Πολιτική σχιζοφρένεια και νανισμός ηγετών
Διερωτώμαι με ποία κριτήρια οι διοργανωτές της εκδήλωσης, υπέρ της μνήμης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, όρισαν ως κύριο ομιλητή τον Γ.Γ. ενός κόμματος το οποίο καμία συνάφεια δεν είχε με τον πρώτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, και ως προς την ιδεολογία και ως προς τη φιλοσοφία διαχείρισης του εθνικού θέματος.
Πολύ περισσότερο, όταν είναι γνωστότατο πως το ΑΚΕΛ διαστρεβλώνει κατάφωρα την ιστορία, και κατεβάζει τον Μακάριο στα μέτρα και στις ενδοτικές θέσεις της ηγεσίας του.
Δεν θα ανατρέξουμε τώρα στις πρώτες προεδρικές εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να υπενθυμίσουμε ότι το ΑΚΕΛ συνέπραξε με την ακροδεξιά κατά της υποψηφιότητας Μακαρίου. Ούτε ότι το ΑΚΕΛ εκρύβη για πολλά χρόνια κάτω από τον τσιουππέ του Μακαρίου, προκειμένου να αντλεί κομματικά οφέλη. Ούτε και ότι, ακόμη και σήμερα, διαστρεβλώνει βάναυσα την πολιτική Μακαρίου, προκειμένου να αντλήσει επιχειρήματα υπέρ της εκτρωματικής λύσης την οποία στηρίζει.
Ο Μακάριος διέπραξε σημαντικά και καίρια λάθη στη διαχείριση του Κυπριακού. Γι' αυτά τα λάθη γίνεται αναφορά και σήμερα, και πιστεύουμε πως αν ζούσε ο Μακάριος θα είχε το θάρρος να τα παραδεχθεί. Αλλά το ΑΚΕΛ δεν νομιμοποιείται να στρεβλώνει την ιστορία και να αποκρύβει τις δικές του αποστασίες και την εγκατάλειψη του Αρχιεπισκόπου σε μιαν από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας.
1. Γιατί δεν ανέφερε ο Άντρος Κυπριανού ότι ο Μακάριος, αλλά και η ηγεσία του ΑΚΕΛ απέρριπταν τη διζωνική ομοσπονδία, και προέκριναν την πολυπεριφερειακή;
2. Γιατί δεν εξηγεί ότι ο Μακάριος υποχρεώθηκε να αποδεχθεί τη διζωνική, ύστερα από αφόρητες πιέσεις τις οποίες άσκησαν ο Γλαύκος Κληρίδης, ο αγγλαμερικανικός παράγοντας και η Αθήνα;
3. Γιατί δεν μας εξήγησε ότι το ΑΚΕΛ, σε κρίσιμη φάση, επέλεξε τη λιποταξία, αφήνοντας μόνον τον Μακάριο με τον Λυσσαρίδη, στην υποστήριξη της πολυπεριφερειακής ομοσπονδίας;
4. Γιατί δεν αναφέρθηκε στην αποστολή Εζεκία Παπαϊωάννου-Ανδρέα Φάντη στο Λονδίνο, μέσω Βρετανικών Βάσεων, ύστερα από διαβήματα του Γλαύκου Κληρίδη, με σκοπό να πιέσουν τον Μακάριο να αποδεχθεί τη διζωνική; Γεγονότα τα οποία αποκαλύπτει η ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού, χωρίς ποτέ να διαψευσθούν από το ΑΚΕΛ;
5. Γιατί το ΑΚΕΛ και οι ηγέτες του διέγραψαν εντελώς από τις αναφορές τους την τελευταία ομιλία του Μακαρίου στην Πλατεία Ελευθερίας, στην οποία απέρριπτε τη δικοινοτική ομοσπονδία και κήρυσσε τον μακροχρόνιο αγώνα;
Δεν δικαιολογούμε τον Μακάριο. Αντίθετα, έχει βαρύτατες ευθύνες. Οι ηγέτες ούτε υποκύπτουν σε πιέσεις, ούτε αποδέχονται λύσεις και ρυθμίσεις, τις οποίες δεν πιστεύουν ως ορθές ούτε οι ίδιοι. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος διέπραξε τεράστιο λάθος αποδεχόμενος τη διζωνική και τη συμφωνία με τον Ντενκτάς. Βαρύτερο είναι το λάθος όσων «πατούν», ύστερα από 40 χρόνια, πάνω σε ένα λάθος για να ικανοποιήσουν κομματικές πολιτικές και να προωθήσουν εκτρωματικές, διχοτομικές λύσεις, όπως πράττει το ΑΚΕΛ.
Είναι πράγματι πρωτοφανές, και απόδειξη της αρτηριοσκληρωμένης πολιτικής των μετέπειτα ηγετών, αλλά και δείγμα του νανισμού τους, 40 χρόνια μετά, και έχοντας ως εφαλτήριο το λάθος του Μακαρίου, να υποστηρίζουν με τόσο υστερικό πάθος μία ρατσιστική λύση, η οποία ουσιαστικά νομιμοποιεί τη διχοτόμηση, διαχωρίζει ένα λαό στη βάση της εθνικής του καταγωγής και καθιστά την Τουρκία νόμιμο επικυρίαρχο της Κύπρου εσαεί.
Ο Μακάριος ούτε Θεός ήταν, ούτε πάνσοφος. Ήταν όμως άνδρας με ηγετική προσωπικότητα. Οι διάδοχοί του τι ήταν; Νάνοι. Δεν είχαν τίποτε να δώσουν στον λαό, ούτε πολιτική ανδρεία διέθεταν να προχωρήσουν σε δική τους πολιτική. Κάνουν πολιτική στη βάση όχι των ορθών θέσεων του Μακαρίου, αλλά πολιτική τρισχειρότερης επανάληψης των λαθών του.
Σε δημοκρατικά κράτη, οι εναλλαγές των ηγετών έχουν ως επακόλουθο και την αλλαγή της πολιτικής των προηγουμένων. Αυτή είναι η έννοια της δημοκρατικής εναλλαγής στην εξουσία. Στην Κύπρο των δημοκρατικών ελλειμμάτων, των νάνων πολιτικών, των πολιτικών οι οποίοι ανάγουν τη δειλία σε γενναιότητα, έξι ολόκληροι Πρόεδροι, μετά τον Μακάριο, ουδείς ετόλμησε να ακολουθήσει δική του πολιτική. Όλοι τους είχαν και έχουν ως πυξίδα ένα λάθος του Μακαρίου!
Είναι ποτέ δυνατόν έξι Πρόεδροι, από τον Σπύρο Κυπριανού μέχρι τον Νίκο Αναστασιάδη, να επικαλούνται το λάθος του Μακαρίου, να το συνεχίζουν και πολλές φορές να το καθιστούν με την πολιτική τους τρισχειρότερο και να ομολογούν πως αυτοί δεν έχουν δική τους πολιτική, αλλά πολιτική στηριγμένη σε ένα προ 40ετίας λάθος; Να στηρίζουν μία λύση αγγλο-αμερικανικο-τουρκικής έμπνευσης, η οποία αποδείχθηκε, ιδιαίτερα με την πάροδο του χρόνου, απολιθωμένη, καταστροφική και ρατσιστική;
Είναι πολιτικά εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος μέσα στα τελευταία 40 χρόνια άλλαξε ριζικά. Ομοσπονδίες διαλύθηκαν, υπερδυνάμεις εξαφανίστηκαν, πολιτικές κρατών διαφοροποιήθηκαν άρδην και στην Κύπρο της οπισθοδρόμησης, των δημοκρατικών ελλειμμάτων, των δειλών και χωρίς όραμα ηγετών, υπάρχει μαζοχιστική εμμονή και προσκόλληση στη λύση της διζωνικής ομοσπονδίας. Επειδή πριν από 40 χρόνια, υπό τις τότε συνθήκες, ένας ηγέτης αποφάσισε ότι αυτή είναι η, υπό τας περιστάσεις, λύση!
