Συχνά, πιο συχνά από όσο θέλω να παραδεχτώ, συναντώ γυναίκες οι οποίες μοιράζονται μαζί μου τις προσωπικές τους ιστορίες. Ιστορίες που μιλούν για σχέσεις,  γάμους, έρωτες, παιδιά και χωρισμό. Οι πιο πολλές, αν όχι όλες, έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Οι γυναίκες αυτές βίωσαν βία.  Μου εξιστορούν τα βιώματα τους χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα. Ίσως γιατί βλέπουν την κατανόηση μέσα στα μάτια μου και δε χρειάζεται να πούμε πολλά πολλά.

Κάτι ανάλογο συνέβη σήμερα. Τις λεπτομέρειες δεν τις αναλύσαμε, το γιατί, το πως, το πότε, λίγο πολύ δεν χρειάστηκε να το τοποθετήσουμε στη συζήτηση. Παιδί οικογένειας με βίαιο πατέρα, αναγκάστηκε να παντρευτεί τον ‘εκλεκτό’ των μαθητικών της χρόνων για χάριν της ‘αποκατάστασης’ της τιμής της και βρέθηκε στα 25 χωρισμένη με ένα παιδάκι αφού ο ‘εκλεκτός’ της είχε κι αυτός να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες. Δεν ήταν βίαιος απέναντι της, ήταν βίαιος προς τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν η βία είχε χρώμα θα ήταν διάφανη, αν το διαφανές μπορεί να θεωρηθεί χρώμα. Γιατί υπάρχει παντού γύρω μας κι ας μην τη βλέπουμε. Όπως η υγρασία, το οξυγόνο και το νερό, που είναι διαφανή, σχεδόν ή τελείως αόρατα. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Την κοπέλα που με πλησιάζει κάθε φορά μπορεί να τη λένε Ελένη, Μαρία, Χριστίνα, Άννα… σημασία δεν έχει το όνομα γιατί πολλές φορές αυτό δεν το συγκρατώ. Συγκρατώ όμως τα χαμόγελα, τα ξεθωριασμένα όνειρα που μου περιγράφουν και τις σπίθες στα βλέμματα τους. Το μόνο που κάνω είναι να αναζητώ αυτές τες σπίθες και να τις ποτίζω λίγη φωτιά μέχρι να δω τη φλόγα να ξαναζωντανεύει. Τα όνειρα καλύπτει πολλές φορές ένα πέπλο ανασφάλειας κι αν καταφέρεις να το σηκώσεις θα δεις από κάτω έναν άνθρωπο  που βρήκε ή ψάχνει να βρει τη δύναμη για να δραπετεύσει από τον ιστό της βίας. Και αν είναι κάτι που διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι μώλωπες της ψυχής είναι περισσότεροι από τους σωματικούς.

Για αυτό να είστε τρυφεροί άνθρωποι και να αφήνετε την καλοσύνη σας να αγκαλιάζει τους ανθρώπους που συναντάται καθημερινά. Κι αν δεν μπορείτε να είστε τρυφεροί να είστε τουλάχιστον ευγενικοί. Γιατί ανάμεσα μας κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι στην πλειοψηφία τους γυναίκες με σημάδια, πολλά σημάδια, ορατά και μη.

Η κοπέλα που γνώρισα σήμερα ήταν μια υπενθύμιση για μένα ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Ότι η βία υφίσταται και παίρνει πολλές μορφές. Κι αν δεν μπορείτε να συμμετάσχετε  σε αυτόν τον αγώνα, της καταπολέμησης και εξάλειψης της βίας, μπορείτε τουλάχιστον να συμπεριφέρεστε καλά στα θύματα βίας με το να συμπεριφέρεστε ευγενικά προς τους συνανθρώπους σας.  Κι αν μου πείτε πως θα ξέρετε ποιοι συνάνθρωποι μας είναι θύματα βίας θα σας πως είναι απλό, 1 στις 3 γυναίκες βιώνει βία σε κάποια στιγμή στη ζωή της. Φερθείτε λοιπόν ευγενικά σε όλες τις γυναίκες που συναντάτε. Κι αν μια γυναίκα τύχει να μοιραστεί  μαζί σας το βίωμα της κοιτάξτε  να της θυμίσετε ότι η δύναμη που βρήκε για να σπάσει τον κύκλο βίας και να δραπετεύσει από αυτόν, είναι η ίδια δύναμη που θα τη βοηθήσει να προχωρήσει μπροστά. Κι αν χρειάζεται βοήθεια και στήριξη μπορεί να καλέσει δωρεάν τον αριθμό  1440 του Συνδέσμου για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια.

*Η 25^η Νοεμβρίου έχει ανακηρυχθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει το μέγεθος του προβλήματος.