Είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να τους τιμήσουμε όχι με λόγια, αλλά με έργα, πράξεις και δράση

Τούτες τις ώρες στρέφεται η σκέψη μας στις μνήμες του έπους, σε εικόνες από το παρελθόν, που είναι λαμπερές, λαμπρές και φωτεινές και ας μοιάζουν ξεθωριασμένες

ΣΗΜΕΡΑ συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από τον ηρωικό θάνατο των Καραολή, Δημητρίου, Παλληκαρίδη, Αυξεντίου, Μάτση και τόσων άλλων που αγωνίστηκαν και πέθαναν όρθιοι για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και το δίκαιο

Η εποχή της ξηρασίας σφραγίζει μια καθημερινότητα του κόσμου που βιώνουμε στις χώρες μας, στον Ελληνισμό, τις ώρες της ταπείνωσης, της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας για το μέλλον. Τούτες τις ώρες στρέφεται η σκέψη μας στις μνήμες του έπους, σε εικόνες από το παρελθόν, που είναι λαμπερές, λαμπρές και φωτεινές και ας μοιάζουν ξεθωριασμένες. Αυτοί που χάραξαν την ψυχή μας, τα παιδικά μας χρόνια στην εφηβεία μας, αυτοί που μας ενέπνευσαν την ιδέα της ελευθερίας, της θυσίας και του αγώνα για το δίκαιο και τον πολιτισμό, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, αυτοί μας κρατάν σήμερα όρθιους τις ώρες της καταχνιάς, της υποκρισίας και του σκότους που μας περιβάλλει.

Αυτούς τους ήρωες που θαύμασε ο Ελληνισμός και ο κόσμος ο πολιτισμένος ολόκληρος, είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να τους τιμήσουμε όχι με λόγια, αλλά με έργα, πράξεις και δράση που χαράσσει το παράδειγμα της θυσίας τους, δηλαδή αγώνα κατά των κατακτητών και όσων επιβουλεύονται το έθνος, την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Συμπληρώνονται σήμερα εξήντα χρόνια από τον ηρωικό θάνατο των Καραολή, Δημητρίου, Παλληκαρίδη, Αυξεντίου, Μάτση και τόσων άλλων που αγωνίστηκαν και πέθαναν όρθιοι για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση και
το δίκαιο. Η εικόνα του Γρηγόρη Αυξεντίου παραμένει ολοζώντανη στη μνήμη μας, να πολεμά όρθιος στο κρησφύγετό του τους αποικιοκράτες, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να του ρίξουν φωτιά και ενώ τον έκαιγαν παρέμενε όρθιος και μαχόμενος έως θανάτου. Ακόμα και τους εχθρούς του συγκλόνισε αυτός ο θάνατος.

Πρόσφατα, αυτή την εικόνα του όρθιου Αυξεντίου, που φλεγόμενος δεν γονάτισε, την αφηγήθηκε στη Λευκωσία ο Βρετανός, γηραιός πλέον, χειριστής του φλογοβόλου από το ελικόπτερο, και ζήτησε μια φωτογραφία του ήρωα για να την έχει μαζί του, όπως ο ίδιος ανέφερε, για να τον συντροφεύει όταν θα αποχαιρετήσει τον παρόντα κόσμο. Ακριβώς γιατί αυτός ο περήφανος και ανδρειωμένος Έλληνας αποτελεί την επιλογή που θα ήθελε να τον συντροφεύσει στο τελευταίο ταξίδι της ζωής του, και αυτό γιατί τον κοίταζε από πάνω και ενώ τον έκαιγε θαύμαζε τη γενναιότητα, τον ηρωισμό του και το μεγαλείο του ανδρός.

Όπως εύστοχα διατύπωσε ο νομπελίστας ποιητής μας, «οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν». Το σκοτάδι που ζούμε σήμερα είναι το σκοτάδι της απουσίας πνευματικής διεκδίκησης, ελευθερίας, όπου η μνήμη δεν είναι ζωντανή, αλλά επιλεκτική και φευγαλέα, όπως είναι τα φεγγάρια που ρίχνουν αχνό φως στο σκοτάδι τις ώρες της παρακμής. Εκείνο που μας συνταράζει σήμερα είναι ότι τους ήρωες των αγώνων του έθνους, δηλαδή την ιστορία μας την επικαλούμαστε μόνο καθηκόντως, δεν βιώνουμε την καθημερινότητα ως ζώσα ιστορία, διότι αυτό θα σήμαινε πως ο Αττίλας δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην Κύπρο του Αυξεντίου και του Παλληκαρίδη, ότι η Ελλάδα θα ήταν όρθια, ισχυρή, αξιοσέβαστη και αξιοπρεπής.

Στους σημερινούς επίπεδους και άγονους καιρούς που ζούμε, ενώ η επανάληψη της θυσίας τους μοιάζει απραγματοποίητη και ουτοπική, πρέπει να αποτελούν παραδείγματα καθοδήγησης και έμπνευσης για κάθε αγώνα και κάθε θυσία, που είμαστε υποχρεωμένοι ως άτομα και ως κοινωνία να διερχόμαστε, ώστε να ανταποκρινόμαστε στον πολιτισμό, την ιστορία και την παρουσία μας στον κόσμο ως πνευματική υπόσταση, δηλαδή ως αξιοπρεπής λαός και έθνος. Λαοί που δεν σέβονται την ιστορία τους, δεν παραδειγματίζονται από αυτούς που αγωνίστηκαν για να υπάρχουμε ως έθνος, πορεύονται ατέρμονα αδιέξοδα.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο νεαρός έφηβος, που απαγχονίστηκε για την ελευθερία της Κύπρου από τους Άγγλους αποικιοκράτες, αποτέλεσε το ίνδαλμα της νεολαίας της εποχής του, ξεσηκώνοντας τη μαθητιώσα και φοιτητιώσα νεολαία στην Ελλάδα και στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Αυτός μπορεί να καθοδηγήσει με τα κείμενά του και το παράδειγμα της θυσίας του, τη νέα γενιά που πρέπει να διδάσκεται τη θυσία του ως ιστορική και πνευματική διάσταση της ζωής.

Εάν επιθυμούμε να παραμείνουμε ελεύθεροι…

ΠΟΙΑ είναι τα πνευματικά πρότυπα της νεολαίας μας στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στον Ελληνισμό; Ποιανών θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα, ποιοι τους εμπνέουν, ποιο είναι το σύστημα αξιών που διέπει την κοινωνία και τους νέους μας; Πώς είναι δυνατό να κατέχεται η Κύπρος από τα στρατεύματα κατοχής, να παραβιάζονται όλα τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των πολιτών της από το τουρκικό κράτος και εμείς να διαπραγματευόμαστε τους όρους νομιμοποίησης της κατοχής, να χαϊδεύουμε τον δυνάστη, τον κατακτητή και να συζητούμε τρόπους που θα του επιτρέψουν να συνεχίσει να ενισχύει τη θέση του, όχι μόνο στην Κύπρο και στην περιοχή, αλλά και στην Ευρώπη.

Με τη δική μας στάση ανοχής και συναίνεσης απέναντι στον εισβολέα, ενισχύεται ο τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός και η γενικότερη επιθετικότητα της Άγκυρας εντός και εκτός Τουρκίας. Εάν επιθυμούμε να παραμείνουμε ελεύθεροι, πρέπει να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια διεκδίκησης, αποκατάστασης του δικαίου και της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου