Το παιγνίδι της πολιτικής είναι τόσο αρχαίο όσο και η πουτανιά και δεν το βλέπω να αλλάζει, ούτε είμαι αδαής να πιστεύω ότι μια βουλή μπορεί να απαρτίζεται μόνο από μια κατηγορία βουλευτών. Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος της μεγάλης πλειονότητας των βουλευτών είναι πουλημένη πολύ πιο πριν από την εκλογή τους, από το ίδιο το κόμμα που έδωσε τις υποσχέσεις του δεξιά και αριστερά σε μεγαλοκαρχαρίες και συμφέροντα πιο μεγάλα από τον καθένα μας. Και για παρηγοριά, που και που ψηφίζεται και κανένα feel-good νομοσχέδιο, έτσι για να έχουν μούτρα να εμφανίζονται.

Ο Εμμανουηλ Ροϊδης, αγαπημένος συγγραφέας του μακαρίτη του πατέρα μου έγραψε: «Οι Άγγλοι έχουσι δύο βουλάς, την άνω και την κάτω, ημείς μίαν μόνην ανωκάτω».

Η εικόνα της Βουλής των Αντιπροσώπων έχει τα χάλια της. Αν οι αντιπρόσωποι μας καθρεφτίζουν ποιους θαυμάζουμε -γιατί τείνουμε να ψηφίζουμε αυτούς που θαυμάζουμε-, τότε η δική μας εικόνα θόλωσε. Αν ψηφίζω τον τεμπέλη, τον άβουλο, τον μάγκα, τον νταή, και στα σύγχρονα ελληνικά τον μπούλη, τότε αυτό έσπειρα, αυτό θέρισα.

Τα πολιτικά αξιώματα ελκύουν τριών ειδών ανθρώπους: αυτούς που θέλουν να προσφέρουν και να παράγουν έργο, τους κομπλεξικούς που δεν κολλάνε πουθενά αλλού και βρίσκουν αξία στο να ταυτιστούν με ένα δημόσιο ρόλο που θα τους εξασφαλίσει εισόδημα, όνομα και δύναμη, και τρίτον αυτούς που είδαν φως και μπήκαν. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά όταν οι μεν νομίζουν ότι είναι οι άλλοι.

Δεδομένου ότι έχουμε τους Βουλευτές που μας αξίζουν –αφού με την ψήφο μας εξελέγησαν, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του Βουλευτή να ψηφίσει όπως κρίνει –ακόμα κι εκείνος ο ηλίθιος που ακολουθεί πάντα πιστά τη γραμμή του κόμματος, αλλά σας παρακαλώ, σώστε τα προσχήματα. Ρίξτε λίγη ομίχλη στον καθρέφτη μας. Ας εφαρμόσει μόνο έναν κανόνα η Πολιτεία για τους βουλευτές της άνωκατω Βουλής μας: να τηρούν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν ή ανέχονται. 

Αυτό ως πολίτης ΤΟ ΑΠΑΙΤΏ.