Το στίγμα της εσωτερικής κατάπτωσης και της παντελούς απουσίας κράτους φαίνεται από τις διάφορες αγγελίες προσφοράς «εργασίας».

 

Μου στέλνει, λοιπόν, μια φίλη την πιο κάτω αγγελία, από τις πολλές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, με την εξής απορία: "Μα αυτό είναι νόμιμο; 7 μέρες την εβδομάδα, από τις 07:00 μέχρι τις 22:00 για 870 ευρώ;"

 

 

Απολαύστε τη σύγχρονη δουλεία και την πλήρη, εκκωφαντική απραξία και παντελή απουσία κράτους και κρατικού ελέγχου. Πρόκειται για μια κατάσταση, η οποία δημιουργεί "νόμιμα" μια γενιά δούλων.

 

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραβάλει ότι  «όλοι πρέπει να συμβάλουν στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων, οι οποίες με τη σειρά τους και σε βάθος χρόνου θα αποτελέσουν το στήριγμα της κυπριακής οικονομίας». Μάλιστα. Ποιος, όμως, εγγυάται "refund";

 

Και με ποιο τρόπο, όλοι αυτοί οι δούλοι των 500-900 ευρώ, θα είναι ποτέ σε θέση με τη σειρά τους να στηρίξουν την κυπριακή οικονομία και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους; Ποτέ. Κοντόφθαλμη οπτική, που οδηγεί μόνο στην οικονομική καταστροφή!

 

Δεν θα έπρεπε, το κράτος (αν υπήρχε), να ΠΑΡΕΜΒΕΙ και να επιβάλει πρόστιμο 100,000 ευρώ σε επιχειρήσεις, που επιδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές, για εκμετάλλευση και επικίνδυνη στάση και συμπεριφορά για την ίδια την οικονομία του τόπου;

 

Ξαφνικά, όμως, εντοπίζεται άλλο ένα πρόβλημα (δικαιολογία): «Μα η επιβολή προστίμων θα λειτουργήσει ως αντικίνητρο για τις επιχειρήσεις». 

 

Μα η απάντηση είναι απλή: Οι επιχειρηματίες, που δρουν, ενεργούν και συμπεριφέρονται με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο δεν είναι ικανοί να διαχειρίζονται επιχειρήσεις. Ο τρόπος αυτός είναι επικίνδυνος, πρώτα για την οικονομία, την οικονομική σταθερότητα, την οικονομική ανάπτυξη και ύστερα για την ιδιά τη δομή της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται ο τόπος τέτοιες επιχειρήσεις. Χρειάζεται σοβαρές επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, οι οποίοι θα έχουν συναίσθηση της οικονομικής πραγματικότητας, θα έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεων τους και θα δρουν με βάση τα εν λόγω πρότυπα σοβαρότητας. 

 

Όπως, για παράδειγμα, η περίπτωση του γνωστού μεγαλο-μπακάλη. Για να πλουτίσει ένας, πτώχευσαν εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το κράτος έβαζε και συνεχίζει να βάζει πλάτες. 

 

Όντως, η πραγματικότητα θα κριθεί κατά την «αποπαγοποίηση» των εργασιακών θεμάτων μετά το τέλος του μνημονίου.  

 

[Ελπίζω να ξέρετε τις ιδιότητες του μπούμερανγκ. (Αν δεν τις ξέρετε να παρακολουθήσετε τον Μόγλη)].

 

ΥΓ Μα σοβαρά τώρα, δεν αντιλαμβάνεστε ότι τέτοιες συμπεριφορές, ευνοούν τη συνέχιση της κρίσης και την εμφάνιση νέας κρίσης, πριν καλά- καλά φύγει η προηγούμενη (υφιστάμενη);