Η ανακοίνωση του εκπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ, διά της οποίας διατάσσονται οι Αναστασιάδης και Έρογλου να ξεπεράσουν το αδιέξοδο για το κοινό ανακοινωθέν και εντός τεσσάρων ημερών να καθοριστεί ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων, «χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση», είναι ένα ακόμα πιστόλι στον κρόταφο του Προέδρου Αναστασιάδη. Τη φορά αυτή, όμως, δεν δικαιούται να επικαλεστεί ούτε το κατάντημα της αξιοπιστίας του ούτε τη βολική «αδήριτη ανάγκη» και να κάνει πίσω.

Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο, και ειδικά μετά την ανάληψη της προεδρίας, ο Πρόεδρος σχεδόν καθημερινά κανοναρχεί ορθά πως δεν πρόκειται να πάει σε συνομιλίες, αν δεν καθοριστεί επακριβώς για τι πράγμα συζητούμε, τι επιδιώκουμε και πού θα στηρίζεται η επιδιωκόμενη λύση. Με αφορμή και πρόσφατες δηλώσεις του υποτελούς Έρογλου περί δύο κρατών, καθώς και τις ασταμάτητες μηχανεύσεις Ντάουνερ, ο Πρόεδρος διακήρυξε το περ. Σάββατο στο συνέδριο των κοινοτήτων:

«Θέλω να πω για να ξεκαθαρίσω μια για πάντα κάτι: Δεν δεχόμαστε, από όπου και αν προέρχονται, οι οποιοιδήποτε εκβιασμοί ή τακτά χρονοδιαγράμματα, γιατί τάχα έτσι μπορεί να κατορθωθεί να ικανοποιηθεί το όραμα κάποιων -επαναλαμβάνω όχι ως προς την ουσία αλλά ως προς τον χρόνο επανέναρξης του διαλόγου- και να μπούμε σε ένα διάλογο χάριν του διαλόγου χωρίς οι βασικές αρχές ή οι αποφάσεις, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ή οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας να διασφαλίζονται από αυτούς που εκπροσωπούν τον διεθνή Οργανισμό.

Θα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι η εμπιστοσύνη προς κάποιους δίνεται ή αναιρείται, εάν μέσα από τις συγκεκριμένες πράξεις αποδεικνύουν ότι δεν είναι άξιοι της εμπιστοσύνης μας. Αυτό ας ληφθεί σοβαρά υπόψη». Εμείς λαμβάνουμε όλα αυτά πολύ σοβαρά υπόψη. Το ερώτημα είναι αν και οι τρίτοι, δηλ. ο ΟΗΕ, τα πέντε μόνιμα μέλη του Σ. Ασφαλείας, η ΕΕ και η Τουρκία τα λαμβάνουν επίσης σοβαρά υπόψη. Δεν τα λαμβάνουν, προφανώς.

Ο ΓΓ του ΟΗΕ εξέφρασε την πλήρη υποστήριξή του στον ανεκδιήγητο Ντάουνερ. Η απορία κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι: Αφού ο Πρόεδρος και όλα σχεδόν τα κόμματα δεν ανέχονται τον Αυστραλό διπλωμάτη, γιατί μέχρι σήμερα δεν ζητήθηκε επίσημα η απομάκρυνσή του; Γιατί ο Ν. Αναστασιάδης κάθε τόσο εξαπολύει μύδρους εναντίον του, αλλά δεν πράττει το αυτονόητο; Διότι ο Ντάουνερ είναι φιλαράκι με τον Μπαν και διότι απολαύει της εμπιστοσύνης των Βρετανών.

Ο Πρόεδρος, λοιπόν, δεν μπορεί να επικαλεστεί ξανά την κωμική θεωρία του πιστολιού στον κρόταφο, επειδή λέγει ότι ξέρει τι θέλει για την επίλυση του Κυπριακού. Τι μπορεί, όμως, να κάνει, με ποιους φίλους και συμμάχους; Πώς θα κάμψει την αδιαλλαξία μιας Τουρκίας που, σαρωτικά, επέλασε στους διπλωματικούς διαδρόμους, όταν ο Αναστασιάδης εκφωνούσε πύρινους φιλιππικούς σε μνημόσυνα και συνελεύσεις;

Ο Πρόεδρος δεν μπορεί να έχει δίλημμα. Με αφορμή τις διακηρύξεις του δεν πρέπει επ΄ουδενί να πάει σε συνομιλίες, για έναν απλό αλλά βαρυσήμαντο λόγο: Με βάση τις θέσεις των δύο πλευρών και την τελευταία δήλωση Νταβούτογλου, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να προβεί σε παραχωρήσεις, δεν υπάρχει καμία προοπτική κατάληξης. Άρα, πρώτον, ο Ν. Αναστασιάδης ξέρει πώς θα αντιμετωπίσει το διαφαινόμενο αδιέξοδο;

Δεύτερον, ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις και σενάρια για να αντιμετωπίσει επιπτώσεις, εκβιασμούς, προειδοποιήσεις, χρονοδιαγράμματα και ίσως νέα πιστόλια στον κρόταφο; Εκτός και αν όλα αυτά τα ανένδοτα και τα πατριωτικά, που μας ψαλμωδούσε καθημερινά, ήταν στάχτη στα μάτια μέχρι να εμφανιστεί η νέα «αδήριτη ανάγκη», επικαλυμμένη με το δήθεν «ωφέλιμο» και όχι το κατ’ ανάγκην «αρεστό»…