Αμφότερες ρίχτηκαν νωρίς στα βαθιά εκκινώντας από τα μέσα του καλοκαιριού τις επίσημες υποχρεώσεις τους, αμφότερες πάλεψαν ως εκεί που δεν παίρνει άλλο την υπόθεση πρόκριση στους ομίλους κι εν τέλει αποκλείστηκαν, αμφότερες προβληματίζουν με τις εμφανίσεις τους στο πρωτάθλημα (έχουν από επτά βαθμούς έπειτα από πέντε αγωνιστικές και βλέπουν την πλάτη των συμπολιτών τους) και αναζητούν (επί ματαίω) μέχρι στιγμής γιατρειά στα αγωνιστικά τους προβλήματα.
Η πηγή των προβλημάτων αυτών αποτελεί ακόμη έναν κοινό παρονομαστή ανάμεσα σε Ομόνοια και ΑΕΛ και ακούει στο όνομα Ευρώπη. Όχι υπό τη μορφή της πρόωρης έναρξης της προετοιμασίας, όχι υπό τη μορφή προβλημάτων κόπωσης και τραυματισμών, αλλά υπό τη μορφή της δημιουργίας λανθασμένων εντυπώσεων.
Ο πήχης των προσδοκιών και των απαιτήσεων γι’ αυτές τις ομάδες που προχώρησαν σε πληθώρα προσθαφαιρέσεων το καλοκαίρι ανέβηκε απότομα μέσα από τις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις τους και αποδεικνύεται πλέον πως έφτασε σε επίπεδα μη διαχειρίσιμα (ακόμη) από δύο σύνολο που τώρα δουλεύονται και σμιλεύονται από τους προπονητές τους.
Στην Ομόνοια οι άνετες προκρίσεις επί εξαιρετικά αδύναμων αντιπάλων (Μπούντουτσνοστ, Μέταλουργκ Σκοπίων), το κοίταγμα στα μάτια της Ντινάμο Μόσχας και η διαιτησία του Τούντορ ώθησαν πολλούς στο (βιαστικό, όπως αποδεικνύεται) συμπέρασμα ότι η ομάδα του Κώστα Καϊάφα μπορούσε εν τέλει να φανεί πιο ανταγωνιστική απ’ ό,τι αναμενόταν, πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν.
Στην ΑΕΛ οι εντός έδρας επιτυχίες επί ομάδων όπως η Ζενίτ και η Τότεναμ δημιούργησαν την (εσφαλμένη, εκ των μετέπειτα αποτελεσμάτων) αίσθηση πως η ομάδα του Ιβάιλο Πέτεφ ήταν σε θέση να εμφανιστεί κυριαρχική στις εγχώριες διοργανώσεις από το ξεκίνημα.
Η πανταχόθεν πίεση σε Ομόνοια και ΑΕΛ να επιβεβαιώσουν εντός συνόρων τα διεθνή ανδραγαθήματά τους αποδεικνύεται βάρος και άγχος δυσβάσταχτο. Το σκηνικό επιδεινώνεται από το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις τους «ψύλλιασαν» και έκαναν ακόμη πιο προσεκτικούς τους εγχώριους αντιπάλους.
Ως υπό δημιουργία ομάδες το «τριφύλλι» και οι «λέοντες» βολεύτηκαν αφάνταστα από πλευράς τακτικής, όταν αντιμετώπισαν κατά τεκμήριο ισχυρότερες ομάδες, απέναντι στις οποίες ήταν το ξεκάθαρο αουτσάιντερ και δεν είχαν την παραμικρή πίεση αποτελέσματος. Όταν το σκηνικό αντιστράφηκε πλήρως στο εγχώριο πρωτάθλημα, όταν δηλαδή Ομόνοια και ΑΕΛ κλήθηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας (έως και κυριαρχίας) απέναντι σε κλειστές άμυνες, βγήκαν στην επιφάνεια τα προβλήματα.
Τα τελευταία συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι στην εξελικτική διαδικασία κάθε ομάδας που έχει ανανεώσει σε σημαντικό βαθμό το έμψυχο δυναμικό της, όμως στους «πράσινους» και στους «κίτρινους» τα προβλήματα διογκώνονται και η απαίτηση για άμεση άρση τους γίνεται επιτακτική ένεκα της έξωθεν πίεσης απ’ όσους παρασύρθηκαν από τους ευρωπαϊκούς αγώνες τους. Μια ζόρικη κατάσταση, η επίλυση της οποίας απαιτεί δυναμικούς και συνάμα λεπτούς χειρισμούς από τις τεχνικές ηγεσίες και τις διοικήσεις των δύο συλλόγων.
