*** Οι στάλες της βροχής τρύπωναν από τις φθαρμένες εσοχές της οροφής. Καθόταν, όμως, εκεί ασάλευτος με το βλέμμα σ' ένα απροσδιόριστο κενό και τις φλόγες από το τζάκι να χορεύουν στη σιωπή.

*** Μια σιωπή, που έσβηνε η ένταση των ανέμων που λυσσομανούσαν έξω από το απομονωμένο σπίτι και των σκέψεων που έριχναν στα τάρταρα (Κάτω Κόσμο) την εσωτερική του φωνή.

*** Ήταν εξ εκείνων που θεωρούσαν εύκολη υπόθεση την επίκριση των άλλων. Και ήταν πράγματι εύκολη, διότι του φαινόταν συναισθηματικά ανέξοδη, αλλά προπάντων δεν ήταν οδυνηρή.

*** Έστρεφε τα πυρά του προς ό,τι και όποιον κινείτο ενάντια στη δική του λογική, αντίληψη και αισθητική, μα ξεχνούσε πως τα όμορφα πράγματα δεν είναι απαραίτητα τέλεια στη ζωή.

*** Εκείνο το γκρίζο πρωϊνό, όμως, ήταν λες και τα πάντα είχαν χαθεί. Στη σύγχυση, στην οργή, στην παγωμένη άσφαλτο το προηγούμενο βράδυ.

*** Ένα μήνυμα στο κινητό τον έφερνε αντιμέτωπο με τον «βαρκάρη» και τον οβολό για την Αχερουσία… Είδηση θανάτου. Ο φίλος του άφησε τα όνειρά του κρυμμένα κι ανεκπλήρωτα σε μια άμορφη μάζα σιδερικών.

*** Τα καθημερινά, που τον απασχολούσαν, έχασαν αίφνης την αξία και σημασία τους. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Τίποτα, μα πραγματικά τίποτα δεν μπορούσε να αντικρίσει την ανθρώπινη απώλεια.

*** Μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, η κοσμοθεωρία του, κατέρρεε. Μαζί και ο ίδιος...

*** Υπάρχουν, τελικά, πράγματα που δεν μπορούν να ανακτηθούν, δεν μπορούν να ανατραπούν... Σβήνουν κι αυτά στον χρόνο που αφήσαμε να περάσει, στην ευκαιρία που δεν δώσαμε.

Παρεμπιπτόντως, «η κάθε μέρα μετράει»... (Από το τελευταίο γράμμα μιας καρκινοπαθούς).

Και το άσχετον, παραμένω ένας στριμμένος άνθρωπος!