Χωρίς την πικράδα της η ζωή θα ήταν μονότονη

«Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από κάτι. Ποτέ!», Ουίνστον Τσόρτσιλ

Η ΖΩΗ θα ήταν μονότονη χωρίς πόνο. Η ζωή θα ήταν μια από τα ίδια, εάν δεν περνούσαν κάποιες στιγμές που μας τραντάζουν

Το μήνυμα στο κινητό με ξυπνά. Η Ελένη γράφει: «Εδώ είναι όλα ήσυχα και ήρεμα. Ένα χωριό μέσα στο δάσος και γύρω του παγοδρόμια». Τη ζηλεύω!

Το δελτίο της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας χτυπάει κόκκινο. Ο υδράργυρος εκτοξεύεται και η υγρασία μού δίνει το μήνυμα ότι και σήμερα θα μας πνίξει ο καύσωνας. Κάποτε σκέφτομαι ότι δεν μας φτάνουν τα άλλα, γίναμε και Σαχάρα! Θα προτιμούσα να ήμουν στη θάλασσα, να απολάμβανα το πρωινό κολύμπι ή να ξαπλώνω κάτω από την ομπρέλα και να σκέφτομαι… αλήθειες.

Να αφήνω τις σκέψεις μου να τρέχουν, χωρίς να τις κρίνω, χωρίς να τις περνώ από το σουρωτήρι, να ακούω το κύμα που με συναρπάζει σαν μελωδία, να απλώνω τη λάσπη στο πόδι που με πονάει και να μη σκέφτομαι. Τίποτα και κανέναν.

Ποιος και πού;

Να αναπολώ ωραίες εικόνες, για να τονώσω το ανοσοποιητικό μου σύστημα που κάποτε με προδίδει. Να χαλαρώνω, αφήνοντας τη φαντασία μου να τρέξει στο επόμενο βήμα που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου, μέσα σε αυτήν την παράνοια των δήθεν αλλαγών. Η κρίση γράφει αλήθειες. Στο ξεχασμένο τετράδιο της ζωής, που πιθανότατα όλοι μας κάποια μέρα να θυμηθούμε.

Ποιοι είμαστε και πού πάμε; Οι περισσότεροι, χωμένοι μέσα στις στοίβες των υποχρεώσεων και των «πρέπει», λησμονούμε ότι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε καρδιά, έχουμε συναίσθημα, δεν είμαστε άτρωτοι.

Δικαιούμαστε να πονούμε, να κλαίμε, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε και πάλι. Έχουμε κι εμείς κάθε δικαίωμα να λέμε: «Σήμερα δεν είμαι καλά». Δικαιούμαστε να κατεβάσουμε τα μούτρα μας, να μην έχουμε διάθεση να μιλήσουμε σε άνθρωπο ή να σταματήσουμε για λίγο, κάνοντας διάλειμμα, αρνούμενοι αυτήν τη φορά να δώσουμε απλόχερα τον χρόνο μας, την αγάπη μας, το ενδιαφέρον μας, ακόμη και να βάζουμε το χέρι στην τσέπη μας για τους άλλους.

Η κρίση γράφει αλήθειες στο τετράδιο της ζωής που τις ξεχάσαμε. Που ίσως μας τις θύμισε για λίγο το κούρεμα, αλλά έφυγαν σαν φτερά στον άνεμο. Που ίσως να τις θυμόμαστε κάποτε όταν μας κοντοστέκει η κρίση, οποιαδήποτε κρίση, αλλά πάλι φεύγουν, σαν να θέλουμε να τις ξεχάσουμε. Δεν αντέχουμε τον πόνο μας, τον θεωρούμε βαρετό και ασήκωτο.

Δικαιούμαι

Το τηλέφωνο επιμένει να χτυπά, σαν να θέλει να μου σταματήσει τις φευγαλέες σκέψεις της ημέρας. Δεν το απαντώ. Δικαιούμαι να μην το απαντώ, να είμαι στα κάτω μου, να μη θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο, να ηρεμήσω και να ησυχάσω. Δικαιούμαι να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τα «πρέπει σήμερα» και «μην ξεχάσεις για αύριο». Η κρίση γράφει αλήθειες. Αλήθειες που τις ξεχάσαμε και που το κούρεμα μάς τις θύμισε ξώπετσα. Αλήθειες πως είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ.

Πως δικαιούμαστε να είμαστε άρρωστοι, να είμαστε στα κάτω μας, να πονούμε. Η ζωή θα ήταν μονότονη χωρίς πόνο. Η ζωή θα ήταν μια από τα ίδια, εάν δεν περνούσαν κάποιες στιγμές που μας τραντάζουν. Ίσως και να μας βάλλουν σε μια νέα πορεία, ακόμη και αυτοί που ξεχνούν ή θέλουν να ξεχάσουν.

Η Τρόικα βρίσκεται στην Κύπρο και όλοι τρέχουν να την εξυπηρετήσουν. Δίνουν μάχες, προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα χρονοδιαγράμματα, να τηρήσουν τις δεσμεύσεις. Μια από τα ίδια. Πιστά στρατιωτάκια σε ώρα καθήκοντος. Η πατρίς τους καλεί.

Οι κοσμικές κυρίες μιλούν για κρίση, αλλά οι πόζες στα περιοδικά συνεχίζονται ακάθεκτες. Οι μεγάλοι του συστήματος συσκέπτονται και λέγουν πως αγωνίζονται για τον τόπο και το σύστημα. Μακάρι! Το εύχομαι και απεύχομαι η παρέμβασή τους να είναι προς ζημιά μας.

Ανοίγω τα βιβλιαράκια με τα γνωμικά που μαζεύω σαν συλλεκτικά κοχύλια, για να αναπτερώνουν το ηθικό και να γεμίζουν τις μπαταρίες μου. Πέφτω σε μια φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από κάτι. Ποτέ!».

Τρέχουμε να γλιτώσουμε

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ πως όλοι μας τρέχουμε να γλιτώσουμε από κάτι. Ίσως και εμείς να μην ξέρουμε από ποιον, από τι και γιατί. Πιθανότατα από αναμνήσεις που μας πονούν και αρνούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε, από ανθρώπους που μας… τέλειωσαν αλλά πρέπει να είμαστε μαζί τους, να τους ανεχόμαστε και να τους… προσκυνούμε.

Σκέφτομαι πως ακόμη παραμένουμε σε επαγγέλματα που δεν μας πάνε γιατί δεν υπάρχει διέξοδος, τα λεφτά είναι καλά και δεν υπάρχουν δουλειές. Σπουδάζουμε σε κλάδους που δεν μπορούμε να τους αντέξουμε, γιατί «πρέπει να τελειώσω», γιατί το επιβάλλει η οικογένεια. Εμείς; Εμείς τι θέλουμε;

Τα όνειρά μας μπαίνουν στο χρονοντούλαπο ή τα σπρώχνουμε για το αύριο. Κι όμως, ξέρουμε κάπου μέσα μας πως δεν υπάρχει αύριο, πως ίσως να μην έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία…

Λέω να αφήσω τις μαύρες μου και να παλέψω ενάντια στην υγρασία και να φορτώσω τις αποσκευές μου για τη θάλασσα. Να μαζέψω δυνάμεις, να πάρω τη δόση μου και μετά πάλι από την αρχή.

Μετρώ τις μέρες που θα μπορούσα να αποδράσω και συλλογιέμαι πως είναι πολύ λίγες για μια γενική αποτοξίνωση. Ύστερα πάλι λέω πως το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα, και πως ακόμη και εδώ στην κάψα της Λευκωσίας, άλλοτε με το κλιματιστικό και άλλοτε με τον ανεμιστήρα, μπορώ να είμαι καλά. Kαι είμαι καλά!

Η Ντέλια χαμογελά και διατάζει, ελέγχει όσα έγιναν και δεν έγιναν, και θέλει να ξέρει πως όσα δάνεια θα δώσει το ΔΝΤ θα διασφαλιστούν και με το παραπάνω.

Τα τηλέφωνα επιμένουν. Στέλλω μηνύματα λέγοντας πως «με την πρώτη ευκαιρία θα επικοινωνήσω μαζί σας». Χωρίς να έχω τύψεις, χωρίς να σκέφτομαι πως κάποιος έχει την ανάγκη μου και εγώ τον αφήνω.

Το λιοπύρι καθηλώνει τις σκέψεις, η παραλία είναι η μόνη σκέψη μου και η ζωή συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της. Γιατί η ζωή είναι γλυκιά σαν ζάχαρη και ωραία σαν κόκκινο τριαντάφυλλο. Γιατί χωρίς την πικράδα της θα ήταν μονότονη!