*** «Οι δήμια πίνοντες», αυτοί που κατά τον Όμηρο έπιναν ανέξοδα το εκλεκτό κρασί που προσέφερε ο δήμος (ο λαός) στον βασιλιά για να πραγματοποιεί τις διπλωματικές και διοικητικές του υποχρεώσεις, αυξάνονται.

 

*** Και αυξάνονται απελπιστικά και παρά το μάθημα της κρίσης, όπως καταμαρτυρούν το φαγοπότι και τα σκάνδαλα που βγαίνουν καθημερινά στο φως.

*** Εμπεδώθηκε, λοιπόν, η κοροϊδία ως μια μορφή τέχνης, μέσω της οποία μπορούν -πρόσκαιρα- να επιτευχθούν πολλά.

 

*** Είναι σαν το πρώτο φιλί, που γλυκαίνει στην αρχή και στην πορεία μετατρέπεται σε μια μορφή συνήθειας και εξάρτησης, από την οποία ο απατεώνας δύσκολα ξεφεύγει. Είναι, μάλιστα, τόσο μεθυστική αυτή η εξάρτηση, όσο και το πιοτό της αμαρτίας.

 

*** Ο απατεώνας, ο οποίος είθισται να είναι σπουδαίος θεατρίνος, εθίζεται στην κοροϊδία και στην ψευδολογία, καθώς μέσω αυτής «μεγαλώνει»… Στα μάτια των υπολοίπων γίνεται επιτυχημένος, ξεχωριστός, σπάνιος, εκλεκτός και… εκλέξιμος!

 

*** Η επιτυχία της κοροϊδίας του εξαρτάται από το μέγεθος της ανάγκης του λαού να πιστέψει περισσότερο στον μύθο, να πιστέψει περισσότερο στη φαντασία, παρά στην κρίση του.

 

*** Πρόκειται όμως για μια επιτυχία, η οποία δεν διαρκεί για πάντα. Και δεν διαρκεί για πάντα, επειδή κανένας δεν γεννιέται κορόιδο. Ο Θεός εν σοφία μάς εποίησεν!

 

*** Συνεπώς, υπερισχύει τελικά αυτό που ο Αμερικανός συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι υποσημειώνει, ότι «ακόμη κι αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον, δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Σημαίνει απλώς ότι δεν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης του».

 

*** Η επιστημονική θέση, πάντως, είναι πως το φαινόμενο του απατεώνα δεν ανήκει στις διαταραχές της ψυχοπαθολογίας εξ ου και δεν υπάρχει κάποια τεκμηριωμένη θεραπευτική προσέγγιση.

 

*** Υπάρχει, όμως ιστορικά τεκμηριωμένη η λαϊκή και η προσωπική αντίσταση. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως τα «κορόιδα» μπορούν να ξεσκεπάσουν και ανελέητα να απομονώσουν τους απατεώνες και τους απατεωνίσκους.

 

*** Αυτό, όμως, υπό μίαν προϋπόθεση. Ότι τα «κορόιδα» δεν κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Υπό την προϋπόθεση, δηλαδή, ότι δεν αυτοεξαπατώνται από φόβο και ατολμία να παραδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τις πραγματικότητες.

 

Παρεμπιπτόντως, μια αχτίδα φωτός σπάει το σκοτάδι, μια δέσμη σκότους δεν διώχνει το φως.

 

Και το άσχετον, κανείς δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον εαυτό του.

 

Υστερόγραφο: «Μην προσπαθείς. Πράξε!», Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

Πέτρα Αργυρού