Ας είχαμε τον νουν μας! Τώρα, γιατί οδυρόμαστε ως μωρές παρθένες; 

Αντιλαμβάνομαι ότι ο πιο πάνω τίτλος είναι προκλητικός για πολλούς από εσάς. Πριν σπεύσετε να με λιθοβολήσετε, παρακαλώ ακούστε με: Αν υπάρχει ένας Έλληνας Κύπριος, που είναι σφόδρα εναντίον της Τρόικας και του μνημονίου, είναι ο γράφων. Θεωρώ πως το μνημόνιο και η Τρόικα αποτελούν τη χειρότερη, οδυνηρότερη και πιο αφόρητη προσβολή που η Κύπρος θα μπορούσε να υποστεί. Γιατί; Διότι αυτά που η Τρόικα απαιτεί να εφαρμόσουμε σήμερα, θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει από μόνοι πριν από πολλά χρόνια. Αμελήσαμε εγκληματικά, ως κράτος, ως κυβερνήσεις, ως πολιτικοί, ως κόμματα, ως πολίτες. Σήμερα, τα κάνουμε διά ροπάλου και με υψηλότατο τίμημα. Από την άνοιξη του 2008, όταν ήδη τα πρώτα σύννεφα της οικονομικής κρίσης είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, προερχόμενα από τις Ην. Πολιτείες, ξεκινήσαμε τις αναλύσεις και τις προειδοποιήσεις προς την τότε κυβέρνηση Χριστόφια και τον τότε Υπουργό Οικονομικών. Ο κοινός νους και η απλή λογική υπέβαλλαν πως, σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο, όταν η αμερικάνικη οικονομία αρπάζει συνάχι, ο υπόλοιπος πλανήτης κινδυνεύει σε σοβαρή πνευμονία.

Ακόμα και οι πιο αδαείς των πολιτών έβλεπαν την επικίνδυνη φορά των πραγμάτων. Με αναλύσεις και πυκνή αρθρογραφία, η εφημερίδα αυτή και ο γράφων συνεχώς προειδοποιούσαμε για τα τεράστια κύματα από το παγκόσμιο οικονομικό τσουνάμι, που θα μας έπληττε κάποια στιγμή. Τα τραγικά γεγονότα είναι γνωστά, όπως γνωστή είναι η εγκληματική ανεμελιά των τότε κυβερνώντων. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο και αφού ήδη η οικονομία μας είχε σωρευθεί σε ερείπια και η Κύπρος αποκλείστηκε από τις διεθνείς αγορές, η Τρόικα πρότεινε το πρώτο μνημόνιο. Τι εισηγείτο; Όσα η Τρόικα απαιτούσε με το μνημόνιο που ο Δ. Χριστόφιας αποδέχτηκε, κατά 90% και πλέον αφορούσαν αποφάσεις, δράσεις και πράξεις που οι κυβερνήσεις των τελευταίων 40 σχεδόν χρόνων και τα κόμματα όφειλαν να είχαν πάρει και εφαρμόσει, αλλά… Απλώς έπαιξαν πελλόν, διά τον φόβο του κομματικού, πολιτικού και προσωπικού κόστους, διά την απώλεια ψήφων και διότι ίσχυσε η γνωστή κυπραίικη νοοτροπία: «Δεν βαριέσε αδελφέ, άσ' τα ως τζιείθθεμερου…». 

Και τα άφησαν! Η εφημερίδα αυτή και ο γράφων, όπως και αρκετοί άλλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια μιλούσαμε για λιγότερο κράτος, εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Υπηρεσίας με δραστική μείωση του προσωπικού διά της τεχνολογικής αναβάθμισης. Είχαμε καταφερθεί κατ’ επανάληψιν εναντίον των «σεϊχάτων» των Ημικρατικών. Επικρίναμε σκληρά την αδίστακτη κομματοκρατία που λεηλάτησε τη Δημόσια, Ημικρατική και Ευρύτερη Δημόσια Υπηρεσία για να βολέψει τους δικούς των κομμάτων και τους κλακαδόρους των κυβερνήσεων. Ταχθήκαμε υπέρ της αποκρατικοποίησης, ιδιωτικοποίησης Ημικρατικών Οργανισμών και κλείσιμο όσων εξεμέτρησαν τη ρουσφετοπρακτική αποστολή τους. Ταχθήκαμε κατά της γάγγραινας του κρατικού μισθολογίου και κακίσαμε τις ασύδοτες συμπεριφορές συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έγκαιρα αναφερθήκαμε στην υπερτροφία ενός τραπεζικού συστήματος, που νόμισε ότι μπορούσε να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και, τέλος, ταχθήκαμε πάρα πολύ έντονα εναντίον της λειτουργίας 39 Δήμων για έναν πληθυσμό μόλις 800.000 κατοίκων.

Πόσες φορές εξηγήσαμε πως είναι άρρωστη κατάσταση να ζούμε πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων μας. Και ότι οφείλαμε, μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε. και τα νέα δεδομένα που είχαμε μπροστά μας, να προσαρμοστούμε στη νέα οικονομική και άλλη τάξη πραγμάτων. Ομολογούμε: Ούτε εμείς ούτε πολλοί άλλοι εισακουστήκαμε. Αγωνιώδεις φωνές βοώντων στην έρημο της επίπλαστης κυπριακής ευμάρειας. Αποτύχαμε να περάσουμε τα μηνύματα και οι προειδοποιήσεις μας να φτάσουν σε ώτα ακούοντα. Σήμερα, εκείνοι που όφειλαν τουλάχιστον να αναγνωρίσουν τη σημασία του πολιτικού και κομματικού σκασμού, βγάζουν γλώσσα επτάπηχη και ορύονται ή και ολοφύρονται για το μνημόνιο, για την Τρόικα, για τους διεθνείς «κλέφτες». Ναι, ναι, αυτούς που εναγωνίως προσκαλέσαμε να μας ξελασπώσουν από τον δυσώδη και δηλητηριώδη βάλτο όπου μας έριξε η κομματοκρατία, η εγκληματική ανευθυνότητα κυβερνήσεων, η τραπεζική ρεμούλα, η πολιτική ανεπάρκεια και η συνδικαλιστική συμπαιγνία.

Τι λένε διάφοροι; Να φύγουμε από το μνημόνιο, να επιστρέψουμε στη λίρα, να βγούμε από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, διότι με την Τρόικα και τους ξένους δανειστές μας, θα πτωχεύσουμε. Κι άλλο; Στερνή μου γνώση… Οφείλουμε όλοι να αναμέλψουμε ένα βροντερό mea culpa, για την απίστευτη καταστροφή, που προκαλέσαμε σε τούτον τον τόπο. Ούτε ο Αττίλας δεν κατάφερε τέτοια καταστροφή όσην πέτυχαν αυτοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια και ειδικά η πενταετία Χριστόφια. Είναι οδυνηρό και σκληρό να λέγεται, αλλά, τουλάχιστον με την Τρόικα και το μνημόνιο έχουμε μία τελευταία ευκαιρία να κάνουμε αυτά που εμείς πρώτοι, αν είχαμε τον νουν μας και ήμασταν σοβαροί, οφείλαμε να εφαρμόσουμε πριν από πολλά χρόνια. Τώρα, γιατί οδυρόμαστε ως μωρές παρθένες; Τώρα θα πληρώσουμε το τίμημα της μωρίας, της ανευθυνότητας, της ευθυνοφοβίας και της εμπιστοσύνης που δείξαμε σε έναν εσμό πολιτικών, κομματικών, τραπεζικών και συνδικαλιστικών κλεφτών και αρπάγων, που ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι!