Μπορεί να χάσαμε από την Ουαλία…αλλά κερδίσαμε πολύ περισσότερα και δεν αναφέρομαι μόνο στον αγώνα. Οι διεθνείς έδειξαν για ακόμη φορά πως όταν έχουν την συμπαράσταση του κόσμου μπορούν να κάνουν πολλά. Όταν εμείς οι ίδιοι αναλάβαμε την ευθύνη της συμπαράστασης (γιατί κακά τα ψέματα η Εθνική μας πριν κάτι χρόνια αγωνιζόταν μεταξύ συγγενών και φίλων), τότε ανέλαβαν και αυτοί τις δικές τους ευθύνες.

Όπως και να έχουν τα πράγματα η Εθνική απέδειξε για ακόμη μια φορά πως έχει και…μέλλον. Οι προσδοκίες μας σ’ αυτόν τον όμιλο ήταν μεγάλες ωστόσο καμία φορά χρειάζεσαι και την τύχη στο πλευρό σου. Χρειάζεσαι τις λεπτομέρειες και ακόμη και αυτές τις περισσότερες φορές δεν ήταν με το μέρος μας. Ωστόσο η μεγαλύτερη λεπτομέρεια ήταν μαζί μας. Το να μαζεύεις ημέρα Πέμπτη σχεδόν 12 χιλιάδες που να υποστηρίζουν την Εθνική δεν είναι και λίγο πράγμα. Ο κόσμος αντιλήφθηκε τη σημασία να υποστηρίζει την Εθνική στους αγώνες της και όχι να πηγαίνει στο γήπεδο για να βλέπει τα αστέρια των αντιπάλων. Κάποτε γινόταν. Δεν νομίζω να γίνεται τώρα.

Ο Πάμπος Χριστοδούλου και οι διεθνείς μας ανάγκασαν σ’ αυτή την προκριματική φάση να πάμε στο γήπεδο. Και αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί γιατί τώρα είναι η ώρα που θα πρέπει να σπρώξουμε την Εθνική μας για να κάνει το επόμενο και ποιο σημαντικό της βήμα. Τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.
Μπράβο στην Εθνική…μπράβο στους διεθνείς και ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο της Εθνικής.