Μου είναι ευχάριστο να σκέφτομαι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρήκε χρόνο για να καθίσει και να γράψει τον χαιρετισμό που εκφώνησε προψές (4 Νοεμβρίου 2015), στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Γιώργου Κοτσώνη, στην γκαλερί «Αποκάλυψη», στη Λευκωσία. Θα ήταν ωραίο, αυτό το λιτό, καλογραμμένο κείμενο, σε τόσο έντονο προσωπικό τόνο, που μιλά για τις όμορφες γυναίκες στο έργο του ζωγράφου, να το έχει επεξεργαστεί ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης και όχι κάποιος άλλος.

Θα ήταν ωραίο, ο πολιτικός Αναστασιάδης, να έχει μέσα του τον άντρα που μίλησε το βράδυ της Τετάρτης, ως εξής: «Ο κανόνας θέλει τους πολιτικούς να βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν με τους καλλιτέχνες. Εμείς με τα πόδια στη γη -ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον- και οι ζωγράφοι να αιωρούνται κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία.

Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς πως δεν μπορεί να συναντιόμαστε πουθενά. Κι όμως. Τόσο εμείς οι πολιτικοί, όσο και οι εικαστικοί έχουμε μία υποχρέωση: Να συμβάλουμε στην ανάπτυξη μίας κοινωνίας, ενός κόσμου, με κριτικά σκεπτόμενους πολίτες. Εμείς, με το πολιτικό μας έργο και τις παρεμβάσεις μας, και οι εικαστικοί, με το δικό τους έργο και την όξυνση των αισθήσεων. Είμαι στην ευχάριστη, αλλά δύσκολη θέση, να μιλήσω απόψε για την τέχνη και ειδικότερα την τέχνη της ζωγραφικής.

Ομολογώ ότι δεν έχω τις αναγκαίες ειδικές γνώσεις και δεν θεωρώ ικανό τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί με επάρκεια τη σχετική ορολογία. Ωστόσο, δεν θα αποφύγω την πρόκληση και θα μιλήσω με τον εμπειρικό τρόπο του αδαούς περί των τεχνικών, αλλά ευαίσθητου ανθρώπου, που του αρέσει το ωραίο. Ο ζωγράφος μάς προκαλεί με αυτό που δημιουργεί στον καμβά, ή στα ψηφιδωτά. Ξέρει, στην προκειμένη περίπτωση, ο Γιώργος Κοτσώνης ότι με αυτά που εκθέτει, προκαλεί.

Και με αυτό που αναφέρω, δεν εννοώ κατ’ ανάγκην το γυμνό το οποίο συνηθίζει, αλλά και με σωρεία θεμάτων που απασχολούν τους αγώνες αυτού του λαού. Πρόκληση είναι και το γεγονός ότι τα έργα του είναι σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικά. Βρίσκω προκλητικά και τα χρώματά του. Έντονο κόκκινο και έντονο μπλε, ως φόντο. Έντονα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά προσώπου και στάσεις με γήινα χρώματα, ενός σώματος που πλάθεται.

Έχει αναφερθεί πως ο Γιώργος Κοτσώνης είναι ο κατ’ εξοχήν εικαστικός ποιητής του γυναικείου κάλλους. Ο Γιώργος Κοτσώνης αγαπά τις γυναίκες - τις ωραίες γυναίκες. Και τις ζωγραφίζει με έναν τρόπο ιδεαλιστικό. Επιτηδευμένα όμορφα σώματα. Συμμετρικά, σχεδόν τέλεια και με αρμονικά χαρακτηριστικά. Είναι έργα που έγιναν για να αποτυπώσουν το άψογο.

Να μου επιτραπεί ένας όρος αδόκιμος, νομίζω, στη ζωγραφική, αλλά οι γυναίκες που κυριαρχούν στα έργα του Κοτσώνη… είναι αντικειμενικά όμορφες. Οι πίνακες γύρω μας, νομίζω, επιβεβαιώνουν εμφαντικά αυτόν τον χαρακτηρισμό».
Πολύ καλό, Πρόεδρε!