Μεγάλωσα σε μια καθαρόαιμα δεξιά οικογένεια. Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη γιατί, θυμάμαι μόνο να ήμουν περήφανη που ήμασταν με τους ‘καλούς’, όσο κι αν ήμασταν ‘αδίκως’ περιθωριοποιημένοι. Ήταν βλέπετε η εποχή που οι δεξιοί δακτυλοδείχνονταν. Στα μάτια των άλλων, όλοι οι δεξιοί ήμασταν ΕΟΚΑβιντατζίδες και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

Κάποτε, στην προσπάθεια μου να αποκωδικοποιήσω τον κόσμο μου, ρώτησα τον πατέρα μου «γιατί πατέρα είμαστε δεξιοί;». Κι εκείνος απάντησε με το ύφος του αυτονόητου «Όσο υπάρχει κουμμουνισμός, εμείς θα είμαστε δεξιοί». Δεν μου μίλησε για ένωση με την Ελλάδα, ούτε για τον Τούρκο κατακτητή. Το πρώτο ίσως του ήταν αδιάφορο και το δεύτερο το θεωρούσε αγώνα όλων. Τότε, δεν ξέραμε όσα γνωρίζουμε σήμερα. Δεν ξέραμε πως ο κόσμος μοιράστηκε με τέτοιο τρόπο που η Κύπρος δεν θα γινόταν ποτέ λαϊκή δημοκρατία. Τέτοια πράγματα δεν συζητιόντουσαν ούτε στα σαλόνια ούτε στους καφενέδες. Λίγο μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1989, λοιπόν, θυμάμαι να τον ρώτησα «Τώρα, τι κάνουμε πατέρα;». Μίλησε πάλι με το ύφος του αυτονόητου «Τώρα, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει».

Παρόλο που η καρδιά μου κτυπά στη δεξιά και τα οικονομικά μου πιστεύω είναι κάπου εκεί κοντά, κατά καιρούς έδωσα τη ψήφο μου σε μικρά ρομαντικά κόμματα. Μια Κυριακή εκλογών λοιπόν, ξεκινώ για το εκλογικό κέντρο δηλώνοντας σε όλους ότι δεν θα ψηφίσω ‘το κόμμα’. Η μάνα μου εκβίασε πως δεν θα με ξαναβάλει σπίτι αν κάνω κάτι τέτοιο, ενώ ο πατέρας μου φαινόταν να διασκεδάζει με τα σκέρτσα μας. Με σταμάτησε στο κατώφλι του σπιτιού για να μου δώσει το μάθημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 101 «Αυγή, η ψήφος είναι ιερή και μην λαμβάνεις κανέναν υπόψη. Πήγαινε και ψήφισε όποιον θέλεις εσύ». Έτσι, μπήκαν τα πράγματα στην θέση τους.

Σήμερα εν έτει 2016, έχω μπροστά μου ένα νέο δίλημμα, ίσως το μεγαλύτερο εκλογικό που είχα ποτέ. Οι δυο μου αδελφοί κατεβαίνουν στις εκλογές σε διαφορετικούς κομματικούς συνδυασμός. Και κανείς τους με ‘το κόμμα’.

Ο μεγάλος αδελφός, ο Σάββας Σαββίδης κατεβαίνει με το ΔΗΚΟ υποψήφιος στη Λευκωσία. Είναι απόφοιτος του πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης με πτυχίο και μεταπτυχιακό, βετεράνος της Wall Street σε χρηματοοικονομικές αναλύσεις και εδώ και χρόνια στην Κύπρο είναι ένας από τους πρωτεργάτες των start-ups και της τοπικής οικονομίας. Έχει το χάρισμα της Κασσάνδρας, βλέπει τις ευκαιρίες και τις εξελίξεις μπροστά με μαθηματική ακρίβεια.

Ο μικρός αδελφός, ο Παναγιώτης Σαββίδης κατεβαίνει με τη Συμμαχία Πολιτών υποψήφιος στη Λευκωσία. Επίσης με σπουδές στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, είναι στέλεχος σε πολυεθνικές εδώ και είκοσι χρόνια και πρωτοστάτης στον αγώνα για την αξιοπρεπή διαβίωση των ατόμων με αναπηρία. Έχει το χάρισμα να αναλύει με βαθιά γνώση την οικονομική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην Κύπρο και να βρίσκει απλές λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα.

Ένας φίλος από ‘το κόμμα’ με ρώτησε «Δεν μιλάτε πολιτικά στο σπίτι;». Η απάντηση μου «Συχνά». Είναι οι πιο ωραίες συζητήσεις. Τι καλό κάνει να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνούμε σε όλα, να είμαστε εμείς οι σωστοί και οι 'άλλοι' λάθος; Τους τελευταίους μήνες επιλέγω να παραμένω σιωπηλή και να παρατηρώ τους δυο να συζητούν άλλοτε με σεβασμό, πότε φουρτουνιασμένοι και συχνά να βρίσκουν μαζί τη λύση σε ένα αδιέξοδο που ταλαντεύει το κράτος εδώ και μήνες ή χρόνια.  

Αντιλαμβάνεστε ότι το δίλημμα παραμένει. Η μητέρα μου -αυτή που με απειλούσε με έξωση αν ψήφιζα άλλο από ‘το κόμμα’- έλυσε το δίλημμα της σολωμικά. Αν και είναι περήφανη και για τους δυο, έχει ως γνωστό μόνο μια ψήφο. «Θα ψηφίσω αυτόν που ζήτησε τη ψήφο μου πρώτος», λέει ως Πόντιος Πιλάτος νίπτοντας τας χείρας της και τονίζοντας πόσο σημαντικός είναι ο λόγος του ανθρώπου.

Για μένα όμως το δίλημμα δεν είναι τόσο απλό. Η κάθε ψήφος είναι ψήφος εμπιστοσύνης. Αυτό σημαίνει πως με τη ψήφο μου δεν ψηφίζω μόνο τον δικό μου άνθρωπο. Μπορεί με τη ψήφο μου να δίνω δύναμη στον υποψήφιο μου να πρεσβεύσει τις απόψεις του στο κόμμα του, και με τον τρόπο του να διεξάγει τον δικό του αγώνα, αλλά πάνω από όλα δίνω στον αρχηγό του κόμματος την εμπιστοσύνη μου να θέσει σε εφαρμογή τις προεκλογικές του προτάσεις, να διαπραγματευτεί, να ψηφίσει νόμους και να ασκήσει έλεγχο στην κυβέρνηση. Εδώ βρίσκεται και το προεκλογικό μου δίλημμα. Όχι στο ποιον αδελφό να ψηφίσω, αλλά ποιο κόμμα να ψηφίσω, ποιον αρχηγό να στηρίξω.     

Τη ψήφο μου, φυσικά, δεν θα την καταθέσω εδώ. Όπως και της μάνας μου, θα παραμείνει ιερή και απόρρητη. Εδώ κατέθεσα την ιστορία και το δίλημμα μου. Αν η πρόθεση ψήφου σας είναι ήδη σε ένα από αυτά τα δυο κόμματα σας καλώ να μελετήσετε το ιστορικό και τις προτάσεις των Σαββίδη και Σαββίδη και αν κερδίσουν την εμπιστοσύνη σας να δώσετε ένα σταυρό προτίμησης.

Αναρωτιέμαι  αν ζούσε ο πατέρας μου ποιο από τα παιδιά του θα ψήφιζε και ποιο θα ήταν το μάθημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 201 που θα παρέδιδε, όπως θα το αντιλαμβανόταν εκείνος με την τετραγωνική λογική του. Θα μου θύμιζε πως δεν στεκόμαστε μπροστά σε κανένα κόμμα τυφλοί ακόλουθοι, πως η ψήφος είναι ιερή, πως ‘το κόμμα’ είναι τόσο καλό όσο τα ηγετικά του στελέχη και θα πρόσθετε πως με κάθε ψήφο στηρίζουμε την πολιτική ενός κόμματος όπως αυτή διατυπώνεται δια στόματος του αρχηγού του. Έτσι, καθορίζουμε με μια ψήφο το αύριο για εμάς και τα παιδιά μας. 

Σε αυτό το μάθημα βρίσκονται όλες οι πληροφορίες που χρειάζεται να κατέχει ο καθένας μας πριν ρήξη τη ψήφο του. Αφού παρθεί αυτή η απόφαση, τότε δίνει ο καθένας το σταυρό προτίμησης σε αυτόν που τον εμπνέει περισσότερο από τον συνδυασμό των υποψηφίων. Αλλιώς κινδυνεύουμε να κριθούμε ως επικίνδυνα αδαείς πολίτες.

Καλή ψήφο.