Κοιτάξτε πώς, όταν θέλουν να κινητοποιηθούν κράτη και διεθνείς οργανισμοί όλα αστραπιαία γίνονται.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έφερε τα πάνω κάτω στις αραβικές χώρες από τη μακρινή Ουάσιγκτον και η ταχύτητα με την οποία εξελίχθηκε η κατάσταση είναι αξιοσημείωτη.

Μας λένε πολλοί ακόμη και ακαδημαϊκοί ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ με το Κυπριακό και δη και το ψευδοκράτος. Δεν γίνεται να μην τα συγκρίνουμε. Εκτός του ότι τα δύο πιο μεγάλα και άλυτα προβλήματα στην περιοχή είναι αυτά ακριβώς, το κυπριακό και το παλαιστινιακό, κι εκτός του ότι και τα δύο ζουν σχεδόν κάτω απ’ την ίδια στέγη, ένας κοινός πρωταγωνιστής τα ενώνει: η Τουρκία.

Από τη μια, χωρίς να χρειάζεται να γράψουμε πολλά, έχουμε τον κατοχικό Αττίλα επί του εδάφους μας ο οποιος και λειτουργεί βάση κατευθυντήριων οδηγιών (αν όχι διαταγών) της Άγκυρας. Από την άλλη, έχουμε το παλαιστινιακό πρόβλημα στο οποίο η Τουρκία ήδη πήρε θέση οργανώνοντας  μέχρι και σύνοδο κορυφής των ηγετών του μουσουλμανικού κόσμου στην Κωνσταντινούπολη.

«Εμείς που αναγνωρίζουμε την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης, πρέπει να παρακινήσουμε τις άλλες χώρες να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος στη βάση των συνόρων του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ», είπε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου κατά την έναρξη της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών των 57 χωρών του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (ΟΙΣ). Μέχρι να ολοκληρωθεί το συνέδριο οι 57 χώρες μέλη του ΟΙΣ είχαν σταθεί στο πλευρό της Τουρκίας υιοθετώντας την εισήγηση Τσαβούσογλου.

Ένα πονηρό μυαλό θα μπορούσε να αναρωτηθεί: Τι θα κάνει στη συνέχεια η Άγκυρα; Θα προχωρήσει σε μια τέτοια εισήγηση και ως προς την ήδη μοιρασμένη στα δύο Λευκωσία; Θα το ρίξει στο χαρτί των διαπραγματεύσεων;