παριστάνοντας το ΙΣΡΑΗΛ ως «κατακτητή»

Επικύρωση των νομικών δικαιωμάτων του σύγχρονου εβραϊκού κράτους και της Ιερουσαλήμ ως αιώνιας και αδιαίρετης πρωτεύουσάς του

Πρόσφατο ψήφισμα της UNESCO, στις 19 Οκτωβρίου, προσπάθησε να αρνηθεί την εβραϊκή προέλευση της Ιερουσαλήμ και, κατ’ επέκταση, τις χριστιανικές πεποιθήσεις και κληρονομιά και, επιπλέον, η παράσταση του εβραϊκού κράτους του Ισραήλ ως «κατακτητή» υποδηλοί αντισημιτικό χαρακτήρα κατά του κράτους του Ισραήλ.

Το ψήφισμα, επίσης, δηλώνει πως το Ισραήλ αρνείται να αφαιρέσει δύο «παλαιστινιακές τοποθεσίες» -τον Τάφο των Πατριαρχών στη Χεβρώνα και τον Τάφο της Ραχήλ στη Βηθλεέμ- από τον εθνικό κατάλογο της πολιτιστικής κληρονομιάς του. Ο Τάφος της μητριάρχου Ραχήλ, ο οποίος δεν αναφέρεται ονομαστικά στο Κοράνι, βρίσκεται στη βόρεια είσοδο της Bηθλεέμ - της αρχαίας πόλης του Βασιλιά Δαβίδ. Βηθλεέμ, η πόλη όπου ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε.

Εκπρόσωποι του εκτελεστικού συμβουλίου της UNESCO καταδικάζουν το «θράσος» της εβραϊκής απαίτησης του τόπου ταφής του Αβραάμ σαν κληρονομιά τους στη Χεβρώνα. Πριν από περίπου 3.700 χρόνια, ο Αβραάμ αγόρασε και πλήρωσε την πλήρη αξία της σπηλιάς που είναι σήμερα ο «Τάφος των Πατριαρχών» για να θάψει τη γυναίκα του Σάρα.

Η Χεβρώνα δεν είναι μόνο η δεύτερη πιο ιερή πόλη του Ιουδαϊσμού και η παλαιότερη εβραϊκή κοινότητα στον κόσμο, αλλά οι Εβραίοι ζούσαν στη Χεβρώνα συνεχώς, καθ’ όλη τη Βυζαντινή, Αραβική, των Μαμελούκων και Οθωμανική περίοδο. Μόνο το 1929 η πόλη έμεινε προσωρινά χωρίς Εβραίους, σαν αποτέλεσμα του αραβικού πογκρόμ που υποκινήθηκε από τον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ, τον Haj Amin al-Husseini.

Η UNESCO, η υπηρεσία του ΟΗΕ για την εκπαίδευση, τον πολιτισμό και την επιστήμη, ψήφισε για τρίτη φορά σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, αρνούμενη οποιαδήποτε εβραϊκή και χριστιανική διασύνδεση με το «Όρος του Ναού» (Temple Mount), που είναι η πιο ιερή τοποθεσία του Ιουδαϊσμού. Η ψηφοφορία από τα 21 ??μέλη της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (World Heritage Committee) έγινε μόνο μία εβδομάδα αφότου το εκτελεστικό συμβούλιο του ίδιου Οργανισμού του ΟΗΕ είχε εγκρίνει ένα παρόμοιο ψήφισμα, το οποίο προκάλεσε κατακραυγή στη διεθνή εβραϊκή κοινότητα.

Η άρνηση της αδιαμφισβήτητης ιστορικής σχέσης ενός ολόκληρου λαού με την πιο ιερή τοποθεσία στη θρησκεία του θα ενισχύσει μόνο ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι οποίες δεν βλέπουν καμία απολύτως θέση για τους Εβραίους στο Ισραήλ. Ουσιαστικά, το ψήφισμα της UNESCO αρνείται ότι έχουν υπάρξει ποτέ Εβραίοι στην Ιερουσαλήμ και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον γι' αυτούς εκεί. Η άρνηση της δικής τους ιστορίας και ταυτότητας αποτελεί απλά μια διπλωματική εθνοκάθαρση ενός λαού και δεν πρέπει να γίνει ανεκτή. Η παρουσία του εβραϊκού λαού στο Ισραήλ και την πρωτεύουσά τους, την Ιερουσαλήμ, παρέμεινε σταθερή για περισσότερο από 3.000 χρόνια.

Η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας εξέδωσε τη Διακήρυξη Balfour στις 2 Νοεμβρίου, το 1917, που καθορίζει την αποκατάσταση του εβραϊκού λαού στη Γη του Ισραήλ και την ανεξαρτησία του σαν ένα σύγχρονο εβραϊκό κράτος, μια διακήρυξη που έγινε αποδεκτή τότε από όλες τις Συμμαχικές και άλλες συνδεδεμένες χώρες.

Η νομική βάση για την αποκατάσταση του εβραϊκού έθνους στη Γη του Ισραήλ και την ενδεχόμενη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ ως το σύγχρονο Εβραϊκό Κράτος ήταν μια δεσμευτική πράξη του Διεθνούς Δικαίου, που θεσπίστηκε με το ψήφισμα του Σαν Ρέμο, στις 25 Απριλίου του 1920, από τις Κύριες Συμμαχικές Δυνάμεις και συνδεδεμένες χώρες.

Στη συνέχεια αναγνωρίζεται πλέον και ενσωματώνεται σε μεταγενέστερες δεσμευτικές πράξεις του Διεθνούς Δικαίου, ήτοι το άρθρο 22 του Συμφώνου της Κοινωνίας των Εθνών, η Εντολή για την Παλαιστίνη, η Γαλλο-Βρετανική Σύμβαση Οριοθέτησης του 1920, όπως τροποποιήθηκε από τη συμφωνία Διαχωρισμού του 1922, και τη Συνθήκη ΗΠΑ-ΗΒ του 1924. Κανένα από τα εθνικά και πολιτικά δικαιώματα που είχαν αναγνωρισθεί τότε στον Εβραϊκό Λαό δεν έχουν ποτέ ανακληθεί, ακυρωθεί ή αντικατασταθεί από μεταγενέστερο νομικά έγκυρο ή/και δεσμευτικό έγγραφο του Διεθνούς Δικαίου.

Το άρθρο 80 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε τη συνεχιζόμενη απαραβίαστη εγκυρότητα των δικαιωμάτων που χορηγούνται σε κράτη ή λαούς που υπήρχαν ήδη στο πλαίσιο διεθνών θεσπισμάτων, συμπεριλαμβανομένης της δεσμευτικής πράξης του Διεθνούς Δικαίου που θεσπίστηκε με το ψήφισμα του Σαν Ρέμο, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο όλα τα ψηφίσματα και τις συμφωνίες που παραβιάζουν τα δικαιώματα αυτά που έχουν στη συνέχεια υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση, το Συμβούλιο Ασφαλείας, ούτε νομικά έγκυρα, ούτε δεσμευτικές πράξεις του Διεθνούς Δικαίου.

Το ψήφισμα του Σαν Ρέμο και Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, και άλλες προαναφερθείσες υποστηρικτικές μεταγενέστερες πράξεις, δεσμευτικά θεσπίσματα και συμφωνίες Διεθνούς Δικαίου, στηρίζουν νομικά την τελική Διακήρυξη της ανεξαρτησίας του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ ως Εβραϊκό Εθνικό Οίκο, στη Γη του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων και των εβραϊκών προγονικών περιοχών της Ιουδαίας, της Σαμάριας και της Ιερουσαλήμ.

Το σύγχρονο Κράτος του Ισραήλ ανακήρυξε την ανεξαρτησία και αυτο-διακυβέρνησή του στις 14 Μαΐου του 1948, ασκώντας έτσι το νόμιμο δικαίωμά του αλλά και Βιβλική υπόσχεση αποκατάστασης του Εβραϊκού Εθνικού Ανεξάρτητου Κράτους στη Γη του Ισραήλ. Εδάφη που κατοχυρώθηκαν νομικά στον Εβραϊκό Εθνικό Λαό, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, εδάφη τα οποία είχαν επιθετικά κατακτηθεί από την Ιορδανία και την Αίγυπτο στον πόλεμο που ακολούθησε τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του σύγχρονου Ισραήλ, ποτέ δεν ανήκουν στην Ιορδανία ούτε στην Αίγυπτο, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, ούτε υπήρξαν ποτέ κάτω από την αναγνωρισμένη κυριαρχία τους.

Μετά το τέλος των εχθροπραξιών στο Πόλεμο των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967, η Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης του 1949, σε σχέση με τους νόμους της εμπόλεμης κατοχής, δεν ίσχυσε -σε αντίθεση με κοινή διαστρέβλωση- σε οποιαδήποτε περιοχή η οποία αποτελούσε μέρος του εβραϊκού έθνους που το Ισραήλ είχε μόλις απελευθερώσει -ειδικότερα, οι περιοχές της Ιουδαίας, της Σαμάριας, της Γάζας και της Ιερουσαλήμ- καθιστώντας, έτσι, νομικό λάθος με οποιονδήποτε τρόπο να χαρακτηρισθεί το κράτος του Ισραήλ ως «κατακτητής» ή να ισχυρισθεί ότι οι περίπου 750.000 Εβραίοι που ζουν σήμερα εκεί διαμένουν παράνομα.

Το κράτος του Ισραήλ έχει δεόντως και απαραίτητα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά του και βιβλική υπόσχεση να διακηρύξει την επανενωμένη πόλη της Ιερουσαλήμ να είναι η αιώνια και αδιαίρετη πρωτεύουσα του εβραϊκού έθνους, εξασφαλίζοντας έτσι την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας για τους λάτρεις όλων των θρησκειών υπό ισραηλινή κυριαρχία.

Τέτοια ψηφίσματα της UNESCO δεν αποσκοπούν στην κληρονομιά ή τη διατήρησή της, αλλά στην αντικατάστασή της. Είναι σύγχρονο πογκρόμ κατά της ιστορίας των Εβραίων - μια εκστρατεία απονομιμοποίησης της διασύνδεσης του εβραϊκού λαού με τη γη τους. Η UNESCO δεν είναι μόνο υπεύθυνη για την προστασία αυτών των χώρων πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και για τη διασφάλιση της διατήρησης της ιστορικής τους ακεραιότητας.

Ας είναι αυτό ένα σαφές εγερτήριο κάλεσμα για κάθε πραγματικό φίλο διατήρησης ιστορικών γεγονότων και αξιών ανά το παγκόσμιο. Αν αποτύχουμε να κρατήσουμε τις κυβερνήσεις που δέχθηκαν αυτά τα ψηφίσματα υπόλογες, θα έχουμε αποδεχθεί το αίτημα εκείνων που προσπαθούν να σβήσουν τον εβραϊκό λαό από την ιστορία μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Dietrich Bonhoeffer και ας μας ευαισθητοποιήσουν, σε μια τέτοια τραγική ημέρα: «Η σιωπή στο πρόσωπο του κακού είναι η ίδια κακό: ο Θεός δεν θα μας θεωρήσει αθώους. Να μη μιλήσω είναι σαν να μίλησα. Να μην πράξω είναι σαν να έπραξα».

ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΙΣΡΑΗΛ
Χαράλαμπος Παναγίδης, Τζένη Παναγίδη, Χρύσω Πιτσιλλίδου, Ερμής Ψυλίδης, Μαργαρίτα Ψυλίδου, Αντης Πιτσιλλίδης, Ιρένα Πιτσιλλίδου, Σωκράτης Πολυβίου, Χαρούλα Πολυβίου, Γιάννης Γεωργίου, Μαίρη Γεωργίου, Όμηρος Μαρκίδης, Μάρω Μαρκίδου, Ελένη Νεοκλέους, Αντώνης Σιαχσαχέπη, Δανιήλ Ιωαννίδης, Ειρήνη Ιωαννίδου.