Πίσω μου είναι το Τείχος του Βερολίνου, δηλαδή ό,τι απέμεινε απ’ αυτό, μετά που ο γερμανικός λαός το κατεδάφισε με τους κασμάδες, με τα φτυάρια, με τα γυμνά χέρια του, εκείνο τον όμορφο Νοέμβρη, του 1989. Μπροστά μου, ενώ με φωτογραφίζει, είναι η μικρή μου κόρη, η Δάφνη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, που τώρα περιμένει το πτυχίο της στην Πολιτισμική Ανθρωπολογία και δουλεύει εντατικά πάνω στο μεταπτυχιακό της. Είμαι, θα έλεγα, ανάμεσα σε ένα κομμάτι της Ιστορίας και σε ένα νεαρό πρόσωπο του μέλλοντος, που μου δίνουν πολλή χαρά, γι’ αυτό και έχω κάθε λόγο να χαμογελώ πλατιά.

Την Κυριακή συμπληρώνονται 25 χρόνια από τη μέρα που ο εκπρόσωπος Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (Κομμουνιστικού) της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, Γκίντερ Σαμπόφσκι, ανακοίνωνε αμήχανος και συγχυσμένος, ότι οι πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας, μπορούσαν πλέον να ταξιδεύουν ελεύθερα στη Δύση. Η δήλωσή του έγινε στη στιγμή το τηλεοπτικό γεγονός του αιώνα. Τα δυτικά πρακτορεία ειδήσεων μέσα σε λίγα λεπτά και η ανατολικογερμανική τηλεόραση αργότερα αναμετάδωσαν τη συνέντευξη, εστιάζοντας στο απίστευτο, ότι το Τείχος άνοιξε.

Οι Ανατολικοβερολινέζοι άκουσαν τις ειδήσεις από το Δυτικό Βερολίνο, βγήκαν στους δρόμους και κατευθύνθηκαν προς το Τείχος. Μπροστά στον κίνδυνο να λιντσαριστούν από τις μάζες, το προσωπικό των μεθοριακών φυλακίων άνοιξε τις πύλες στις 11 το βράδυ. Οι εικόνες της τηλεόρασης ενθάρρυναν και άλλους Ανατολικοβερολινέζους να κατέβουν στο Τείχος πεζοί ή με αυτοκίνητα και να δοκιμάσουν μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο. Μέχρι το πρωί της 10ης Νοεμβρίου, όλες οι πύλες του Τείχους είχαν ανοίξει διάπλατα και οι πολίτες τις περασαν, χωρίς κανένα έλεγχο!

Το Τείχος ήταν τμήμα των ενδογερμανικών συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου. Από την ανέγερσή του, από τους κομμουνιστές Ανατολικογερμανούς στις 13 Αυγούστου 1961, μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989, χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948. Στην προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και δύο Έλληνες, από Ανατολικογερμανούς στρατιώτες.

Το Βερολίνο ετοιμάζεται πυρετωδώς αυτή τη βδομάδα να γιορτάσει τα 25 χρόνια από την επανένωσή του. Σε εκδήλωση που θα διοργανώσει η πόλη, θα συμμετάσχει και ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που χωρίς αυτόν, πιθανό η Γερμανία να ήταν ακόμα διχοτομημένη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Γκορμπατσόφ κατάργησε το Δόγμα Μπρέζνιεφ και επέτρεψε στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας να επιλέξουν ελεύθερα τον δρόμο που θα ακολουθούσε κάθε μία στην εσωτερική και διεθνή πολιτική. Άρχισαν η μια μετά την άλλη, να ανοίγουν τα σύνορά τους προς τη Δύση.

Ήταν η απαρχή του τέλους για τα κομμουνιστικά καθεστώτα και της γέννησης μιας δημοκρατικής και ελεύθερης Ευρώπης.