Ήλθαν, είδαν και απήλθαν… Ο λόγος βέβαια για τους δανειστές μας, οι οποίοι πριν από εμάς επισκέφθηκαν μια σειρά άλλων χωρών όπου πήραν ότι μπορούσαν να πάρουν, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη.
Σ’ εμάς βέβαια τα βρήκαν λίγο σκούρα γιατί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προφανώς δεν διαθέτουν ένα Συλικιώτη να φωνάζει «κάτω τα χέρια από το αέριο μου», αλλά ούτε έναν Αρχιεπίσκοπο να καλεί το λαό σε ιερό πόλεμο κατά των τροϊκανών. Την ίδια στιγμή σίγουρα δεν θ΄ανέμεναν ότι ένας πρόεδρος θα τους απειλούσε να βγει στους δρόμους με τους εργαζόμενους. Ωστόσο το μνημόνιο δεν παύει από το να είναι μνημόνιο, με όσο λιγότερο επαχθείς όρους και αν καταφέραμε να το συμφωνήσουμε.
Και φυσικά όπως όλοι λένε η Κύπρος από τον επόμενο χρόνο θα θυμίζει άλλες εποχές, αφού υπό συνθήκες οικονομικού χάους, θα γυρίσει κάποιες δεκαετίες πίσω. Και αναλογίζεται λοιπόν ο καθένας πως θα είναι η ζωή μας «στο σήμερα του χθες».
Άραγε θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 80 και του 90 και θα αρχίσουν να ηχούν στ’ αυτιά μας τα διαγγέλματα του αειμνήστου Σπύρου Κυπριανού;  Θα αλλάζουν ο ένας μετά τον άλλο οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ και θα απορρίπτουμε με την ίδια συνέπεια τη μια μετά την άλλη τις προτεινόμενες λύσεις του κυπριακού;
Από την πολυφωνία των ΜΜΕ θα περάσουμε και πάλι στο μονοπώλιο του ΡΙΚ, με ασπρόμαυρα προγράμματα τα οποία θ΄ αρχίζουν στις 5 το απόγευμα (με εξαίρεση τις Κυριακές); Μήπως η Ειρήνη από τη Βουλή θα επιστρέψει και πάλι στις οθόνες, κρατώντας συντροφιά στα Σαββατόβραδα μας,  χωρίς βέβαια να μοιράζει πλέον χρήματα με το πάτημα ενός κουμπιού, αφού το ταμείο θα είναι μείον.
Υπάρχει ενδεχόμενο τα σύγχρονα mall και οι τεραστίων διαστάσεων υπεραγορές να σμικρύνουν και να μετατραπούν και πάλι στα mini-market της γειτονιάς, όπου το ένα σελίνι ή μετέπειτα τα 5 σεντ είχαν ακόμα σημαντική αξία.
Άραγε τα κινητά θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας και θα επανέλθει πάλι ο διαπεραστικός ήχος των μαύρων και κόκκινων τηλεφώνων με το ακουστικό, ενώ τα laptop  και τα ipad θα επιστρέψουν στη μονοχρωμία του πράσινου υπολογιστή με την κασέτα, η οποία επίσης θα αντικαταστήσει τον ψηφιακό δίσκο και το ipod στο αυτοκίνητο και στη δουλειά.
Μήπως τα παιδιά θα ξεχυθούν και πάλι στις αλάνες αφήνοντας τα x-box και τους διαδικτυακούς τους φίλους, για να γνωρίσουν και πάλι τον πραγματικό κόσμο και τη φύση;
Μήπως τελικά μπορούμε να ζήσουμε με πολύ λιγότερα και δεν το ξέρουμε, απλά χρειαζόταν κάποιος να μας το πει έστω και με τον χειρότερο τρόπο. Ίσως τελικά οι μέρες που ανατέλλουν να αποτελέσουν τη χρυσή εποχή που όλοι κατά βάθος νοσταλγούμε, αλλά ουδείς τολμά να το παραδεχτεί;
Όποια και να είναι η αλήθεια οι επόμενες μέρες, οι επόμενοι μήνες, τα επόμενα χρόνια θα αποκαλύψουν την πραγματικότητα της μετά τρόικας εποχής, στην Κύπρο, που θα ζει «στο σήμερα του χθες».