Στις 25 Σεπτεμβρίου η ετυμηγορία για τον «ανυπάκουο» δικηγόρο
Η δικαστής Δώνα Κωνσταντίνου ανακοινώνει στις 25 Σεπτεμβρίου 2015 την απόφασή της, κατά πόσον είναι ένοχος ή όχι στην κατηγορία μη καταβολής εισφορών στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2015 τελειώνει στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας η μακρά και σημαντική δίκη του 39χρονου «ανυπάκουου» δικηγόρου και πολιτικού ακτιβιστή Μιχάλη Παρασκευά, οπότε η δικαστής Δώνα Κωνσταντίνου θα ανακοινώσει την απόφασή της, κατά πόσο είναι ένοχος ή όχι στην κατηγορία ότι, ως αυτοτελώς εργαζόμενος, δεν πλήρωσε τις εισφορές του στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΤΚΑ). Στην προτελευταία δικάσιμο της περασμένης Τρίτης (8.9.2015), ακούστηκαν οι τελικές αγορεύσεις των δύο αντιδίκων, με τον κατηγορούμενο να καλεί το δικαστήριο να κηρύξει αντισυνταγματικό τον νόμο που διέπει το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, υποστηρίζοντας ότι η ποινικοποίηση της μη καταβολής εισφορών είναι αντισυνταγματική.

Από την πλευρά τους, οι δικηγόροι της Κατηγορούσας Αρχής υπέβαλαν ότι «έχει αποδειχθεί πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας η ενοχή του κατηγορουμένου». Να σημειώσουμε ότι ο Μιχάλης Παρασκευάς διώκεται ποινικά από τον Διευθυντή Κοινωνικών Ασφαλίσεων για συνολική οφειλή του στο ΤΚ,Α για την επίδικη περίοδο, 827 ευρώ και 21 σεντ. Η δίκη του, που ο υπογράφων κάλυψε για τη «Σ» ανελλιπώς, άρχισε στις 13 Μαρτίου 2014, συνεχίστηκε 10 Απριλίου 2014, 12 Μαΐου 2014, 1η Ιουλίου 2014, 14 Νοεμβρίου 2014, 2 Φεβρουαρίου 2015, 5 Μαΐου 2015, 2 Ιουνίου 2015, 16 Ιουνίου 2015, 8 Ιουλίου 2015 και 8 Σεπτεμβρίου 2015.

«Το κράτος, ως κοινός εκβιαστής…»
Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενα ρεπορτάζ, η δίκη του υπήρξε ορόσημο στην προσπάθειά του να διευρύνει σε μαζικό κίνημα την πολιτική ανυπακοή του. Στην τελική αγόρευσή του, που διήρκεσε περισσότερες από δύο ώρες, ο Μιχάλης Παρασκευάς υπέβαλε στη δικαστή ότι «είναι αθέμιτος ο στόχος της ποινικοποίησης της μη καταβολής εισφορών στο ΤΚΑ» και διερωτήθηκε: «Μήπως με τη μη καταβολή εισφορών στο ΤΚΑ βλάπτεται ο Δήμος, δηλαδή οι πολίτες, οι υπήκοοι μάλλον; Όχι, εντιμοτάτη. Με τη μη καταβολή εισφορών π.χ. από εμένα, που έχω να καταβάλω 827 ευρώ, δεν πλήττεται η κοινωνία. Ο αθέμιτος σκοπός του κράτους είναι να εισπράττει τα λεφτά, με την ποινικοποίηση.

Δηλαδή το κράτος, ως κοινός εκβιαστής, να απειλεί με φυλάκιση, για να μπορεί να ικανοποιήσει δημοσιονομικές ανάγκες του και αναπτυξιακή πολιτική του κι αυτό είναι αντισυνταγματικό». Για να στηρίξει τη θέση του αυτή, ο Μ. Παρασκευάς επικαλέστηκε συγκεκριμένες αποφάσεις του ΕΔΑΔ και κατέληξε: «Καλώ το σεβαστό δικαστήριο να προστατεύσει τα δικαιώματα των ανθρώπων, να κηρύξει αντισυνταγματικό τον νόμο που διέπει το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, γιατί η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι η ουσία του άρθρου 9 του Συντάγματος. Δεν μπορείς να στείλεις ανθρώπους στη φυλακή και να παραβιάζεις την αρχή της αναλογικότητας, ενώ μπορείς να χρησιμοποιήσεις άλλα, πιο ήπια μέτρα».

Σόλων, Αριστοτέλης και Κοντογιώργης
Μεγάλο μέρος της τελικής αγόρευσης του Μιχάλη Παρασκευά αναλώθηκε στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία στις μέρες μας, όπως υπήρχε στην αρχαία Αθήνα - και προς τούτο, επικαλέσθηκε εκτεταμένα αποσπάσματα που αφορούν τη δράση του Σόλωνα (που με τη Σεισάχθειά του ακύρωσε τα δάνεια και τα χρέη των πολιτών) και τη φιλοσοφία του Αριστοτέλη, από το βιβλίο «Η δημοκρατία ως ελευθερία», του πρώην Πρύτανη του Πάντειου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών στην Αθήνα, Γιώργου Κοντογιώργη. Είπε ότι στην αθηναϊκή δημοκρατία «οι πολίτες είχαν θεσμικό ρόλο, δηλαδή μπορούσαν να κατηγορήσουν εκείνον που είχε εξουσία και που δεν είχε πολιτική ασυλία, ως άρχοντας. Όμως εγώ, ως πολίτης, ή ως υπήκοος καλύτερα, δεν μπορώ να κατηγορήσω και να φέρω στα δικαστήρια τους Υπουργούς Εργασίας και Οικονομικών, που ξεκάθαρα παραβιάζουν τον νόμο.

Στην υποτιθέμενη δημοκρατία μας, ολόκληρη η πολιτική εξουσία ελέγχεται από το κράτος, στο οποίο δεν έχουν απολύτως κανένα θεσμικό ρόλο οι υπήκοοι. Η μεγαλύτερη διαστρέβλωση στην ιστορία της ανθρωπότητας αφορά τον όρο δημοκρατία. Αυτή τη στιγμή, έχουμε πολίτευμα πανομοιότυπο με αυτό που ίσχυε στην Αθήνα το 700 π.Χ., την εποχή του Δράκοντα, όταν η κοινωνία, ο Δήμος, δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο στη διοίκηση της πόλης. Σήμερα προφανέστατα δεν έχουμε δημοκρατία. Με ποιο τρόπο πλήττονται τα συμφέροντα του Δήμου, επειδή εγώ δεν κατέβαλα 827 ευρώ στο ΤΚΑ; Υπάρχει ξεκάθαρα ένα παράδοξο στην ποινικοποίηση της μη καταβολής εισφορών στο ΤΚΑ. Θεωρώ ότι η ποινικοποίηση της μη καταβολής εισφορών είναι αντισυνταγματική».

«Δυσμενής διάκριση εναντίον μου»
«Πρέπει το σεβαστό δικαστήριο να δει αν η ποινικοποίηση της μη καταβολής εισφορών εξυπηρετεί όντως τον σκοπό για τον οποίο ποινικοποιήθηκε», ανέφερε ο Μ. Παρασκευάς και συνέχισε: «Είναι παραδεκτό γεγονός ότι το κράτος, σύμφωνα με τον Γενικό Ελεγκτή, είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, με πέραν των 7,5 δις ευρώ. Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους; Να εισπράττει εισφορές; Θεωρώ ότι αυτοί που ελέγχουν το κράτος κατάντησαν το ΤΚΑ έναν ξεκάθαρο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, κατά παράβαση του άρθρου 9 του Συντάγματος. Σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Ελεγκτή, υπήρχαν 58 εκατομμύρια ευρώ πραγματικό αποθεματικό στο ΤΚΑ και το κράτος τα έβαλε σε ομόλογα του Δημοσίου και τώρα δεν υπάρχει κανένα πραγματικό αποθεματικό.

Το ερώτημα είναι: Η επίτευξη των σκοπών της κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να γίνει μόνο από τους ίδιους τους ασφαλισμένους; Η εισήγησή μου είναι όχι. Έχουμε εδώ δυσμενή διάκριση και προνομιακή μεταχείριση του κράτους, κατά παράβαση του άρθρου 9 του Συντάγματος. Δεν είναι δυνατόν εγώ, ως κατηγορούμενος, να είμαι εδώ ενώπιόν σας, εντιμοτάτη, για 827 ευρώ και την ίδια στιγμή, κατά ευθεία παράβαση του άρθρου 73 και του άρθρου 136 του Ποινικού Κώδικα, οι Υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας να έχουν ασυλία, ενώ παραβαίνουν τον νόμο και δεν καταθέτουν νομοσχέδιο για ανεξάρτητη διαχειριστική επιτροπή του ΤΚΑ και για δημιουργία ικανοποιητικού αποθεματικού. Αυτό είναι δυσμενής διάκριση εναντίον μου. Σύμφωνα με το άρθρο 59 του Συντάγματος, το αξίωμα του Υπουργού είναι ασυμβίβαστο με οποιοδήποτε άλλο αξίωμα.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχει εδώ ένα μείζον ζήτημα, αφού είναι αντισυνταγματικός ο έλεγχος του ΤΚΑ από τον Υπουργό Οικονομικών, κατά παράβαση της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ημερομηνίας 7.11.2011, ότι απαγορεύεται η ανάμιξη της πολιτικής εξουσίας με τη διοικητική λειτουργία του κράτους. Εγείρεται όμως και ένα άλλο τεράστιο θέμα, που αφορά την κακοπιστία και τον δόλο αυτών που ασκούν την εξουσία, αφού ο Υπουργός Οικονομικών της εκάστοτε εξουσίας (ανεξαρτήτως κόμματος) στην Κυπριακή Δημοκρατία χρησιμοποιεί το ΤΚΑ, ως ακόμα ένα φοροεισπρακτικό μηχανισμό, είναι δανειστής και δανειζόμενος και χρησιμοποιεί το ΤΚΑ για σκοπούς άλλους, από αυτούς που ορίζει το άρθρο 9 του Συντάγματος».

«Καμία σχέση με τα επίδικα θέματα»
Αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής, στη -γραπτή- τελική τους αγόρευση οι δικηγόροι της Κατηγορούσας Αρχής, Όλγα Σοφοκλέους και Χριστιάνα Τρυφωνίδου: «Εντιμοτάτη, από την όλη μαρτυρία και τα τεκμήρια που έχουν κατατεθεί ενώπιόν σας, είναι η πεποίθηση της Κατηγορούσας Αρχής ότι έχει αποδειχθεί πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας η ενοχή του κατηγορουμένου. Ο κατηγορούμενος, στην εναρκτήριά του δήλωση, ανέφερε ότι, με προσωπική του απόφαση, συνειδητά δεν καταβάλλει τις εισφορές του στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων ως μια μορφή πολιτικής ανυπακοής και θεωρεί ότι παραβιάζεται το άρθρο 9 του Συντάγματος. Ο κατηγορούμενος ανέφερε ότι η πολιτική ανυπακοή του έχει μόνο σκοπό, την ανάδειξη της ενδεχόμενης διαγραφής της κρατικής οφειλής προς το ΤΚΑ, επίσης την ανάδειξη της διαχρονικής κακοδιαχείρισης των χρημάτων του ΤΚΑ και, τέλος, τον κοινωνικό έλεγχο και αυτοδιαχείριση του Ταμείου.

Ευσεβάστως υποβάλλω ότι όλα αυτά δεν αφορούν τη Δικαιοδοσία του Ποινικού Δικαστηρίου και δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα επίδικα θέματα του κατηγορητηρίου που έχετε ενώπιόν σας. Περαιτέρω, ευσεβάστως εισηγούμαι ότι οτιδήποτε είναι άσχετο, το Δικαστήριο δεν θα πρέπει να το λάβει υπόψη, να το εξετάσει και να το αξιολογήσει. Η άσκηση πολιτικής ανυπακοής του κατηγορούμενου δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωσή του, βάσει των διατάξεων της Νομοθεσίας, να καταβάλλει τις εισφορές του και η άσκηση πολιτικής ανυπακοής δεν αποτελεί υπεράσπισή του, ως προς τη διάπραξη του αδικήματος της παράλειψης πληρωμής εισφορών. Στην παρούσα υπόθεση, η άσκηση πολιτικής ανυπακοής δεν είναι η ουσία της υπόθεσης και το να μην εφαρμόζει ο κατηγορούμενος τον Νόμο και να μην καταβάλλει εισφορές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν θεμελιώνει δικαίωμα άσκησης πολιτικής ανυπακοής, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, και η πολιτική ανυπακοή του κατηγορούμενου δεν έχει καμία σχέση με την παρούσα υπόθεση».