*** Αισθάνομαι ένας γελοίος άνθρωπος. Ίσως γιατί είναι φορές που δεν είμαι απλώς θεατής της παραφροσύνης, που βιώνουμε, αλλά αποτελώ και μέρος της.

*** Και το ανησυχητικό είναι πως, όλη αυτή η παραφροσύνη, δεν είναι απλώς μια νέα τάση που συγκεντρώνει φανατικούς υποστηρικτές, όπως π.χ. η μαζική τρέλα για τον Ρουβά ή για το Game of Thrones ή για τις selfie… Αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μοντέρνα φρενίτιδα, η οποία έχει αρχή, αλλά έχει και ημερομηνία λήξης.

*** Εδώ αναφέρομαι σε μια παραφροσύνη, η οποία μετατρέπει το άδικο σε δίκαιο, το παράλογο σε λογικό, έχει αρχή αλλά δεν έχει ημερομηνία λήξης και καθορίζεται από το δίκαιο του ισχυρού.

*** Η γελοιότητά μου συνίσταται στο γεγονός πως αν και πλειστάκις είμαι εκ των μεγαλύτερων επικριτών αυτής της παραφροσύνης, υπάρχουν φορές που είμαι και ανάμεσα στους συντελεστές της.

*** Δεν εξετάζω αν εκούσια ή ακούσια βρίσκομαι σ' αυτόν τον κυκεώνα. Σημασία έχει ότι βρίσκομαι εκεί και το αποτέλεσμα μετρά ακόμα και αν υπάρχει ομολογία μετά από μια έκρηξη ειλικρίνειας. Το «έγκλημα» δεν παραγράφεται με την ομολογία, αξιοποιείται απλώς για μετριασμό της «ποινής».

*** Έτσι κι αλλιώς τα τείχη δεν τα χτίζουν άλλοι για εμάς, τα χτίζουμε εμείς οι ίδιοι, περιορίζοντας τον εαυτό μας. Περιορίζοντας ουσιαστικά την ελευθερία και το αυτόβουλο των ενεργειών μας.

*** Κατά τη λαϊκή θυμοσοφία "κάποιος που δεν ξέρει πότε γίνεται γελοίος, είναι πιο ευτυχισμένος από αυτόν που το ξέρει". Μπορεί να έχουν και δίκαιο. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την παρουσία μου από το τσούρμο των γελοίων.

*** Η λογική λέγει πως δεν είμαι μόνο ένας γελοίος άνθρωπος. Η λογική λέγει πως είμαι και ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος. Κι αυτό, διότι η συνείδησή μου χορεύει σε ρυθμούς ανοχής. Σε ρυθμούς ένοχης ανοχής.

*** Η διαπίστωση και παραδοχή της γελοιότητάς μου, πάει και παρακάτω τις σκέψεις μου... Όχι απλώς στην εικόνα που εγώ έχω σχηματίσει για τον εαυτό μου, αλλά και στην εικόνα που σχηματίζουν για έμενα οι γύρω μου.

*** Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι για τους γύρω μου μπορεί να είμαι και μαλάκας (ανεξαρτήτως φύλου). Αυτό, βεβαίως, θα μπορούσε να είναι και τίτλος τιμής μπροστά στο μέγεθος της γελοιότητάς μου.

*** Πάντως, το πρώτο συμπέρασμα αυτών των σκέψεων είναι πως από όποια σκοπιά κι αν το δεις, είμαι ένας γελοίος άνθρωπος. Το δεύτερο συμπέρασμά είναι ότι ο χαρακτηρισμός του γελοίου υπό την έννοια ότι μπορεί να είναι και διεφθαρμένος είναι χειρότερος από τον χαρακτηρισμό του μαλάκα. Και το τρίτο, υπάρχει ακόμα ελπίδα να μετατραπώ σ' έναν καλό άνθρωπο.

 

Παρεμπιπτόντως, σπανίως οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι ουδείς (ακόμα και οι γελοίοι) μπορεί να εκλαμβάνεται ως δεδομένος.

 

Και το άσχετον, «για ν’ ανέβεις στον ουρανό πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης…» Ν. Καζαντζάκης

 

Σημείωση: Αφετηρία των σκέψεων μου «Το όνειρο ενός γελοίου» του Φ. Ντοστογιέφσκι.