Συνηθισμένο κλασσικό παράδειγμα Ομόνοιας των τελευταίων ετών. Φτιάχνει δυναμική, δημιουργεί ένα αίσθημα ικανοποίησης και τη στιγμή που πρέπει να κάνει το βηματάκι, τα κάνει μούσκεμα. Υπομονή, τακτική, πειθαρχία, όχι σοβαρά λάθη, αμυντική συμπεριφορά πήγαν όλα περίπατο και εμφανίστηκαν οι γνωστές παθογένειες. Είχε δύο καλά διαστήματα και τέλος. 

 

Δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε τρία λεπτά το προβάδισμα της και με το που ισοφαρίστηκε βγήκε έξω από τα νερά της. Πίεσε για 15 λεπτά στο 2ο μέρος, αλλά μετά την πολυσυζητημένη φάση με τον Ασίς στο 62, λες και έκλεισε ο διακόπτης. Ακόμα και δίκιο να ένιωθαν ότι είχαν (ο διαιτητής ήταν με βάση το κανονισμό σωστός) δικαιολογείται η εικόνα απόλυτης παραίτησης; Το κέντρο χάθηκε, άρχισαν οι σέντρες απέναντι σε μία πανύψηλη ομάδα και το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο. Το χειρότερο ήταν πως έγινε έρμαιο για 20 λεπτά των αντεπιθέσεων της Πάφου. Από τη πλευρά ειδικά του Ράμος (τραγικότερος των τραγικών σε άμυνα και επίθεση), αλλά και όσο ο Χαφέζ έπαιζε αριστερό μπακ, έγιναν πολλές φάσεις και μοιραία ήρθε το γκολ. 

 

Η ήττα ήταν ένα ανεπανάληπτο πισωγύρισμα στο πιο κρίσιμο σημείο. Ο Μιλόγεβιτς που δεν είναι σήμερα άμοιρος ευθυνών για τη σημερινή εμφάνιση, πρέπει τελικά να ψάξει ακόμη βαθύτερα για να μην επαναληφθούν οι γνωστές παλινδρομήσεις στη συνέχεια. Περιθώρια δεν υπάρχουν.