Με τον Παμπορίδη να φταίει για όλα και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αντιμετωπίζει το θέμα σαν και μόλις τώρα ενημερώθηκε για τη σημαντικότητα του, η δημόσια υγεία μπήκε ξαφνικά στην πρώτη γραμμή, έπαψε να είναι θέμα του Παμπορίδη και έγινε θέμα εθνικής σημασίας.  

Το θέμα της δημόσιας υγείας το γυροφέρνουμε σαν το φίδι στον δρόμο μας χωρίς να τολμά κανείς να το αγγίξει. Ο ρόλος του φιδο-αλιευτή δόθηκε στον Παμπορίδη, ο οποίος το ανέλαβε με τον ενθουσιασμό του αφελή, αυτού που πιστεύει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με ευφυΐα, καλή θέληση και κοινή λογική. Αλλά πόση λογική υπάρχει στον τρόπο λειτουργίας της Δημόσιας Υπηρεσίας;

Το γιατί έγινε το θέμα της δημόσιας υγείας ξαφνικά πρωτίστης σημασίας για το Προεδρικό μπορώ μόνο να το μαντέψω. Ήταν τα χαμηλά ποσοστά του  ΔΗΣΥ στις εκλογές – σε σχέση με τα αναμενόμενα; Ίσως να εγέρθηκε σαν θέμα σε έρευνες ανάμεσα σε όσους δεν παρουσιάστηκαν στις κάλπες. Μπορεί να είναι η ανάγκη του Προέδρου να ανεβάσει τη δημοτικότητα του μετά τα κτυπήματα των τελευταίων χρόνων, κυρίως ενόψει μιας πιθανής πρόθεσης για ανανέωση της θητείας του (δεν είναι πολύ μακριά ο Φεβρουάριος του 2018).

Δυστυχώς για τον Πρόεδρο ο κόσμος δεν θυμάται τα καλά. Ούτε τα δύσκολα. Θυμάται αυτά που δεν συγχωρεί. Ένα επώδυνο κούρεμα και το αναπάντητο ερώτημα αν θα μπορούσε να το χειριστεί καλύτερα, τις άκαρπες συνομιλίες για το Κυπριακό με περιστατικά πολιτικής ντροπής (ένας  μισθωτός του ΟΗΕ να διασύρει τον ανώτατο άρχοντα ενός Ευρωπαϊκού, ανεξάρτητου και κυρίαρχους κράτους δεν είναι λίγο) και διορισμούς Κρατικών στελεχών που κατέληξαν σε ρήξη και σκάνδαλα τύπου Χρυστάλλας Γιωρκάτζη και Ρίκκου Ερωτοκρίτου (άντε να κατανοήσει ο μέσος πολίτης πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο για να καταθέσει για τον χαρακτήρα του Ερωτοκρίτου).

Στην δική μου κρίση, η δημόσια υγεία κοστίζει πολλά και παρέχει όσα μπορεί – χωρίς αυτά να είναι αρκετά. Έγιναν τραγικά λάθη, αρχής γινομένης με την ανοχή που παρατηρείται σε πολλά στρώματα της δημόσιας υγείας, όπως πχ στις προσφορές για τα φάρμακα, οι ώρες που εργάζονται οι γιατροί, τα φακελάκια, τα «μέσα», καθώς επίσης και αυτά τα αντι-οικολογικά, μη πρακτικά τερατουργήματα που έχουμε για νοσοκομεία σε όλες τις πόλεις. Ουσιαστικά το value for money στην επένδυση για τη δημόσια υγεία είναι ιδιαίτερα χαμηλό και όσο ταΐζεις το τέρας, τόσο το τέρας πεινά.

Δεν θα αναλωθώ στην ανάλυση του προβλήματος. Για να λυθεί το θέμα αυτό χρειάζεται χρήμα, πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα – κάποιον που να του είναι πιο σημαντική η αξιοπρεπής διαβίωση του λαού, από το πόσο θα αναστατώσει τον κάθε μεγαλογιατρό ή την κάθε συντεχνία που ψάχνει λόγο ύπαρξης. Τέτοιες κινήσεις κοντά σε εκλογικές αναμετρήσεις είναι επικίνδυνες. Τώρα όμως, τώρα είναι η ώρα για κινήσεις ρουά ματ, γιατί σε δυο χρόνια θα έχουν ξεχαστεί όλα και σε τρία θα έχουμε άλλες έγνοιες. Φτάνει να πάψει να πληγώνεται ο λαός ενώ ακούει από παντού τη φωνή της Ευρώπης να υπόσχεται δικαιώματα και αξίες ή τους πολιτικούς να λένε πόσο τυχεροί είμαστε και πόση πρόοδο κάναμε, ενώ ο άνθρωπος της καθημερινότητας όχι μόνο δεν βιώνει αυτή την πρόοδο αλλά χάνει καθημερινά κομμάτι από όση ελπίδα του απόμεινε.

Δεν ηθικολογώ. Μιλώ ρεαλιστικά. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλει θυμωμένο λαό. Και αλήθεια σας λέω, υπάρχουν στρώματα του λαού μας που έχουν συσσωρευμένο θυμό. Ο πατέρα που ο μισθός του παραμένει στα χίλια ευρώ και μένει άφραγκος μετά τις 15 του μήνα, η μάνα που κερδίζει ακόμα πιο λίγα γιατί ‘είναι γυναίκα’ και ψάχνει συνταγές να μαγειρέψει ‘οικονομικά’, η οικογένεια που πρέπει να ξεσπιτωθεί γιατί δεν βγαίνουν τα λεφτά για τη δόση ή το ενοίκιο, τα παιδιά που μένουν με όνειρα απραγματοποίητα γιατί ‘δεν υπάρχουν λεφτά’ και τον άρρωστο του οποίου το όνομα βρίσκεται στο τέλος μιας πολυσέλιδης λίστας κάπου στα δημόσια νοσηλευτήρια. 

Έγινε η Κύπρος πολύ ακριβή για τον Κύπριο. Και αυτό θυμώνει τον λαό.

Το θέμα των δημόσιων νοσηλευτηρίων είναι στα χέρια του Προέδρου για να το χειριστεί. Φτάνει, η ανάμειξη του με το θέμα να είναι αυθεντική και όχι κίνηση εντυπωσιασμού. Γιατί «τούτος ο λαός αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια». Ένας υπερφίαλος χειρισμός του θέματος, θα είναι ακόμα ένα θέμα που ο λαός δεν θα συγχωρέσει.

Ένας παππούς των παιδικών μου χρόνων θυμάμαι να έλεγε με τη βραχνή φωνή του και μια δόση αυτοσαρκασμού «την πέτρα πουν’ να σκουντουφλήσω ξέρω την, αμμά βαρκούμε να την σηκώσω». Το θέμα της δημόσιας υγείας θα βρίσκετε μέχρι τη λύση του στον δρόμο του Πρόεδρου και του κυβερνώντος κόμματος, έτοιμο να επιτεθεί σε κάθε επόμενες εκλογές.