ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΦΕΡΑΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΕΠΩΔΥΝΗ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ, ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ. Η ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΤΗΝ ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΑ ΓΑΛΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ

Αν και ανεπίσημα έχουν ήδη αρχίσει οι ζυμώσεις μεταξύ των κομμάτων, επίσημα θα αρχίσουν μετά τις 23 Μαρτίου, με τις συμμαχίες που θα δημιουργηθούν για την εκλογή των προέδρων της Βουλής και της Γερουσίας

Με σχεδόν το 32% των ψήφων και 235 έδρες στην κάτω Βουλή, πρώτο κόμμα αναδεικνύεται το λαϊκιστικό «Κίνημα Πέντε Αστέρων», ωστόσο ισχυρότερη πολιτική δύναμη αναδεικνύεται η συμμαχία δεξιάς-άκρας δεξιάς με ποσοστό σχεδόν 37,5% των ψήφων. Αναλυτικότερα στις τάξεις της συμμαχίας της δεξιάς - ακροδεξιάς, η Λέγκα (πρώην Λέγκα του Βορρά) συγκεντρώνει το 17,7% των ψήφων και αναμένεται να καταλάβει 117 έδρες, το Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι 14,4% και 102 έδρες και τα Αδέλφια της Ιταλίας 4,2% και 28 έδρες.

Το κυβερνών κεντροαριστερό «Δημοκρατικό Κόμμα» του Ματέο Ρέντσι είδε να επιβεβαιώνεται στις κάλπες το άσχημο αποτέλεσμα που προοιωνίζονταν οι δημοσκοπήσεις, εξασφαλίζοντας ποσοστό που μόλις άγγιξε το 20%. Η Κεντροαριστερή συμμαχία, της οποίας ηγείται, συγκέντρωσε ποσοστό 23. Το Αριστερό κόμμα Ελεύθεροι και Ίσοι περιορίστηκε στο 3,2% των ψήφων.

Οι ζυμώσεις και τα δεδομένα

Για να εξασφαλιστεί ο σχηματισμός κυβέρνησης, ένα πολιτικό μπλοκ ή μία συμμαχία πολιτικών δυνάμεων θα πρέπει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία του 50% συν ενός εκ των 630 βουλευτών και το 50% συν ενός εκ των 315 γερουσιαστών. Το νέο εκλογικό σύστημα στην Ιταλία είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και καθυστερεί τις διαδικασίες.

Αν και ανεπίσημα έχουν ήδη αρχίσει οι ζυμώσεις μεταξύ των κομμάτων, επίσημα θα αρχίσουν μετά τις 23 Μαρτίου, με τις συμμαχίες που θα δημιουργηθούν για την εκλογή των προέδρων της Βουλής και της Γερουσίας. Αμέσως μετά θα αρχίσουν οι διαβουλεύσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα με τα διάφορα κόμματα, ώστε να δοθεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, τόσο για την Ιταλία όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι η ενίσχυση της ακροδεξιάς σε όλες τις εκφάνσεις της.

Αυτό μπορεί να σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Όλα θα αλλάξουν. Στην ιταλική κάλπη νίκησε η ψήφος της αγανάκτησης. Άλλωστε η ανεργία, η φτώχια και η οικονομική ανασφάλεια, που χτυπά τη μεγάλη πλειοψηφία του ιταλικού λαού, είναι τα βασικά ζητήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος ο λαός στο μεγαλύτερο ποσοστό του.

Πραγματικός ο εφιάλτης της Ε.Ε.

Θεωρητικά είναι δυνατό, πλέον, να γίνει πραγματικότητα ο εφιάλτης της Ε.Ε., αναλόγως της κυβέρνησης που τελικά θα σχηματιστεί. Τα σενάρια για την επόμενη μέρα της Ιταλίας δίνουν και παίρνουν. Η αβεβαιότητα που δημιουργεί το αποτέλεσμα, κυρίως λόγω της ακροδεξιάς πρωτιάς, αφήνει ανοικτά όλα τα πιθανά σενάρια. Πλειοψηφία της δεξιάς, συμμαχία μεταξύ της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, παρότι αυτό το ενδεχόμενο μοιάζει όλο και πιο απίθανο, ή ακόμη μια συμμαχία των Πέντε Αστέρων με την ακροδεξιά Λέγκα, παρότι οι ηγέτες των δύο παρατάξεων την απέκλεισαν εκ πρώτης.

Ένα από τα μετεκλογικά σενάρια, επίσης, είναι και η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την υποχρεωτική έγκριση του επόμενου κρατικού προϋπολογισμού, στην οποία δήλωσε διατεθειμένη να πάρει μέρος και η Αριστερά. Επαφίεται στον Ιταλό Πρόεδρο Σέρτζο Ματαρέλα να ξεμπλέξει το κουβάρι του αποτελέσματος τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν και να εμπιστευτεί τη «διερευνητική εντολή» σε εκείνον ή εκείνη που θα αποπειραθεί να εξασφαλίσει πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση.

Όποιοι κι αν είναι οι σχηματισμοί, το αποτέλεσμα προκαλεί ταραχή στις Βρυξέλλες, που βλέπουν την ισχυροποίηση ακροδεξιών δυνάμεων, με αντιευρωπαϊκή ατζέντα, στην τρίτη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία, και μάλιστα τη χρονική στιγμή που η Ε.Ε. ετοιμάζεται να προωθήσει μείζονες οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις.

Για τον Εμμανουέλ Μακρόν, που έχει αναδειχθεί νέος ηγέτης της Ευρώπης, το αποτέλεσμα στην Ιταλία αποτελεί πρόβλημα άμεσου χειρισμού. Το γεγονός συνέπεσε με τη συμφωνία για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, που επανέφερε το Βερολίνο σε ρυθμούς αστάθειας και βοήθησε τον Γάλλο Πρόεδρο να αναπνεύσει, αφού χωρίς τη στήριξη της Καγκελαρίου το όραμά του για την Ευρώπη θα ναυαγούσε. Τώρα το ζήτημα είναι αν θα παραμείνει πιστός στους σχεδιασμούς για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ή αν θα προωθήσει τα αιτήματα των λαών, που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ζητούν μια πιο ανθρωποκεντρική και πιο κοινωνική Ευρώπη. Μια Ευρώπη για τους ίδιους του λαούς που την αποτελούν.

Η μετανάστευση στις προτεραιότητες

Περισσότεροι από 600.000 πρόσφυγες και μετανάστες έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι από τη Λιβύη και όλη τη Μεσόγειο για να φτάσουν στην Ιταλία, από το 2013. Η απροθυμία του κράτους να διαχειριστεί την κατάσταση με όρους ανθρωπιάς και αλληλεγγύης αναστάτωσε μεγάλα τμήματα της χτυπημένης αγρίως από την κρίση ιταλικής κοινωνίας, προσφέροντας το απαραίτητο κοινωνικο-πολιτικό «οξυγόνο» στην ακροδεξιά να αναπτύξει τη ρητορική μίσους. Ο Μπερλουσκόνι χαρακτήρισε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως «κοινωνική ωρολογιακή βόμβα» και δεσμεύτηκε για μαζικές απελάσεις. Αυτή η δέσμευση προκάλεσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ ακροδεξιών και αντιφασιστικών δυνάμεων.

Η οικονομία το πρώτο ζήτημα

Αν και η οικονομία της Ιταλίας άρχισε να αναπτύσσεται εκ νέου, ωστόσο, σχεδόν 10 χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίση, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της παραμένει κατά 5,7% χαμηλότερο από τα επίπεδα πριν από την κρίση. Το 2016, περίπου 18 εκατομμύρια άνθρωποι κινδύνευαν από τη φτώχια και η ανεργία ανέρχεται στο 11%. Η οικονομική πολιτική υπήρξε βασικό πεδίο προεκλογικής μάχης, αλλά οι παρατηρητές λένε πως τα κόμματα είπαν περισσότερα για τους συνταξιούχους, παρά για τους νέους, γεγονός στο οποίο θα μπορούσε να οφείλεται το υψηλό ποσοστό αποχής των νέων ψηφοφόρων.

Πάντως τα κόμματα που κρατούν τα κλειδιά για την επόμενη μέρα της Ιταλίας είναι εκείνα που δεν βλέπουν με καλό μάτι τη Ζώνη του Ευρώ και δεν εμπιστεύονται τις Βρυξέλλες στους χειρισμούς που έχουν επιβάλει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό νότο.