ΚΑΠΟΤΕ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΙ ΕΣΕΝΑ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ

Τι σχέση έχεις εσύ με τις αρρώστιες; Είσαι φτιαγμένος από ατσάλι!

Βαρέθηκα την γκρίνια σου, τα μουρμουρητά σου για το τίποτα, τα νεύρα σου και τον θυμό σου. Απορώ. Τι έχεις πραγματικά και έχεις τα μούτρα κατεβασμένα, έχω να δω το χαμόγελο στο πρόσωπό σου εδώ και χρόνια, ν' ακούσω μια καλή κουβέντα, να κάνουμε μια… πολιτισμένη συζήτηση

Ναι, εσύ! Σε σένα μιλώ. Με ακούς; Κουράστηκα να σε βλέπω με κατεβασμένα τα μούτρα. Να μεμψιμοιρείς, να σου φταίνε όλοι και όλα, να κρίνεις χωρίς να δέχεσαι την κριτική. Βαρέθηκα να σε βλέπω το πρωί να ξυπνάς μες στα μούτρα, να ντύνεσαι βιαστικά, να μη λες ούτε ένα καλημέρα και να φεύγεις βιαστικός.

Ναι, εσύ! Βαρέθηκα την γκρίνια σου, τα μουρμουρητά σου για το τίποτα, τα νεύρα σου και τον θυμό σου. Απορώ. Τι έχεις πραγματικά και έχεις τα μούτρα κατεβασμένα, έχω να δω το χαμόγελο στο πρόσωπό σου εδώ και χρόνια, να ακούσω μια καλή κουβέντα, να κάνουμε μια… πολιτισμένη συζήτηση. Να πιούμε τον καφέ μας μαζί, να πούμε τις κουβέντες μας, όπως παλιά, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, να χαμογελάσουμε, να σκάσουμε στα γέλια!

Είμαι ξετρελαμένη με τον Χόρχε Μπουκάι, τον Χοντρό, όπως αυτοαποκαλείται, τον σοφό ψυχίατρο, που μετέτρεψε την ψυχολογία σε διήγημα. Το ράφι της βιβλιοθήκης μου ξεχείλισε με όλα τα βιβλία του στα ελληνικά και, κάθε φορά που αλλάζει η διάθεσή μου, που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κατσουφιάζει, ανοίγω μια σελίδα και επιστρέφω στα χαμόγελα: «Δεν έχει καμιά σημασία πόσο έξυπνοι ή πόσο προσεκτικοί είστε, κάποτε έρχεται η σειρά σας να χάσετε…».

Ξεχείλισαν τα τρόπαια…

Ναι, εσύ φίλε μου! Για σένα το λέω, φίλε, νομίζεις πως πάντα θα κερδίζεις, θα είσαι νικητής, θα μαζεύεις τα τρόπαια και θα γεμίζεις τις αποθήκες του σπιτιού σου. Δεν βλέπεις πως ξεχείλισαν και δεν σε χωρεί ο τόπος.

Καλά, δεν το καταλαβαίνεις πως πέρασε πια η μπογιά σου; Αυτό σε ενοχλεί, παλεύεις να κρατήσεις την εξουσία και να συνεχίσεις…

Συνήθισες να παίζεις και να κερδίζεις. Πάντα να κερδίζεις, ποτέ να μη χάνεις. Συνήθισες να πέφτουν όλοι στα πόδια σου, να υποτάσσονται. Όμως, οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι αλλάζουν.

Θυμάμαι πάντα που μου έλεγες πως είμαι «καλό παιδί» γι’ αυτό και δεν έχω υπόθεση! Ναι, πως δεν θέλω να δυσαρεστήσω κανέναν, πως είμαι πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσω, πως παραχωρώ τη θέση μου σε όλους.

Έλεγες πως είμαι «καλό παιδί» και πρέπει να αλλάξω, να μάθω να λέω «όχι», να σταματήσω να το παίζω συμπαθητική.

Να σταματήσω να παίζω το θύμα, να δέχομαι να με εκμεταλλεύονται οι άλλοι.

Καλοσύνη = Ηλιθιότητα…

Σε σένα μιλώ, φίλε! Σε σένα που πάντα μου έλεγες πως η καλοσύνη είναι για τους ηλίθιους, για τους ηττημένους, όχι για τους νικητές, πως στέκεται εμπόδιο στην πορεία για την ανέλιξη και την αναρρίχηση...

Ναι, φίλε. Σε είδα και σένα που δεν ήσουν «καλό παιδί» και προσπαθείς ακόμη να φτάσεις τους στόχους σου, τους στόχους του «κακού παιδιού». Τι κατάλαβες;

Μετράς τις οικονομικές σου απώλειες και δεν βρίσκεις λογαριασμό. Έχασες στο μέτρημα. Μετράς τους φίλους σου, τους έχασες όλους και όλες. Μετράς τις πραμάτειες που φύλαξες, δεν ξέρεις πόσες έχεις, αλλά δεν σου είναι τίποτα χρήσιμο πια.

Ναι, σε σένα μιλώ. Είμαι «καλό παιδί», έτσι νομίζεις εσύ! Με χλευάζεις και με κρίνεις που κάποτε σιωπώ και δεν θυμώνω. Κάμνεις λάθος! Είμαι «καλό παιδί» αλλά όχι όπως το βλέπεις εσύ! Είμαι καλή με τους… καλούς, όπως εγώ ερμηνεύω τις λέξεις. Παραιτούμαι από τις σχέσεις που μου απομυζούν ενέργεια, έχω μεγάλη ανάγκη να φυλάω… προμήθειες για ώρα ανάγκης, δεν με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης ή του πανικού ότι θα πάμε χειρότερα. Χειρότερα ως προς τι;

Είμαι «καλός άνθρωπος» γιατί πια δεν έρχομαι αντιμέτωπη με τον θυμό, δεν με ενδιαφέρει η κριτική, μόνο η καλόπιστη, δεν δίνω δεκάδα στην απόρριψη από τους άλλους.

Στην πραγματικότητα δεν είμαι «καλό παιδί» όπως το ερμηνεύεις εσύ και μου δίνεις συμβουλές. Εκφράζω τις πραγματικές μου ανάγκες και επιθυμίες, δεν έχω εκείνο το θλιμμένο βλέμμα του κακόμοιρου παιδιού που συχνά πυκνά έβγαζε από το κομοδίνο εκείνο το «έχω κουραστεί», «δεν αντέχω άλλο να δίνω».

Ναι, φίλε. Σε σένα μιλάω. Δεν έχω ανάγκη ποια την επιδοκιμασία των άλλων για να στέκομαι στα πόδια μου. Καρφί δεν μου καίγεται αν με αποδέχονται ή όχι. Δεν καταπιέζομαι και δεν καταπιέζω κανέναν. Δεν έχω ενοχές για τίποτε και κανέναν. Ακόμη κι αν είμαι υποχρεωμένη να πω «όχι», να αρνηθώ, να λέω ευγενικά «δεν μπορώ τώρα, ούτε και αύριο». Καμιά τύψη, καμιά ενοχή.

Εγώ ξόφλησα, εσύ να δεις!

Όχι, φίλε μου. Δεν είμαι πια «καλός άνθρωπος». Έμαθα το μάθημά μου. Η υπερβολική καλοσύνη δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής.

Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω. Πέρασα από συμπληγάδες. Καταπιέστηκα, έπνιξα τον θυμό μου. Και τώρα είμαι καλά!

Δες εσύ τι θα κάνεις με τα θέματά σου. Τι πραγματικά σε βαραίνει και είσαι μες στον θυμό και την κριτική!

Ναι, εγώ ξόφλησα με τα χρέη μου. Δεν βγαίνω πια στις πλατείες με τα ροζ κορδελάκια του καρκίνου, παραδεχόμενη πια πως ο καρκίνος δεν είναι γρίπη, ούτε πνευμονία, αλλά μια σκληρή και επώδυνη ασθένεια.

Ναι, φίλε μου. Τον κοίταξα κατάματα, έμαθα πολλά από αυτόν, πήρα μαθήματα ζωής και σταμάτησα να είμαι «καλός άνθρωπος». Και δεν είναι η μια ή η δεύτερη φορά που το έζησα. Τριτώνει το κακό, μπορεί να μην είναι οι ίδιες κάθε φορά, με εκείνες τις επιδημίες που εσύ δεν τις παραδέχεσαι… Για να βγαίνεις αλώβητος, να μην τσαλακωθεί η εικόνα σου! Φτωχέ άνθρωπε!

Σε σένα απευθύνομαι, φίλε μου, είσαι άνθρωπος, δεν είσαι ρομπότ, Είσαι ένας άνδρας δραστήριος και θέλεις να φτάσεις ψηλά, ακόμη πιο ψηλά. Είσαι μια γυναίκα υγιής, δυνατή, δραστήρια. Πετυχημένη! Τι σημαίνει επιτυχία;

Τι σχέση έχεις εσύ με τις αρρώστιες; Είσαι φτιαγμένος από ατσάλι, φτιαγμένη από σίδηρο! Έτσι νομίζουμε όλοι! Κάποτε έτσι πίστευα κι εγώ. Κι, όμως, για μια στιγμή σε πλησιάζουν, ανατρέπεται η ζωή σου, περνούν κρίση οι σχέσεις σου, στερεύουν τα οικονομικά σου. Παγώνεις, κολλάς στις λέξεις και αρνείσαι να αποδεχτείς την πραγματικότητα.

Τέλος εποχής για τις εκπτώσεις

Ναι, φίλε! Σε σένα μιλώ. Πολεμάς και κερδίζεις τη μάχη. Για έναν καρκίνο, για ένα καρδιακό επεισόδιο, για ένα εγκεφαλικό, για μια ρευματοπάθεια, για μια σκλήρυνση.

Δίνεις μάχες και κερδίζεις. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι «καλό παιδί», ούτε «καλός άνθρωπος». Δεν μπορείς να κάνεις πια εκπτώσεις με τους ανθρώπους, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες σου.

Κάνεις τις επιλογές σου. Οι σωματικές σου αδυναμίες σε εξουθενώνουν, προσπαθείς να διαχειριστείς τον πόνο σου. Δεν σε νοιάζει για τίποτα και κανέναν. Μόνο να είσαι εσύ καλά!

Ναι, φίλε, δεν είμαι πια το «καλό παιδί». Από τότε που έμαθα να μην παίρνω στα σοβαρά το «γιατί εγώ;», αντιλαμβανόμενη πως άλλα λογαριάζουμε και άλλα μας στήνει η ζωή στην άλλη άκρη του δρόμου.

Σε σένα το λέω, φίλε. Τράβα το χειρόφρενο. Κάτσε να μιλήσουμε, να πούμε μια κουβέντα. Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βάλε καλά μες στο μυαλό σου, πώς ήσουν και πώς είσαι τώρα.

Όπως έκανα κι εγώ, όπως κάνω κάθε μέρα, όταν αποδέχομαι πως δεν έχω τις ίδιες αντοχές.

Μην το φοβάσαι

Μη φοβάσαι, μην πανικοβάλλεσαι. Όλα χάνουν τη σημασία τους γιατί δεν ήταν ποτέ σημαντικά. Οι άνθρωποι, οι σκέψεις, τα πράγματα.

Το μόνο που θέλεις είναι να είσαι καλά, να νιώθεις τα πόδια σου όταν σηκώνεσαι και πατάς στη γη. Αποδέξου τον εαυτό σου. Μόνον αυτός μπορεί ν' αναγνωρίζει τις αντοχές σου, να ξέρει μέχρι πού μπορείς να φθάσεις.

Ακόμη κι αν εσύ το ξεχνάς και παραπατάς, εκείνος θα σε μαζέψει και θα σε προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Ναι, φίλε μου. Σύνελθε. Τίποτα και κανένας δεν είναι πιο σημαντικά από την ίδια τη ζωή.

Σταμάτα να παλεύεις για ν' αναπληρώσεις τις υλικές απώλειες, για τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου, αλλά μακριά σου. Εκτίμα ό,τι έχεις γιατί τίποτα και κανένας δεν είναι δεδομένο. Οι ανατροπές είναι μέρος του παιγνιδιού, κάτι μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο μαγνητικός τομογράφος δεν γράφει ποτέ λάθος. Όμως, το αποτέλεσμά του μπορεί να είναι η αρχή για μια νέα ζωή, για να μάθεις να παλεύεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι.

Να είσαι ηττημένος και με τη σκληρή δουλειά να γράφεις ρεκόρ στον αγώνα της επιβίωσης. Γιατί είσαι ένας νικητής και φτάνεις πρώτος στο τέρμα της κούρσας! Μπορεί και να σπάσεις όλα τα ρεκόρ! Ποιος ξέρει!