Τις προάλλες πέντε Ευρωπαίοι κορυφαίοι οικονομολόγοι κάλεσαν την Ά. Μέρκελ να κάνει γενναιόδωρα βήματα προς την Ελλάδα, που θα ωφελήσουν την Ευρώπη και τις επόμενες γενιές. Συγκεκριμένα, συστήνουν αναδιάρθρωση του χρέους και μειωμένο φορτίο μακροχρόνια σε συνδυασμό με τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Και καταλήγουν σε μια υπόδειξη προς τη Μέρκελ: «Η Ιστορία θα σας θυμάται για αυτά που θα πράξετε αυτή τη βδομάδα». Την ίδια βδομάδα, στο ευρωκοινοβούλιο υπήρξαν και εκείνοι που επικεντρώθηκαν «στενόμυαλα» στην εφαρμογή τεχνικών κανόνων και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα για λαϊκισμό.
Αυτό έπραξε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) κ. Βέπερ, που θα μείνει αξιοκατάκριτος της ευρωπαϊκής Ιστορίας, όταν επιχειρηματολόγησε ότι «ο φτωχός αγρότης στην Πορτογαλία και η νοσοκόμα στη Σλοβακία» ουσιαστικά θα επωμιστούν το χρέος της Ελλάδας, σε περίπτωση ελάφρυνσής του! Με τη «λογική» Βέπερ, όταν αυτοκτονεί ένας οικογενειάρχης στην Αθήνα υπό το βάρος οικονομικών προβλημάτων, κάθε αξιωματούχος της ΕΕ, αλλά και ο ίδιος κ. Βέπερ ευθύνεται, γιατί ως ευρωβουλευτής και επικεφαλής του ΕΛΚ απολαμβάνει γενναιόδωρου μισθού/ωφελημάτων, που μέρος τους μπορούσε να αποτρέψει τον οικογενειάρχη από την αυτοκτονία...
Μιλώντας για Ιστορία, η Ελλάδα εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ χωρίς μόνο οικονομικά κίνητρα, αλλά και για σοβαρούς πολιτικούς λόγους έναντι εθνικών κινδύνων και απειλών. Ανάλογα και για την Κυπριακή Δημοκρατία που εντάχθηκε, επειδή η Ελλάδα (ήδη εντός) απαίτησε ένταξή της. Η πολιτική/ διπλωματική θωράκιση του Ελληνισμού εξυπηρετήθηκε για δεκαετίες μέσω της συμμετοχής μας στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Άλλο αν η Ελλάδα «επικεντρώθηκε» στη διαφθορά και την αρπαχτή κονδυλίων, όπως τα πακέτα Ντελόρ και άλλα τέτοια. Πέραν από αυτά όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε τους εθνικούς κινδύνους. Συνεκτιμώντας όλα, η συμμετοχή στην Ευρωζώνη δεν είναι απλώς συμμετοχή σε έναν οικονομικό μηχανισμό αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Επιχειρηματολογούμε στους ξένους ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι οικονομικό και δεν περιορίζεται σε εφαρμογή κάποιων μακροοικονομικών κανόνων με υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων, αλλά άπτεται του τρόπου λειτουργίας της ΕΕ ενάντια στην επιβολή μονομερών συμφερόντων. Αν όμως είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο για τους ξένους, είναι και κάτι πολύ μεγαλύτερο για τον Ελληνισμό και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την Ευρωζώνη.
Χωρίς τώρα τον κίνδυνο πρόκλησης πανικού ή εθνικής ζημιάς, θεωρώ ότι η τακτική της ελλ. κυβέρνησης όφειλε να λάβει υπόψη τα εξής (φρόντισα να διαμηνύσω εγκαίρως στους αρμόδιους):
α) σε αντίθεση με πριν από μερικά χρόνια, η Ευρωζώνη είχε θωρακιστεί αρκετά για να ρισκάρει έξοδο της Ελλάδας, χωρίς τον κίνδυνο κατάρρευσης του ευρώ (Διάφοροι μηχανισμοί, Σχέδιο Ντράγκι για ομόλογα κ.ά.)
β) γρήγορη συμφωνία, ώστε να αποφευχθεί μετάδοση του προβλήματος στον τραπεζικό τομέα, οπόταν η ελληνική οικονομία θα παγώσει κυριολεκτικά
γ) η Ελλάδα δεν έπρεπε να δώσει τη «μάχη» μόνη έναντι των Θεσμών/πιστωτών, γιατί θα ήταν εξοντωτικό, αλλά έπρεπε να κερδίσει χρόνο «επενδύοντας» στις ισπανικές εκλογές.
Ο μεγάλος στόχος παραμονής στο ευρώ, με πρόνοια για βιωσιμότητα του χρέους, ιδίως όταν κερδήθηκε η ελάφρυνση του πρωτογενούς πλεονάσματος, ήταν καλό σημείο συμβιβαστικής συμφωνίας. Εάν αργότερα οι εξελίξεις σε πολιτικό ή οικονομικό επίπεδο ήταν απογοητευτικές, η κυβέρνηση θα είχε χρόνο να προετοιμαστεί τεχνητά ακόμη και για έξοδο. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος σήμερα και βάσει της όποιας ενημέρωσης και πληροφόρησης, ακολουθήθηκε άλλη τακτική. Για μένα συνεχίζει να υπερέχει το εθνικό συμφέρον, όπως το περιέγραψα. Στο ένα λεπτό παρέμβασής μου στο Ευρωκοινοβούλιο, ελάχιστα μπορεί να λεχθούν, αλλά αυτό στόχευα.
Όμως, το δράμα της Ελλάδας φανέρωσε ότι στο ΑΚΕΛ αντιμετωπίζουν τον πρωθυπουργό ως ένα ιδεολογικό σύμμαχο, όπως οποιασδήποτε άλλης χώρας, σπρώχνοντάς τον στην έξοδο από το ευρώ (αφού βολεύει). Στον ΔΗΣΥ βολεύει να αποτύχει η Ελλάδα για να… δικαιωθούν οι δικές του αποτυχίες στην Κύπρο και η ηγεσία ξεγελά τους αγνούς ελληνόφρονες ψηφοφόρους, πουλώντας τους τη γαλανόλευκη και ξεπουλώντας την Ελλάδα.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ - S&D
