Α Κ Ο Μ Η ΚΙ ΑΝ αποτύχει η «Πενταμερής», ή… άλλης και ποιας συνθέσεως(;) Διάσκεψη της 12ης Ιανουαρίου στη Γενεύη, η Τουρκία έχει ήδη καταγάγει μία σημαντική νίκη:

- ΤΗΝ αναγνώριση τής… συνέχειάς της ως «Εγγυήτριας Δύναμης»!

- ΤΗΝ αναγνώριση ότι, παρ’ όλες τις διαχρονικά παράνομες, έμπρακτες, ένοπλες, βίαιες, πολεμικές κι επί 42 χρόνια εγκληματικά κατοχικές παραβιάσεις κάθε συμβατικής ή άλλης έννοιας των «Εγγυήσεων του 1960», εξακολουθεί να λογίζεται ως μία από τις «Τρεις Εγγυήτριες»!

- «ΕΓΓΥΗΤΡΙΑ» ενός… κράτους, του κυπριακού, το οποίο, η ίδια και μόνη παγκοσμίως δεν αναγνωρίζει. Αρνείται ν’ αναγνωρίσει. Και μεθοδικά απ’ το 1964 επιμένει σταθερά, παντοίω τρόπω, να το καταστήσει «Εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία»…

Α Κ Ο Μ Η ΚΙ ΑΝ η Διάσκεψη της Γενεύης, με την Τουρκία προσκεκλημένη και μετέχουσα ως «μία των Εγγυητριών», συγκροτείται με σκοπό τη διαπραγμάτευση τής μελλοντικής τύχης (από… βελτίωση, ή αλλαγή, έως ακόμη και… κατάργηση) των «Εγγυήσεων», προσφέρει, αυτονόητα, στην Τουρκία την αναγνώριση ότι αυτή εξακολουθεί να έχει, από το 1960 έως και το 2017, «δικαιώματα Εγγυήτριας Δύναμης» στην Κύπρο!

- ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ αποτελεί το μέγα κέρδος που η Τουρκία απέσπασε «αυτονόητα» από τη Συμφωνία του Δείπνου της 1ης Δεκεμβρίου 2016 τών κ.κ. Ακιντζί και Αναστασιάδη, υπό την αιγίδα του ειδικού αντιπροσώπου του Γ.Γρ. του ΟΗΕ στην Κύπρο κ. Έσπεν Μπαρθ Έιντε: Τη συμφωνία συγκρότησης της «Πενταμερούς» (3+2) των Τριών «Εγγυητριών» συν των Δύο «κοινοτήτων», με τις όποιες άλλες προσθήκες συμμετοχών.

- ΙΔΙΩΣ, ΜΑΛΙΣΤΑ, επειδή, αυτή την αναγνώριση η Τουρκία την έχει ήδη αποσπάσει με ελληνική υπογραφή (του κ. Αναστασιάδη) κι εκπεφρασμένη ελληνική προθυμία (του κ. Τσίπρα), αμφοτέρων δηλαδή των κρατών του Ελληνισμού…

Κ Ι ΕΝΩ η Τουρκία πέτυχε διά των κ.κ. Ακιντζί & Έιντε, ώστε ο κ. Αναστασιάδης κι ο κ. Τσίπρας να της αναγνωρίσουν τη συνέχιση ύπαρξής της ως «Εγγυήτριας», ούτε η Κύπρος ούτε η Ελλάς πέτυχαν ώστε ο κ. Ακιντζί και η Τουρκία να αναγνωρίσουν την ύπαρξη ή τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ή, έστω, ν’ αποδεχτούν καν την παρουσία και τη συμμετοχή της Κ.Δ. στη Διάσκεψη της 12ης Ιανουαρίου στη Γενεύη…

Ε Μ Φ Α Ν Ω Σ ΑΥΤΗ η εξέλιξη σηματοδοτεί και σε αυτό το επίπεδο μία ακόμη ελληνική ήττα. Την αποτυχία του έως τώρα «αντι-κατοχικού αγώνα» του Ελληνισμού στην Κύπρο. Ο οποίος, εν πάση περιπτώσει, δεν έπεισε ούτε καν τους… Έλληνες ότι, ήταν, ή είναι, αντι-κατοχικός…

Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ένα κράτος, παράνομος εισβολέας, βάρβαρος αιμοσταγής κατακτητής, που διέπραξε και διαπράττει σωρεία εγκλημάτων πολέμου κι εθνοκάθαρσης επί σαράντα δυόμισι χρόνια σε βάρος ενός ανίσχυρου μικρού κράτους και του λαού του, εξακολουθεί ν’ αναγνωρίζεται και να προσκαλείται στη Διάσκεψη της Γενεύης 12.1. 2017, ως μία από τις Τρεις, «Εγγυήτρια Δύναμη». Και να λογιέται έτσι, υπό την αιγίδα του Γ.Γρ. του ΟΗΕ, διεθνώς, το κράτος Εισβολέας - Κατακτητής! Χωρίς να έχει ακόμη… αυτοκτονήσει από ντροπή απόγνωσης κι επαίσχυντο άγος το Διεθνές Δίκαιο και ο μετά τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο συγκροτηθείς εναντίον των κατακτητών Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών;

Ε Π Ι Μ Ε Ν Ε Ι η Τουρκία - Κατακτητής να εμφανίζεται ως νόμιμος κάτοχος επικυριαρχικών δικαιωμάτων επί της Κύπρου, από τη ζυριχική «Συνθήκη Εγγύησης» του 1960. Την οποία η ίδια ποδοπάτησε και κουρέλιασε, πολλαπλώς, ενόπλως κι αιμοβόρως εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας κατ’ επανάληψιν και το 1963-64 και το 1974 κι έκτοτε ανελλιπώς. Κι επιμένει και πέτυχε να ξανα-συνομολογηθεί, με τις άλλες «Δύο Εγγυήτριες Δυνάμεις», Βρετανία κι Ελλάδα, ως τέτοια, στο διηνεκές! Το δε εξωφρενικά παράλογο συνίσταται στο ότι λογιέται ως ισχύουσα, εισέτι, η «Συνθήκη Εγγυήσεως»! Και… νομιμοποιείται η επαναδιαπραγμάτευσή της προς ικανοποίηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και των απαιτήσεων της Τουρκίας - Κατακτητή!

Δ Η Λ Ο Ι ΑΥΤΟ μία επιπλέον πολύχρονη αποτυχία - ή τ τ α , είν’ η καταλληλότερη λέξη - της ελληνικής, κυπριακής κι ελλαδικής, διπλωματίας. Που δεν κατάφεραν στο διάστημα από 16η Αυγούστου 1974 του 2ου Αττίλα, έως σήμερα, 1η Ιανουαρίου 2017, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, να εξαλείψουν εντελώς την εξωφρενική αναίδεια ενός Κατακτητή, της Τουρκίας, αυτή να εμφανίζεται ως έχουσα (ακόμη και για διαπραγμάτευση) κεκτημένα δικαιώματα «Εγγυήτριας Δύναμης».

Δ Η Λ Ο Ι ΑΥΤΟ μια επιπρόσθετη βλαβερή επίπτωση του γεγονότος ότι, από το 1974 - 1977, αντί να συγκροτηθεί μια πανελλήνια Στρατηγική Απελευθέρωσης Κύπρου, η πολιτική των Ηττημένων Μυαλών Λευκωσίας και Αθηνών εγκλωβίστηκε κι αιχμαλωτίστηκε στις εξ αρχής και στο διηνεκές καταστροφικές διαδικασίες των «διακοινοτικών συνομιλιών, αμοιβαία αποδεκτής διζωνικής επίλυσης του Κυπριακού, κατ’ απαίτησιν της Τουρκίας - Κατακτητή.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ