Έχω κάνει εικόνα τη μαρτυρία της Μαρίας Μαργαρίτη. Πάει για ένα καφέ στην καφετερία του αεροδρομίου Ατατούρκ και βλέπει στις οθόνες της τηλεόρασης τανκς, πού; Έξω από το αεροδρόμιο.

Με έβαλε σε σκέψεις η μαρτυρία που μου κατέθεσε ο Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος, του οποίου η πρώην σύζυγος είπε πως, «θα λήξει γρήγορα το πραξικόπημα» και όταν το λεγε ήταν, μόλις, 9.45 το βράδυ.

Είχα εξασφαλίσει -με τη βοήθεια μιας εξαιρετικής συνεργάτιδας- κι άλλες μαρτυρίες από την 15^η Ιουλίου 2016 και τα όσα συνέβησαν στην Κωνσταντινούπολη και πραγματικά μένω άναυδη. Κάποιοι άλλοι, αποφεύγουν να μου τις δώσουν γραπτώς.

Η αξία της ελευθερίας και της ειρήνης ξαφνικά μεγαλώνει και αποκτά καλύτερη θέση στην καρδιά και τη συνείδησή μου.

Είναι οξύμωρο, οφείλω να πω, το πόσο μεγάλη επίδραση έχει ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν σε μια χώρα με μια τόσο μεγάλη έλλειψη δημοκρατίας.

Οι πραξικοπηματίες δεν έλαβαν υπόψη την επίδραση αυτή του «Σουλτάνου» στους Τούρκους πολίτες. Η έκκληση του όχι μόνο δεν έπεσε στο κενό, αλλά «έστειλε» δεκάδες χιλιάδες πολίτες στους δρόμους.

Για πολλούς, ο Τούρκος Πρόεδρος βρίσκεται στο απόγειο της εξουσίας του. Ο στρατός αναμορφώθηκε πλήρως και μετά το δημοψήφισμα του Απριλίου είδε τις εξουσίες του να ενισχύονται, έχοντας την ευχέρεια -θεωρητικά- να παραμείνει στην κορυφή της Κυβέρνησης ώς το 2029.

Θα αντέξει όμως; Και για πόσο;

Δύο ερωτήματα στα οποία δεν απαντώ. Κι αυτό γιατί, για έναν άνθρωπο απρόβλεπτο-προβλεπτό, απάντηση δεν δίνει κανείς.