Σε σημείωμά του που μου έστειλε χθες, ο 69χρονος ακτιβιστής της ειρήνης Πανίκος Νεοκλέους, πολεμιστής του 1974, συγγραφέας των βιβλίων «Αγνοηθέντες 1974» (2008) και «Μνήμες» (2010), αναφέρεται στην πρόσφατη κατάθεση, από την τουρκοκυπριακή πλευρά, στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους, στοιχείων για τον ομαδικό τάφο περίπου 200 Ελληνοκυπρίων, που τον Ιούλιο 1974 δεν κατέστη δυνατό να παραδοθούν στην πλευρά μας, οπότε μεταφέρθηκαν από τους Τούρκους με δύο φορτηγά και τάφηκαν κοντά στις τουρκοκυπριακές φυλακές.

«Καλώς γίνεται λόγος για τα φορτηγά με τους Ελληνοκύπριους αγνοούμενους», γράφει ο Πανίκος Νεοκλέους. «Είναι υποχρέωσή μας, να διερευνήσουμε κάθε πληροφορία για τις τύχες των αγνοουμένων μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτό όμως που με κάνει να απορώ είναι ότι, αν και στο βιβλίο μου “Μνήμες” υπάρχει η επώνυμη μαρτυρία του Τουρκοκύπριου Μεχμέτ Καρπαζί (σελ. 137-143), ο οποίος περιγράφει την εν ψυχρώ δολοφονία 11 Ελληνοκυπρίων στη Μόρα, κανένας δεν επέδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους 11 αγνοούμενούς μας, παρόλο που πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του βιβλίου.

Μπήκαν μήπως στον κόπο να διαβάσουν κάποιοι “αρμόδιοι” το βιβλίο που τους δώρισα; Ενημερωτικά αναφέρω ότι, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου μου, με κάλεσαν δύο φορές στο Αρχηγείο της Αστυνομίας, για να μου πουν ότι τα γυναικόπαιδα Τουρκοκυπρίων στη Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρη τα σκότωσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι! Για πολλά χρόνια, γινόταν έρευνα από τέσσερεις βουλευτές και πολλούς βοηθούς τους, ξοδεύτηκαν πολλές δεκάδες χιλιάδες, για να μας παρουσιάσουν τελικά μια παρωδία “φακέλου”, ο οποίος εντέλει έμεινε κλειδωμένος στα υπόγεια της κυπριακής Βουλής».

Σε ένα προηγούμενο σημείωμα που μου έστειλε ο Πανίκος Νεοκλέους, αναφέρεται σε μαρτυρία του 67χρονου σήμερα, πρώην αιχμαλώτου του 1974 στις τουρκικές πόλεις Άδανα και Ατίαμα, Γιάννη Ποταμίτη από την Ποταμιά, κατοίκου Ιδαλίου, που συμπεριέλαβε στο βιβλίο του «Αγνοηθέντες 1974». Σε αυτό αφηγείται, μεταξύ άλλων, ότι οι Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι στην τουρκική φυλακή, όπου κρατείτο, υπέστησαν τον πιο άγριο ξυλοδαρμό τον Αύγουστο 1974, όταν οι τουρκικές εφημερίδες δημοσίευσαν φωτογραφίες και ρεπορτάζ για τη μαζική δολοφονία των 126 Τουρκοκύπριων γυναικοπαίδων στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρη (κοντά στα ελληνοκυπριακά κατεχόμενα χωριά Λευκόνοικο, Άγιος Σέργιος και Περιστερώνα Αμμοχώστου), που είχε διαπραχθεί από Ελληνοκύπριους, στις 14 εκείνου του μήνα. Τα πτώματα είχαν ανακαλυφθεί στον σκυβαλότοπο της περιοχής, από τον τουρκικό στρατό και από άντρες των Ηνωμένων Εθνών.

Να επισημάνω ότι οι δύο υποθέσεις συνδέονται αυτή τη στιγμή, γιατί η τουρκοκυπριακή πλευρά, παράλληλα με την κατάθεση των στοιχείων στη ΔΕΑ για τους 200 Ελληνοκύπριους αγνοούμενους των δύο φορτηγών, ζήτησε να συμφωνηθεί η επανεκταφή των Τουρκοκύπριων αμάχων στη Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρη.

Με δεδομένο ότι οι Τούρκοι έχουν ανεγείρει, εδώ και πολλά χρόνια, μνημείο των δολοφονηθέντων στη Μάραθα, έχουν τελέσει τις κηδείες τους, και έχουν τα ονόματα και τις φωτογραφίες τους σε επιτύμβιες πλάκες, το αίτημά τους είναι προφανώς πολιτικό - να δηλώσουν ότι μαζικά εγκλήματα διέπραξαν και οι Ελληνοκύπριοι (είναι και η περίπτωση της Τόχνης), στην προσπάθειά τους να τα εξισώσουν με την κρατική εγκληματικότητα της τουρκικής εισβολής, κατοχής, εθνικού ξεκαθαρίσματος και εποικισμού της Κύπρου.