Υπάρχει φως στη άκρη του πράσινου τούνελ;
---------------------------------------------------------------------------------
Η Ομόνοια μπήκε σήμερα στο ΓΣΖ νωθρά και ανοργάνωτα. Βελτιώθηκε από μία αυτονόητη εσωτερική αλλαγή (Ρομαρίκ-Γκουλόν άλλαξαν θέση). Αφού δεν πλήρωσε την ανυπαρξία των πρώτων 20 λεπτών, προηγήθηκε με τον Σκέμπρι (μετά από δώρο του Μαρτσίνιακ), αλλά δεν είχε τη νοοτροπία να το διαχειριστεί. Δέχτηκε το 2ο γκολ από άλλο ένα τραγικό λάθος του Ρούνιε.
Στη συνέχεια έμοιαζε κυριολεκτικά αποδιοργανωμένη. Δεν αντέδρασε, δεν είχε ηρεμία και πλάνο. Δεν βοήθησαν καθόλου και οι κινήσεις από το πάγκο. Τα όσα συνέβησαν δεν πρέπει όμως να προκαλούν έκπληξη, αφού ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Η φετινή Ομόνοια από την αρχή δεν πείθει. Δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στα λάθη του προγραμματισμού. Πολλά από αυτά διορθώθηκαν και η απόδοση έπρεπε να είναι καλύτερη. Όμως η Ομόνοια συνεχίζει να μην έχει αγωνιστική ταυτότητα, δεν εκπέμπει αύρα ομάδας. Δείχνει σημάδια αγωνιστικής απειθαρχίας.
Οι εκλάμψεις σε κάποια αγωνιστικά στάδια αγώνων και οι κάποιες νίκες μάλλον αποπροσανατολισμό προκάλεσαν.
Με την παρούσα εικόνα η Ομόνοια δεν δείχνει να έχει τη παραμικρή προοπτική και ας δηλώνει ο Κώστας Καϊάφας το αντίθετο. Η ποιότητα στο ρόστερ υπάρχει, προφανώς όμως από μόνη της δεν είναι αρκετή. Το ηθικό είναι στο ναδίρ και δεν φαίνεται ούτε μια αχτίδα στην άκρη του τούνελ.
Υπομονή φυσικά γιοκ…
