της παραμονής σε κάνουν να αναπολείς τα χρόνια, που όταν υπήρχε βλάβη, παρακολουθούσες για ώρες το «σιονούι».

Σκηνή πέμπτη: Ο Άγιος Βασίλης ζωντανεύει και μάλιστα πολλαπλασιάζεται, ώστε κάθε δρόμος και σοκάκι να έχει και το δικό του Άγιο. Ο οποίος όμως αντί να μοιράζει δώρα, μαζεύει χρήματα, για κάθε λογής συνδέσμους, οι οποίοι βλαστάνε επίσης ως μανιτάρια τις μέρες των γιορτών.

Σκηνή έκτη: Θα ήταν παράλειψη μεγάλη να μην αναφερθώ στην κλασική ευχή, την οποία πολιτική και θρησκευτική ηγεσία συνηθίζει να μοιράζει κάθε χρόνο τέτοιο καιρό: Είθε το νέο έτος να φέρει ελευθερία στην Κύπρο και να ηχήσουν και πάλι οι καμπάνες των κατεχόμενων εκκλησιών μας! Λες και αυτό θα γίνει από μόνο του, ως εκ θαύματος, και όχι με το να κάτσουν κάτω επιτέλους και να αποφασίσουν μια κοινή γραμμή στο κυπριακό!

Αυτά είναι μερικά απ’ όσα θα δούμε και θα ακούσουμε αυτές τις μέρες. Αν έστω και μια από τις σκηνές αυτές εκλείψει από το φετινό «γιορτινό» κλίμα, τότε μπορούμε να πανηγυρίσουμε, γιατί σαφώς αρχίσαμε επιτέλους να γινόμαστε καλύτεροι!