Ο εκβιασμός που θα τεθεί με την επανέναρξη των συνομιλιών και οι εκτελεστές της ΕΕ

Η αλήθεια πίσω από τα συμπεράσματα του Συμβουλίου, πώς μπορεί να γίνει χρήση των θετικών τους στοιχείων και γιατί δεν επιβάλλονται κυρώσεις στην Τουρκία

ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ παρασκήνιο, dirty job και ποιος είναι ο κύριος αντίπαλος της Τουρκίας

Το Κυπριακό λόγω των τουρκικών προκλήσεων εντός της κυπριακής ΑΟΖ βρίσκεται στην ατζέντα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της προσεχούς Πέμπτης. Εκτός απροόπτου, τα πάντα κλείνουν, σε ό,τι αφορά τα συμπεράσματα, στο Συμβούλιο των Υπουργών των Εξωτερικών της Τρίτης. Είναι δε πρόδηλα τα εξής:

1. Η Κύπρος παίρνει το αυτονόητο, πάλι καλά, δηλαδή, ότι η Τουρκία οφείλει να σεβαστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα και ότι οφείλει να προχωρήσει στην ομαλοποίηση των σχέσεών της με την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως καθορίζει η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και ότι υποχρεούται να αναγνωρίσει όλα τα κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένης και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως επίσης αναγνωρίζονται τα ειδικά μας κυριαρχικά δικαιώματα εντός της ΑΟΖ.

2. Η Τουρκία αρχικά εισέπραττε στήριξη για μελλοντικό πιθανό άνοιγμα των κεφαλαίων 23 και 24 για τα θεμελιώδη δικαιώματα και τη δικαιοσύνη. Τελικά, όμως, έγιναν θετικοί στο κείμενο εμβολιασμοί, με αποτέλεσμα να απαλειφθούν οι ρητές αναφορές και να γίνουν γενικές.

Με φόντο την ISIS

Ό,τι βεβαίως και αν συνέβαινε, ό,τι και αν συμβεί σε οποιοδήποτε Συμβούλιο, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει τη δυνατότητα να εκφράσει εγγράφως τη διαφωνία της και τις επιφυλάξεις της επί των Συμπερασμάτων. Ακόμη και να τα μπλοκάρει. Πράγμα παράτολμο. Θέλει στρατηγική και υπολογισμένη απόφαση στη βάση κόστους-οφέλους. Όχι μόνο την ώρα που κάνεις κάτι αλλά και στη συνέχεια. Εκείνο όμως που έχει ως βασικό νομικό και πολιτικό όπλο είναι το δικαίωμα του βέτο - των μικρών, όπως λέγονται, βέτο, επί ενός εκάστου των κεφαλαίων.

Αυτό που έχει σημασία στην παρούσα φάση είναι το εξής: Υπάρχει μια τάση, αντί η Τουρκία να τιμωρείται για τις παρανομίες της και την απαράδεκτη στάση της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους-μέλους της ΕΕ που τελεί υπό κατοχή, να υποβοηθηθεί. Και αυτό είναι πρόδηλο, ασχέτως εάν τελικώς αφαιρέθηκε η ρητή αναφορά στην προοπτική ανοίγματος των κεφαλαίων 23 και 24. Μετρήθηκαν αντιστάσεις. Το φιλοτουρκικό μπλοκ θα επανέλθει. Και η τάση αυτή προκύπτει από τα εξής:

1. Διστακτικότητα της Λευκωσίας να ζητήσει επίσημα επιβολή κυρώσεων για να αφήσει την πόρτα των συνομιλιών ανοικτή. Μια θέση η οποία καλλιεργήθηκε από τους Βρετανούς.

2. Οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τα κράτη-μέλη θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την τουρκική ενταξιακή πορεία, μετά την πολιτική απόφαση ότι αυτήν την πενταετία δεν θα υπάρξει διεύρυνση. Συνεπώς, επιθυμούν να της δώσουν καρότα μετά το μαστίγιο.

3. Λόγω του πολέμου κατά της ISIS θεωρείται εκ νέου σημαντική δρώσα η Τουρκία, παρότι η πολιτική της είναι εμφανώς αμφιλεγόμενη.

Από την άλλη, η Λευκωσία δεν άδραξε την ευκαιρία ανάδειξης του δικού της ρόλου και απλώς παρέχει δυσανάλογης σημασίας διευκολύνσεις, κυρίως προς τους Βρετανούς, από τα ανταλλάγματα τα οποία εισπράττει.

Η πολιτική του εκμηδενισμού

Αληθές είναι ότι στο τελευταίο προσχέδιο συμπερασμάτων υπάρχουν θετικά μεν αυτονόητα στοιχεία, όπως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο σεβασμός των κυριαρχικών της δικαιωμάτων εντός της ΑΟΖ, η αποφυγή κλίματος έντασης, η εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου κ.λπ. Και βεβαίως δεν θα πρέπει να είμαστε αρνητικοί. Το ερώτημα είναι άλλο: Πώς αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ, που είναι προς όφελός μας, δεν μένουν κενό γράμμα και γίνονται πράξη. Και ένα δεύτερο συναφές με το πρώτο ερώτημα: Είναι οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας ένα μέτρο για να αλλάξει η Άγκυρα πολιτική και να σεβαστεί τις αποφάσεις της ΕΕ;

Γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν επιβάλλουν κυρώσεις στην Άγκυρα; Η απάντηση είναι και απλή και σύνθετη: Ας ξεκινήσουμε από τις κυρώσεις. Η ΕΕ δεν επιβάλλει κυρώσεις στην Τουρκία, διότι δεν το ζήτησε επισήμως η Κυπριακή Δημοκρατία και διότι μια μεγάλη μερίδα των ηγεσιών του τόπου αναμένουν απλώς το «Μπαρμπαρός» να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ, να λήξει η NAVTEX για να επιστρέψουμε στις συνομιλίες ως βρεγμένες γάτες και κάτω από συνεχείς πιέσεις, οπότε και θα μας τεθεί το ακόλουθο κάλπικο δίλημμα:

Ή υπογράφετε λύση όπως σας τη λέμε (τουρκικών δηλαδή προδιαγραφών) ή φυσικό αέριο γιοκ. Και εφόσον στρατό δεν έχουμε, κάποιοι φροντίζουν εργολαβικά να εξουδετερώνουν τα όπλα που μας δίνει η ΕΕ, για να μπορούν να ισχυρίζονται ότι δεν έχουμε άλλες επιλογές παρά μόνο να πούμε ναι. Δικαίως, λοιπόν, θα ήταν δυνατό να διερωτηθεί κάποιος:

Καλά, εσείς που ασκείτε συνεχώς κριτική, δεν θέλετε λύση; Λύση, ναι, θέλουμε, εκείνο που δεν αποδεχόμαστε είναι τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη, όπως θέλει η Τουρκία. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση:

Α) Θα τριχοτομηθεί η ΑΟΖ, μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατών και της Τουρκίας.

Β) Στη βάση της τριχοτόμησης της ΑΟΖ, η Άγκυρα θα ελέγχει τη δική της ΑΟΖ, αλλά και εκείνην του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, αφού έχουν ήδη υπογράψει συμφωνίες μεταξύ ψευδοκράτους και της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαίων, που εκτός απροόπτου θα ισχύσουν και μετά τη λύση.

Πάντως, κανένα κόμμα δεν έχει τοποθετηθεί από τώρα ότι μια τέτοια παράνομη συμφωνία δεν είναι δυνατό να ισχύσει και μετά τη λύση. Και αυτό δεν συνέβη, παρότι προβάλλεται η θέση πως οι εξουσίες για τα ζητήματα του φυσικού αερίου θα ανήκουν στην Κεντρική Εξουσία-Κυβέρνηση.

Γ) Ακόμη και αν οι αρμοδιότητες για το φυσικό αέριο ανήκουν στην Κεντρική Κυβέρνηση, ο έλεγχος στην περιοχή θα υπόκειται, λόγω ισχύος, στην Τουρκία. Συναφείς είναι και οι δηλώσεις Νταβούτογλου, όπως και άλλων Τούρκων αξιωματούχων, για τη συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και μέσω αγωγού από την Κύπρο στην Τουρκία.

Η τελευταία θέση είναι τουρκικής πατρότητας, την οποία οι Βρετανοί προώθησαν σε ημετέρους για να τη σερβίρουν σε αφελείς -νομίζουν- ιθαγενείς. Και είναι σαφές ότι έχουν την ψευδαίσθηση πως έχουμε μεσάνυχτα και πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι πρόκειται γι' άλλο ένα σημαντικό βήμα για την ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης και ενεργειακού κόμβου. Και που θα καθιστά εμάς επαρχία της Νέας Οθωμανικής Aυτοκρατορίας, η οποία πατά ήδη με το ένα πόδι στην Ευρώπη και με το άλλο στο Ισλάμ.

Υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο πρέπει να επισημανθεί: Οι αναφορές περί συνεκμετάλλευσης Ελλάδας-Τουρκίας, από τους αξιωματούχους της Άγκυρας, επιβεβαιώνουν ότι για την Τουρκία, η Κυπριακή Δημοκρατία και οι Κύπριοι γενικά δεν υπάρχουν. Είναι, μάλιστα, κατανοητό ότι η Άγκυρα θέλει μια τέτοια λύση, ώστε να μας συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται σήμερα στους Τουρκοκυπρίους: Ως να μην υπάρχουμε. Ως μηδενικά. Από την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων, ο Νταβούτογλου περνά στη λογική του εκμηδενισμού κρατών και λαών. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Αυτήν τη λύση θέλει μέσω των συνομιλιών.

Η τραγωδία μας!

Εφόσον οι Τούρκοι από τώρα διαλαλούν ότι στόχος είναι ο εκμηδενισμός μας, που θα προκύψει προφανώς μετά τους συνεταιρισμούς και τη συνεκμετάλλευση, γεννάται ένα νέο ερώτημα συναφές με τα ανωτέρω: Εάν η Άγκυρα επιδιώξει ετσιθελικά να ελέγξει πλήρως τα παιγνίδια του φυσικού αερίου και να γράψει εκεί όπου γράφει πάντα τις συμφωνίες, ακόμη και αυτούς τους συνεταιρισμούς, εμείς τι θα κάνουμε;

Πόλεμο; Με τι στρατό; Ή τελικά θα προχωρήσουμε σε βελούδινο διαζύγιο; Και αν δεν δέχεται η Τουρκία το διαζύγιο, διότι με την ομοσπονδία θα τη βολεύει να μας ελέγχει μέσω της Κεντρικής Κυβέρνησης και δη μέσω των Τουρκοκυπρίων, τι θα κάνουμε; Αυτό και αν θα είναι τραγωδία! Ούτε διαζύγιο δεν θα μας επιτρέπει να πάρουμε. Θα μας θέλει επαρχία της.

Υποταγή επί πληρωμή

Επειδή δεν ανήκουμε σε αυτούς που λένε μόνο όχι, αλλά το λέμε εκεί που πρέπει, ορθό είναι να δούμε πώς από το όχι θα φτάσουμε στο ναι και στη λύση. Ποια όμως λύση; Αυτήν που θα διχοτομεί την Κύπρο σε δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη; Και θα παραδίδει ως δώρα στην Τουρκία το φυσικό αέριο και στήριξη για την ένταξή της στην ΕΕ ή για την απόκτηση ειδικής σχέσης;

Θα τους πληρώσουμε, δηλαδή, για να δεχθούν να υπογράψουμε την παράδοση και υποταγή μας; Εάν το φυσικό αέριο και η ένταξή μας στην ΕΕ, καθώς και η τουρκική ενταξιακή πορεία είναι καταλύτες και κίνητρα λύσης, τότε θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως μέσα για την επίτευξη ενός έντιμου συμβιβασμού και όχι για την καταδίκη μας και τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής.

Το διακύβευμα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ή της ειδικής σχέσης είναι ίσης κατ' ελάχιστο σημασίας με τη λύση του Κυπριακού. Συνεπώς, εάν η Τουρκία κρατά το κλειδί της λύσης λόγω της ισχύος, εμείς θα πρέπει να πείσουμε ότι κρατάμε το κλειδί που ανοίγει τα ενταξιακά της κεφάλαια και γενικότερα τις πύλες της προς την ΕΕ. Και λόγω της κρίσης που η ίδια προκάλεσε στην κυπριακή ΑΟΖ θα έπρεπε να ήμασταν σαφείς: Η Άγκυρα πρέπει να πληρώσει κόστος, που σημαίνει:

Αναστολή των ενταξιακών της διαδικασιών μέχρι να σεβαστεί εμπράκτως την Κυπριακή Δημοκρατία και να την αναγνωρίσει, και επιβολή κυρώσεων, αρχίζοντας με την προενταξιακή βοήθεια, εφόσον η Τουρκία δεν εφαρμόζει το Πρόσθετο Πρωτόκολλο. Διαφορετικά, μύγα τσίμπησε την Άγκυρα.

Τι την ενδιαφέρει εάν η ΕΕ της κάνει από τη μια συστάσεις χωρίς κυρώσεις και από την άλλη αρχίσει τις πιέσεις επί της Λευκωσίας να συναινέσει στο άνοιγμα νέων κεφαλαίων; Πρωτοστατούσης, μάλιστα, της Σοσιαλιστικής Γαλλίας και της Λιθουανίας. Και με τη Βρετανία να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο και να βάζει άλλους πλέον να κάνουν το dirty job, την ίδια στιγμή κατά την οποία στην Κύπρο εξακολουθούν οι πολιτικοί μας να μπαινοβγαίνουν στην Υπάτη Αρμοστεία και να λιβανίζουν την αγγλική πολιτική στο Κυπριακό και γενικότερα τις σχέσεις μας με το Λονδίνο.

Και τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν: Πώς γίνονται πράξη οι αποφάσεις της ΕΕ:

1. Με την επιβολή κυρώσεων κατά το πρότυπο της Ρωσίας και με την αναστολή των ενταξιακών διαδικασιών κατά το πρότυπο της Κροατίας, όταν αρνήθηκε να παραδώσει ύποπτο στρατηγό που κατηγορείτο για εγκλήματα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Οι αποφάσεις για την Κριμαία και η στήριξη προς την ουκρανική κυβέρνηση είναι σαφείς και έμπρακτες. Γιατί όχι και για εμάς; Η Ρωσία είναι λιγότερο σημαντική χώρα για την ΕΕ απ' ό,τι η Τουρκία; Φυσικά όχι.

2. Με τον καθορισμό σαφούς στόχου: Ότι, δηλαδή, εκείνο που επιδιώκουμε δεν είναι η διάλυση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή του από δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη, αλλά η επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως προνοεί το Πρωτόκολλο 10.

Και όπως προνοεί η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου. Ότι η Τουρκία οφείλει να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Κυπριακή Δημοκρατία και να την αναγνωρίσει. Δυστυχώς, δεν είναι αυτή η πολιτική της Κυβέρνησης και του Εθνικού Συμβουλίου.

Δεν είναι αυτή η βάση των συνομιλιών, η οποία, δυστυχώς, εδράζεται στη Συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου για τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη. Άρα, λένε οι Τούρκοι και φαίνεται σε αρκετούς των εταίρων λογικό - ειδικά σε όσους θέλουν να τους φαίνεται έτσι: Εφόσον συζητάτε στο πλαίσιο των δικοινοτικών συνομιλιών για δύο συνιστώντα ισότιμα κράτη, γιατί να πιέζεται η Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, μιας και στην ουσία με τη λύση δεν θα έχει τη σημερινή της μορφή, αλλά ούτε και το ίδιο νομικό και πολιτειακό καθεστώς; Η αλήθεια είναι η εξής:

Η κυπριακή πολιτική ηγεσία εξουδετερώνει από μόνη της τους μηχανισμούς της ΕΕ, για να μπορεί να δικαιολογεί τις λανθασμένες επιλογές της, που οδήγησαν σε αδιέξοδα και στην έξοδο του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ. Σκοτώνει την ΕΕ εν ψυχρώ! Εάν η Τουρκία αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αποαναγνωρίζει το ψευδοκράτος. Και η βάση των συνομιλιών σταματά να είναι διχοτομική. Για τους λόγους αυτούς έλεγαν ότι θα εντασσόμασταν στην ΕΕ και όχι για τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης, μέσω μιας ομοσπονδίας δύο ισοτίμων συνιστώντων κρατών. Συνεπώς, υπάρχει και εναλλακτική επιλογή και στόχος και στρατηγική.

Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε πόλεμο, όπως κάποιοι ισχυρίζονται. Τον οποίο κανείς δεν θέλει, αλλά με τον εξευμενισμό, για να αποφύγουμε την κρίση και τον πόλεμο, οδηγούμαστε είτε σε αδιέξοδα είτε σε καμουφλαρισμένη παράδοση. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι τα θετικά στοιχεία των συμπερασμάτων του Συμβουλίου θα γίνουν πράξη και παραγωγική πολιτική μέσα από τους άξονες μιας στρατηγικής και στόχων εναλλακτικού χαρακτήρα, όπως περιγράφηκαν ήδη.

Αλλιώς θα παροπλιστούν πάραυτα. Διότι, η υφιστάμενη κυπριακή πολιτική είναι στην πράξη αποκλίνουσα από τα θετικά στοιχεία των συμπερασμάτων του Συμβουλίου. Προσεγγίζει την πολιτική της Τουρκίας, η οποία εφόσον δεν έχει κόστος, δεν δίνει δεκάρα. Μύγα την τσίμπησε. Και μας χλευάζει. Μας δουλεύει και προελαύνει έχοντας ως μοναδικό, ως φαίνεται, αντίπαλο τα λάθη της και την αλαζονεία της!