Επειδή έγινα δέκτης θετικών και αρνητικών μηνυμάτων για το προηγούμενο μου άρθρο θέλω να τονίσω το εξής. Απλά ανάφερα ένα περιστατικό, το οποίο με έκανε να νιώσω ντροπή και απογοήτευση για τον τόπο μου. Το ίδιο ένιωσα και σε παρόμοια άλλα περιστατικά,πίσω στο χρόνο. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα που ήθελα να θίξω.
Το θέμα μας είναι γιατί να υποστηρίζω ή ακόμη να φωνάζω συνθήματα υπέρ Ευρωπαϊκών αντιπάλων μας; Δεν είναι όλοι, αλλά και πάλι γιατί να υπάρχει; Πόσες φορές είδαμε φίλους άλλων ομάδων να υποστηρίζουν άλλες Κυπριακές ομάδες στην Ευρώπη; Πόσο καλύτερα θα ήταν αν αυτό γίνονταν συνεχώς; Η Κύπρος μέσα σε όλα της τα προβλήματα οικονομικά και μη έχει την ευκαιρία φέτος με ΑΠΟΕΛ και Απόλλωνα, τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβρη να έχει στραμμένα τα βλέμματα πάνω της.  Εμείς αντί να βγάλουμε ασπροπρόσωπες αυτές τις συμμετοχές προσπαθούμε να τις βάλουμε κάτω από το χαλί και να παίζουμε με τον πόνο του άλλου. Τι, θα παρακαλώ ο ΑΠΟΕΛ να ηττηθεί από της Μπαρσελόνα, Παρί και Άγιαξ, αν και γνωρίζω πως τον πρώτο λόγο τον έχουν οι αντίπαλοι; Θα παρακαλώ να διασυρθεί ο Απόλλωνας κόντρα στην Βιγιαρεάλ, την Γκλάντμπαχ ή την Ζυρίχη γιατί δεν υποστηρίζω την ομάδα της λεμεσού; Δεν γίνονται αυτά…
Με αυτή την νοοτροπία που μας διακατέχει δεν πάμε μπροστά. Δεν σεβόμαστε ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας και μετά περιμένουμε να μας σεβαστούν οι άλλοι. Πρέπει να καταλάβουμε πως όποια Κυπριακή ομάδα τα πάει περίφημα στην Ευρώπη θα είναι καλό γι’ τις άλλες. Οι βαθμοί που έρχονται στο νησί είναι για όλους και όχι μόνο για την ομάδα που συμμετέχει στην Ευρώπη. Αν το καταλάβουμε αυτό ίσως οι επόμενες ημέρες να είναι καλύτερες γι’ όλους μας.