Η ημέρα των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τιμούν ο ΟΗΕ και τα κράτη μέλη του δεν είναι απλή φραστική αναφορά, αλλά ουσία. Ειδικά για ό,τι αφορά το Κράτος μας, οι δεσμοί της Κύπρου και των πολιτών της με τα ανθρώπινα δικαιώματα ξεκινούν πριν ακόμη και από την κήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1960. Τούτο γιατί με βάση το άρθρο 63 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, η Μεγάλη Βρετανία ως αποικιακή δύναμη επεξέτεινε, το 1953, τις πρόνοιες της Σύμβασης και επί των εδαφών των διαφόρων κτήσεών της.
Όμως για την τότε αποικία της, την Κύπρο, πληροφόρησε στις 7.10.1955 το Συμβούλιο της Ευρώπης (κατ’ επίκλησιν του άρθρου 15 (3) της Σύμβασης), μετά την κήρυξη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του ηρωικού αγώνα της ΕΟΚΑ, ότι αναστέλλει την υποχρέωσή της για τήρηση όλων των προβλέψεων της Σύμβασης για ό,τι αφορά τους κατοίκους της. Η πανίσχυρη αποικιακή τότε δύναμη αποφάσισε.
Αλλά και τότε υπήρξαν δύο προσφυγές από την Ελλάδα κατά της κυβέρνησης της Μ. Βρετανίας (1956 και 1957) για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η καταχώριση των προσφυγών αυτών έγινε δεκτή και ήσαν σε εκκρεμότητα μέχρι και τη συμφωνία της Ζυρίχης, οπότε και με βάση το νέο συνταγματικό καθεστώς της Κύπρου, περιλήφθηκε ένα ολόκληρο κεφάλαιο (Άρθρα 6 έως 35), που αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα ή ελευθερίες και άρα με αίτηση των διαδίκων θεωρήθηκε ως μη αναγκαία οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια.
Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία ΠΡΙΝ από την Τουρκανταρσία του Δεκέμβρη του 1963, υπέγραψε τη Σύμβαση περί Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν συνεχεία την κύρωσε με τον Νόμο 39/62 που ισχύει ως ηυξημένης δύναμης Νομοθεσία μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση καθιέρωσε τα ανθρώπινα δικαιώματα ή ελευθερίες ως δικαίωμα του κάθε πολίτη και άρα ο όποιος επηρεασμός τους με στέρηση, οδηγεί σε παραβίαση ανεπίτρεπτη ατομικού δικαιώματος, όπως διαπιστώθηκε άλλωστε, για την ενοχή της Τουρκίας στις υποθέσεις Τιτίνα Λοϊζίδου και 4η Διακρατική.
Όμως, ας έχουμε καλά υπ' όψιν ότι το κάθε προστατευόμενο δικαίωμα ή ελευθερία υπέρ του ατόμου αναγνωρίζεται και προστατεύεται όχι μόνον προς ικανοποίηση του προσωπικού δικαιώματός του, αλλά κυρίως χάριν του Δημοσίου Συμφέροντος, της Δημοκρατικής Αρχής, της Ισότητας και της Συνταγματικής Τάξης. Αναφέρει δε η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο άρθρο 1: «όλα τα ανθρώπινα όντα γεννιούνται ελεύθερα και ίσα ως προς την αξία και τα δικαιώματα».
Με την Παγκόσμια Διακήρυξη υιοθετήθηκε δηλαδή από το 1948 η αρχή του φυσικού δικαίου, που ήταν η πηγαία και πρώτη αντίδραση κατά των δυνάμεων εκείνων ή καθεστώτων που περιφρονούσαν την αξία του ανθρώπου και την έμφυτη αξιοπρέπειά του.
Αυτές οι βασικές αρχές και αξίες δεσμεύουν και τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, τους διαμεσολαβητές, την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτές τις αρχές οφείλει να διεκδικεί σταθερά και αμετάκλητα ο κάθε πολίτης, και βέβαια το κάθε όργανο εξουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Τουρκία, με την εισβολή και την ευθύνη από την κατοχή που στέρησε ανθρώπινα δικαιώματα στους νόμιμους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιζητεί τώρα να απαλλαγεί από τις ευθύνες της μέσα από μια λύση, όχι δίκαιη και που δεν διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τούτο, σε βάρος αυτών των αρχών, αλλά και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, που έπρεπε να είχε επέλθει με την πλήρη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την 1/5/04. Μάλιστα, επιζητεί να επιτύχει τούτο ο εισβολέας, με την αυτοαναίρεσή μας ως Κράτος και με την αυτοεγκατάλειψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την ίδια την υπογραφή μας.
Αφού λοιπόν η λύση πρέπει να είναι προϊόν απόφασης των νόμιμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ας καταστεί ξεκάθαρο προς κάθε κατεύθυνση, πως δεν χωρούν οι πιέσεις που ασκούνται κατά περιφρόνηση των αρχών αυτών για να διασφαλιστεί η υπογραφή-παραίτησή μας από τα δικαιώματα που πηγάζουν από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Είμαστε μικρό κράτος, με αριθμητικά λίγους πολίτες, αλλά πιστεύουμε σε αρχές και αξίες πανανθρώπινες, που θα τηρήσουμε χάριν του δικαίου και της αξιοπρέπειάς μας ως άνθρωποι.
Το εκπληκτικό είναι ότι ως εισβολέας και κατακτητής με στρατιωτική μεγάλη παρουσία στο έδαφος χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Τουρκία διαμορφώνει ανεμπόδιστα, και χωρίς αντίδραση από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού, ανατρέπει τα ιστορικά τοπωνύμια, καταστρέφει θρησκευτικά και αρχαιολογικά μνημεία και μεθοδεύει, κατά τις προδιαγραφές της Έκθεσης του Νιχάτ Ερίμ, με την οποία καθορίστηκαν από τη δεκαετία του 1950 και έκτοτε εφαρμόζονται, τον παράνομο εποικισμό.
Τολμά δε προκλητικά, αφού εισέβαλε τώρα στην περιοχή της Μουσούλης του Ιράκ, να διακηρύσσει ότι «σέβεται την εδαφική κυριαρχία και τα δικαιώματα κάθε Κράτους». Εμφανής η απόσταση διακηρύξεων αρχών ως κενό γράμμα και πραγματικότητα. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση των δημοκρατικών αρχών και των αξιών περί τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία ανέχεται, με την αδράνεια Ελλάδας και Κύπρου, την προκλητική Τουρκία. Μάλιστα της υπόσχεται άνοιγμα νέων κεφαλαίων στην πορεία, για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος
