Η διεθνής διαιτητής Αγγέλα Κυριάκου μιλά στη «Σ» εφόλης της ύλης για τον ορισμό της από τη ΦΙΦΑ στο μουντιάλ γυναικών U20 της Ιαπωνίας

Αναφέρεται στην παρουσία της στον χώρο του… ανδροκρατούμενου ποδοσφαίρου, στην κυπριακή διαιτησία και το πώς αντιδρά στα σχόλια της εξέδρας

Εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύζυγος, διαιτητής αλλά πάνω απ' όλα γυναίκα. Το πρωί θα φορέσει τη γόβα της για να πάει στη δουλειά και το απόγευμα τα ποδοσφαιρικά παπούτσια για να προπονηθεί. Το σαββατοκύριακο, συνήθως, θα βρίσκεται σε κάποιο γήπεδο ως βοηθός διαιτητής. Φυσιογνωμία που τα τελευταία δύο χρόνια κερδίζει τις εντυπώσεις στα κυπριακά γήπεδα και σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη.

Ο λόγος για την Αγγέλα Κυριάκου η οποία έχει επιλεγεί από τη ΦΙΦΑ ως η μία από τις διαιτητές που θα βρεθούν στο παγκόσμιο κύπελλο γυναικών U20 το οποίο θα διεξαχθεί στην Ιαπωνία αυτό το καλοκαίρι (19 Αυγούστου - 8 Σεπτεμβρίου 2012). Η ίδια θεωρεί μεγάλη τιμή, τόσο για το άτομό της όσο και για την κυπριακή διαιτησία, την κλήση αυτή. Η Αγγέλα Κυριάκου μάς μίλησε για όλους και για όλα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις της για τη διαιτησία, αλλά και γιατί δεν θα γινόταν… «δημόσιος υπάλληλος» της διαιτησίας.

Ίσως είναι η μεγαλύτερη διάκριση για την κυπριακή διαιτησία, η απόφαση της ΦΙΦΑ να είσαι μια από τις διαιτητές που θα βρεθούν στο παγκόσμιο κύπελλο γυναικών U20 της Ιαπωνίας;

«Απ’ ό,τι φαίνεται είναι. Κι αυτό γιατί είναι το πιο ψηλό σημείο στο οποίο έφτασε μέχρι τώρα Κύπρια διαιτητής…».

Πώς νιώθεις γι’ αυτήν τη σημαντική πρόσκληση;

«Αν δεν πας εκεί δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει. Τον Μάρτιο με είχαν καλέσει στην Πορτογαλία για την προεπιλογή διαιτητών της παγκόσμιας διοργάνωσης. Εκεί είπα ότι κάτι δυνατό έρχεται. Το περίμενα. Εγώ αυτό ήθελα. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ιαπωνία».

Ήταν ο μεγάλος στόχος σου;

«Ναι, σίγουρα ήταν ο μεγάλος μου στόχος…».

Από τη ΦΙΦΑ ενημερώθηκες μέσω τηλεφώνου ή μέσω email;

«Μέσω email. Περίμενα καιρό τη ΦΙΦΑ. Μόλις είδα το email Word Cup U20 Women ένιωσα μεγάλη χαρά…».

Σκληρή δουλειά

Αυτή η επιτυχία ήρθε μέσω μιας σκληρής δουλειάς των τελευταίων χρόνων. Έχεις διακρίσεις στην Ευρώπη και ήρθε τώρα διάκριση παγκοσμίως…

«Σίγουρα αυτή η επιτυχία είναι αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς που κάνω καθημερινά. Έχω πάει σε διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, αλλά πρώτη φορά σε διοργάνωση της ΦΙΦΑ. Φυσικά υπάρχει διαφορά. Στην ΟΥΕΦΑ βλέπεις άτομα από την Ευρώπη, ενώ στη ΦΙΦΑ από ολόκληρο τον κόσμο. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου είναι πάρα πολύ αυστηρή, προσέχοντας ακόμα και την τελευταία λεπτομέρεια. Τον Μάρτιο, όταν είχα πάει στην Πορτογαλία, η διοργάνωση της ΦΙΦΑ είχε στιλ… στρατού. Πειθαρχία σε πολύ μεγάλο βαθμό…».

Όταν ξεκίνησες στον χώρο, ποιος ήταν ο στόχος σου;

«Να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορέσω. Ήθελα πάντα να πάω σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Με βοήθησε, φυσικά, το γεγονός ότι πέρσι έκανα τον τελικό της ΟΥΕΦΑ. Θέλω να καθιερωθώ σε μεγάλες διοργανώσεις και αυτός είναι ο στόχος μου…».

Το περίμενε…

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ιαπωνία, ποιον στόχο έχεις βάλει;

«Να έχω μια καλή παρουσία. Φυσικά παίζουν κάποια πράγματα ρόλο. Όπως με ποιαν διαιτητή θα είμαι…».

Η οικογένειά σου τι σου έχει πει για την επιτυχία αυτή;

«Από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα το μόνο που λέω είναι πού θα πάω. Σίγουρα είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι…».

Θα έχεις οικονομικό όφελος από αυτήν τη συμμετοχή σου στο παγκόσμιο κύπελλο γυναικών;

«Ναι, υπάρχει…».

Το οικονομικό αποτέλεσε κίνητρο για σένα;

«Όχι, καμία σχέση. Αν μου έλεγε κάποιος να πάω στο Παγκόσμιο χωρίς να πληρωθώ, πάλι θα πήγαινα. Τα χρήματα ήταν το τελευταίο που σκέφτηκα…».

«Δεν επηρεάζομαι από την εξέδρα. Προτιμώ, όμως, τα παιχνίδια με πολύ κόσμο…»

Μέχρι πρόσφατα η κυπριακή διαιτησία ήταν καθαρά ανδροκρατούμενος χώρος. Ήρθες εσύ και στη συνέχεια και άλλες κοπέλες και αλλάξατε την εικόνα…

«Δεν νιώθω έτσι. Δεν νιώθω ότι κάτι το ξεχωριστό. Από τη στιγμή που μπήκα, νιώθω ότι είμαι το ίδιο με τους άνδρες. Στην αρχή ήταν πολύ μεγάλο σοκ να βλέπεις μια γυναίκα να μπαίνει στο γήπεδο. Στο τέλος όμως βλέπεις ότι ο κόσμος σε προτιμά, οι ομάδες σε αγαπούν. Τον άνδρα μπορεί να τον βλέπουν με λίγη προκατάληψη, αλλά μια γυναίκα δεν τη βλέπουν έτσι…».

Το πρώτο σου επίσημο παιχνίδι στο κυπριακό πρωτάθλημα ποιο ήταν;

«Το ΕΝΠ - ΑΕΛ…»

Όταν ξεκίνησες από το σπίτι για το γήπεδο, τι ένιωθες;

«Είχα πολύ άγχος, αλλά και πολύ ενθουσιασμό…».

Όταν μπήκες στον αγωνιστικό χώρο;

«Βλέπεις τον κόσμο να σε βλέπει. Ποια είναι τούτη; Είναι δυνατόν να είναι γυναίκα; Ήταν κάτι το διαφορετικό. Έβλεπες τον κόσμο να λέει είναι γυναίκα, είναι γυναίκα, λες και ήμουν εξωγήινος…».

Τα σχόλια της εξέδρας

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ακούς την κερκίδα;

«Δεν επηρεάζομαι. Προτιμώ να κάνω παιχνίδια με πολύ κόσμο. Αν δεν έχει κόσμο, είσαι λίγο χαλαρός…».

Φαντάζομαι από την κερκίδα έχεις ακούσει και θετικά και αρνητικά σχόλια;

«Σίγουρα ναι. Όταν ακούσω ένα θετικό σχόλιο ανεβαίνει η ψυχολογία μου. Πολλές φορές ακούω πράγματα που λες είναι κρίμα να είναι εδώ αυτός ο άνθρωπος, πόσα προβλήματα τελικά μπορεί να έχει ο κόσμος. Το αρνητικό σχόλιο το έχω συνηθίσει. Δεν σημαίνει ότι επειδή είμαι γυναίκα, θα μου τη χαρίσουν. Ο κόσμος βάζει πίεση, αλλά εγώ δεν επηρεάζομαι…».

Σχόλια, ως γυναίκα, ακούς από την κερκίδα;

«Φυσικά και ακούω. Στον άνδρα διαιτητή ή βοηθό διαιτητή τα ακούει όλη η οικογένειά του, ενώ στη δική μου περίπτωση τα ακούω μόνο εγώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις γελώ από μέσα μου. Προσπαθώ να μη φανεί κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν απάντησα σε κερκίδα. Μπήκα σε παιχνίδι και δεν ήξερα πόσο κόσμο είχα πίσω μου…».

Η αγάπη του κόσμου

Στην καθημερινότητά σου υπάρχει κόσμος που σε σταματά στον δρόμο για να σου μιλήσει;

«Ναι, αρκετός κόσμος. Νιώθεις ωραία όταν συμβαίνει αυτό. Νομίζω ότι ο κόσμος με αγάπησε και πιστεύω ότι τους αρέσει να μιλούν με μια γυναίκα για το ποδόσφαιρο…».

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι και εργαζόμενη και διαιτητής και νοικοκυρά στο σπίτι;

«Από τη στιγμή που αγαπάς κάτι, προσπαθείς να βρεις τον χρόνο για να τα κάνεις όλα. Ωστόσο στερείσαι κάποια πράγματα. Για μένα, πλέον, αυτή είναι η ρουτίνα μου. Να ξυπνήσω το πρωί, να πάω στη δουλειά μου, στη συνέχεια στο σπίτι, μετά στην προπόνηση…».

Πώς ξεκίνησε

Πώς πήρες την απόφαση και μπήκες στον χώρο της διαιτησίας;

«Εντελώς τυχαία. Έπαιζα ποδόσφαιρο και με την εθνική ομάδα είχαμε πάει στην Ελλάδα. Εκεί είδα ότι ήταν γυναίκες διαιτητές. Μου άρεσε η ιδέα και έτσι όταν επιστρέψαμε, ρώτησα στην ΚΟΠ και ξεκίνησα τα μαθήματα. Τον Μάιο του 2004 τελείωσα τα μαθήματα, έδωσα τα απαραίτητα τεστ και ξεκίνησα με μικρές κατηγορίες…».

Ο επαγγελματισμός θα βοηθήσει τη διαιτησία

Αν θα μπορούσες εσύ να αποφασίσεις για τον χώρο της διαιτησίας, θα άλλαζες κάτι;

«Θα ήταν καλά να είχαμε 10 επαγγελματίες διαιτητές. Εμείς νιώθουμε ότι είμαστε επαγγελματίες. Διαθέτουμε πολλές ώρες γι’ αυτό. Θα ήταν καλό για παράδειγμα να ήξερα ότι η δουλειά μου είναι διαιτητής. Το πρωί θα πάω στην προπόνηση, το απόγευμα ξανά προπόνηση, θα διαβάζω για θέματα διαιτησίας. Έκανα το λάθος μου, να τιμωρηθώ. Σίγουρα θα πληρώνομαι και αν κάνω λάθος θα τιμωρούμαι και θα χάνω χρήματα. Αυτός είναι ένας τρόπος για να ανέβει ακόμα περισσότερο το επίπεδο της διαιτησίας μας. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι δύσκολο να γίνει…».

Έχεις σκεφτεί ποτέ το τέλος της καριέρας σου;

«Ναι, πάντα είναι στο μυαλό μου. Στην Α’ Κατηγορία όλα είναι πιθανά. Μπορεί σήμερα να είμαι σε έναν αγώνα και μετά να μην ορισθώ ξανά…».

Αν σε αποσύρουν από την Α’ Κατηγορία, ποια θα είναι η αντίδρασή σου;

«Θα πάω σπίτι μου. Θα σταματήσω. Πιστεύω ότι ο στόχος του κάθε διαιτητή πρέπει να είναι η Α’ Κατηγορία. Δεν θα στραφώ πίσω…».

Δηλαδή, δεν προτιμάς να γίνεις «δημόσιος υπάλληλος», κάνοντας αγώνες σε μικρότερες κατηγορίες, futsal, ακόμα και αγροτικό ποδόσφαιρο;

«Όχι, ποτέ δεν θα το κάνω. Αυτό το έκανα όταν ξεκίνησα την καριέρα μου. Τώρα δεν γυρνάω πίσω…».