Έχει αγάπη, πίστη, χαρά και πολύ ταλέντο. Η Simona Atzori ζωγραφίζει, χορεύει, εμψυχώνει τους συνανθρώπους της. Το μυστικό της δύναμής της είναι απλό, πολύ απλό, αλλά τόσο πολύτιμο!

Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που γνώρισα τη Simona Atzori. Μία ταλαντούχα νεαρή κοπέλα, που κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια. Πηγαίνοντας στη συνέντευξη ήξερα ότι θα συναντήσω ένα κορίτσι με πλούσιο εσωτερικό κόσμο και μεγάλη δύναμη ψυχής. Η συζήτησή μας στο Hilton Park, όπου η Simona μόλις είχε μιλήσει στο Παγκύπριο Συνέδριο της Interlife Insurance με αφορμή τα 10χρονα της εταιρείας, κύλησε αβίαστα κι ευχάριστα, με την ίδια να κάνει κινήσεις με το πόδι της, όπως χαρακτηριστικά κάνουν όλοι οι Ιταλοί με τα χέρια τους όταν μιλούν.

Simona, όταν ήσουν παιδί, υπήρξε κάποια στιγμή που κατάλαβες ότι κάνεις τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους;
Δεν νομίζω ότι υπήρξε αυτή η στιγμή. Γεννήθηκα χωρίς χέρια. Τα πόδια μου έγιναν τα χέρια μου. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς μου έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσα τα πόδια για να παίρνω πράγματα και με βοηθούσαν. Έκανα τα πάντα με τα πόδια, όπως εσύ με τα χέρια σου. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πω στον εαυτό μου «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό.
Στην ιστοσελίδα σου αναφέρεις «το να εκφράσω τη χαρά και την αγάπη μου για τη ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα». Τι εννοείς ακριβώς;
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ό,τι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω.
Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;
Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ και μ’ αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική.
Τα άλλα παιδιά πώς σε αντιμετώπιζαν στο σχολείο όταν ήσουν μικρή;
Αρκετά καλά. Ήμουν πολύ ανοιχτή. Τα παιδιά έρχονταν σ’ εμένα με ερωτήσεις κι εγώ τους απαντούσα χωρίς πρόβλημα. Δεν ήταν ανάγκη να κρύψω κάτι. Γιατί δεν είχα κάτι να κρύψω. Ήμουν απλώς εγώ. Τους έδειχνα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι έκαναν κι αυτοί αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μπορούσα να παίξω μαζί τους, να κάνω τα μαθήματά μου, να γελώ. Με αποδέχονταν γιατί δεν χρειάζονταν να κοπιάσουν γι’ αυτό. Εγώ έκανα τον κόπο… για να είμαι μαζί τους.
Θα ήθελες να μας μιλήσεις για το βιβλίο που ετοιμάζεις;
Ένα μεγάλο μέρος είναι ήδη τελειωμένο. Απλώς χρειάζομαι ένα διάλειμμα από τα ταξίδια μου για να συγκεντρωθώ και να το ολοκληρώσω. Γράφω για μερικές συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου. Γράφω για κάποια πράγματα που θέλω να εξωτερικεύσω και να μοιραστώ με άλλους.
Για ποιες στιγμές ιδιαίτερα;
Για παράδειγμα τη συμμετοχή μου στην έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων το 2006 στο Τορίνο. Πραγματικά ήταν μία δυνατή εμπειρία. Στο βιβλίο μιλώ για όσα δεν μπορούσες να δεις στην τηλεόραση εκείνη την ημέρα, τις πρόβες, τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά του κόσμου γύρω μου.
Γνώρισες και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το 1992;
Αυτή ήταν ακόμα μία πολύ φορτισμένη στιγμή. Ήμουν πολύ νέα, 17 χρόνων και του έδωσα ένα πορτρέτο που ζωγράφισα, ένα προσωπικό πορτρέτο. Το ζωγράφισα με πολύ έντονα τα συναισθήματα και ήμουν ενθουσιασμένη που θα του το έδινα προσωπικά. Ήταν πολύ σημαντική στιγμή, διότι δεν γνώρισα απλώς τον Πάπα, αλλά ένα σπουδαίο άντρα και το ένιωσα αυτό.
Πώς ξεπερνάς τις συναισθηματικές δυσκολίες και τι θα έλεγες σε κάποιον που περνά μια δύσκολη περίοδο;
Πρέπει να μπεις βαθιά μέσα σου και να ψάξεις. Αν σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν θα βρεις τη δύναμη να το κάνεις. Πρέπει να επικεντρωθείς σε όλα όσα μπορείς να κάνεις. Και μετά κοίταξε γύρω σου. Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν, που νοιάζονται για σένα. Για μένα η οικογένειά μου ήταν πάντα πολύ σημαντική. Ήξερα ότι ήταν δίπλα μου, ότι δεν θα ήμουν εδώ χωρίς αυτούς. Τέλος, η επιλογή είναι δική μας. Αν δεν κάνω εγώ η ίδια την επιλογή να σηκωθώ το πρωί και να νιώσω θετικά για τη ζωή, τότε καλύτερα να μη σηκωθώ.
Στην καθημερινότητα ξεχνάμε ν' ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, τον εαυτό μας. Εσύ πώς «σηκώνεσαι» όταν «πέσεις»;
Εξαρτάται. Όταν είμαι λυπημένη, ζωγραφίζω. Διότι δεν χρειάζεται να μιλήσω με κανέναν, δεν χρειάζεται να είμαι καλοντυμένη ή να βάλω μακιγιάζ. Μένω με τον εαυτό μου. Και κάποτε είναι δύσκολο και σκληρό να είσαι με τον εαυτό σου. Αλλά σιγά-σιγά αρχίζω να βγαίνω απ’ αυτήν τη διάθεση. Άλλες φορές παίρνω στο τηλέφωνο μία φίλη ή μιλώ με τη μητέρα μου ή με κάποιον που με αγαπά. Κάποτε όμως απλώς περιμένω, γιατί ξέρω ότι θ' αλλάξει η διάθεσή μου. Η ζωή είναι όμορφη. Είναι ένα ωραίο δώρο. Δεν μου αρέσει να τη σπαταλώ με κακοκεφιές. Είναι χαμένος χρόνος. Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω ακόμα να κάνω.
Τι θεωρείς χάσιμο χρόνου;
Να προσπαθείς να πείσεις κάποιον ότι αξίζεις κάτι. Αν με κοιτάξει κάποιος με τρόπο που να μη μου αρέσει, απλώς του χαμογελώ. Αν αυτό το άτομο θέλει να έρθει να με γνωρίσει και να καταλάβει τη ζωή μου, τότε είναι εντάξει. Είμαι ανοικτή σ’ αυτό. Αλλά δεν θα του έλεγα για παράδειγμα, «γιατί με κοιτάς έτσι;». Δεν θα έχανα χρόνο με κάποιον που είναι σε άγνοια -όχι γιατί δεν γνωρίζει πράγματα, αλλά επειδή δεν θέλει να τα κατανοήσει. Έτσι, παρόλο που μου αρέσει να μιλώ στον κόσμο, δεν μου αρέσει να προσπαθώ να πείσω. Γιατί αυτό σημαίνει ότι ο άλλος δεν θέλει κι αν δεν θέλει, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις αυτό.
Τι μηνύματα δίνεις συνήθως στους ακροατές σου;
Ότι η ζωή είναι ένα υπέροχο, σημαντικό δώρο και δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο σε πράγματα που δεν οδηγούν πουθενά. Θα πρέπει να έχουμε μία θετική στάση απέναντι στη ζωή. Δεν έχει σημασία πόσα χέρια ή πόδια έχεις, αν βλέπεις ή δεν βλέπεις, γιατί η δύναμη πηγάζει από μέσα σου. Έτσι, αν θέλεις μία ολοκληρωμένη, όμορφη ζωή, μπορείς να το πετύχεις. Απλώς πρέπει να βρεις το δικό σου τρόπο.
Πώς μπορείς να βρεις αυτόν το «δικό σου τρόπο»;
Με το να μάθεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι δύσκολο, δεν είναι τόσο εύκολο. Αλλά είναι μια καλή αρχή. Αν αγαπάς αυτό που έχεις, μπορείς να κτίσεις πάνω σ’ αυτό. Και νομίζω το «μυστικό» μου, αν μπορείς να το πεις μυστικό, είναι ότι έχω μια οικογένεια που με αγαπά. Και δεν με αποδέχθηκε απλώς μέσα στη ζωή της, αλλά με καλωσόρισε μέσα στη ζωή της όπως και την αδελφή μου. Αυτό με βοήθησε γιατί ένιωθα ότι με αγαπούν. Επίσης η μητέρα μου δεν φοβόταν όταν έκανα κάτι, αλλά με προέτρεπε να δοκιμάζω. Έτσι ποτέ δεν ένιωθα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά ήξερα ότι θα δοκίμαζα και θα δοκίμαζα κι αν δεν είχα επιτυχία, θα δοκίμαζα αλλιώς ή θα έκανα κάτι άλλο. Και έτσι ζω τη ζωή μου, πολύ απλά. Ό,τι κάνω το κάνω με την καρδιά μου. Ονειρευόμουν να γίνω χορεύτρια και να κάνω αυτό που κάνω σήμερα.
Όταν βλέπεις άτομα που χρησιμοποιούν μικρά προβλήματα σαν εμπόδια για να μην κάνουν κάτι, σε θυμώνει;
Ναι, λίγο, γιατί νομίζω πολλοί ψάχνουν για δικαιολογίες. Ένας φίλος μού είπε «εσύ θα είχες τη μεγαλύτερη δικαιολογία για να μην κάνεις κάτι, αλλά δεν θέλησες να τη χρησιμοποιήσεις». Οι δικαιολογίες σού βάζουν περιορισμούς, όρια. Δεν σου επιτρέπουν να κάνεις άλλα πράγματα. Αλλά γιατί να θέλεις να περιορίσεις τον εαυτό σου; Και γιατί ν' αφήσεις κάποιον να σε περιορίσει; Κάποτε, όταν δεν βάζουμε περιορισμούς στους εαυτούς μας, βρίσκουμε κάποιον να το κάνει εκ μέρους μας. Έτσι μην αφήνεις κανένα να σου πει ότι δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι, γιατί εσύ ξέρεις τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις.
Έχεις κάνει πολλά στη ζωή σου…
Δεν ξέρω. Απλώς τα έκανα. Άρπαξα τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονταν. Πολλοί φίλοι μού λένε ότι «δεν έκανα αυτό ή εκείνο γιατί φοβάμαι, γιατί δεν είναι κατάλληλος ο χρόνος» και άλλα πολλά. Συνήθως ρίχνω τον εαυτό μου σε κάτι και το δοκιμάζω, κι αν γίνει, θα γίνει. Πολλές φορές δεν βλέπουμε τις ευκαιρίες που είναι μπροστά μας γιατί φοβόμαστε. Αλλά ο φόβος είναι κάτι επικίνδυνο, γιατί σε εμποδίζει από το ν' ανοίξεις την πόρτα σε αυτές τις ευκαιρίες.
Με το χορογράφο Paolo Londi δημιουργήσατε τα βραβεία Atzori.
Είναι ένας θεσμός που αγαπώ πολύ. Κάθε χρόνο βραβεύουμε ένα διάσημο χορευτή ή χορογράφο. Το δίνουμε όχι μόνο για το χορό ή τη χορογραφία τους, αλλά γιατί μέσα απ’ αυτά συνεισφέρουν σημαντικά στην ιστορία και βλέπουν τη ζωή θετικά. Το βραβείο είναι ένας πίνακας που φτιάχνω γι’ αυτούς, συνήθως ένα πορτρέτο ενώ χορεύουν. Φέτος έγινε στις 19 Ιουλίου. Δώσαμε επιπρόσθετα ένα τιμητικό βραβείο στον πολύ γνωστό χορευτή Roberto Bolle.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
www.simonarte.com

Η Simona γεννήθηκε το 1974 στο Μιλάνο (Ιταλία). Άρχισε να ζωγραφίζει από πολύ μικρή ηλικία. Στα 4 της χρόνια παρουσιάζει την πρώτη της έκθεση ζωγραφικής, ενώ στα 6 της χρόνια ξεκινά μαθήματα μπαλέτου.
Το 1983 γίνεται μέλος του Διεθνούς Οργανισμού των ατόμων που ζωγραφίζουν με το στόμα και τα πόδια (V.D.M.F.K.).
Το 1992 συναντά τον Πάπα Ιωάννη Παύλο και του παρουσιάζει το πορτρέτο του Ιερού Πατέρα.
Το 2001 αποφοιτά με τιμές από το τμήμα Visual Art του Πανεπιστημίου Western Ontario Canada.
Λαμβάνει μέρος σε εκθέσεις ανά το παγκόσμιο (Ιταλία, Καναδά, Ελβετία, Κίνα, Ισπανία, Πορτογαλία και Αυστρία).
Το 2006 λαμβάνει μέρος στην τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο.
Από το 2008 οι πίνακές της εκτίθενται επί μονίμου βάσεως σε εκθέσεις στο Λονδίνο και το Οντάριο.
Ως επαγγελματίας ομιλήτρια, η Simona οργανώνει σεμινάρια παρακίνησης υψηλής επιρροής. Βασικός άξονας των σεμιναρίων αυτών είναι μαθήματα για το πώς ν' ακολουθείς την καρδιά σου και να κυνηγάς τα όνειρά σου. Παραδίδει μαθήματα σε οργανισμούς, τράπεζες, επιχειρήσεις, σχολεία και πανεπιστήμια.