Στο απόγειο της πολεμικής προσπάθειας του 1918, ο Κλεμανσώ, ο και αποκληθείς «τίγρης» της Γαλλίας, ρωτήθηκε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ποια είναι η πολιτική του. Απάντησε το περιώνυμο: «Η εσωτερική πολιτική; Κάμνω πόλεμον. Και η εξωτερική πολιτική μου; Κάμνω πόλεμον. Παντού και πάντοτε κάμνω πόλεμον!». Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υφίσταται σκληρό πόλεμο. Οικονομικό, πολιτικό, διπλωματικό, κοινωνικό.

 

Δυστυχώς, δεν είναι και δεν θέλει να μοιάσει κατά τι του Κλεμανσώ. Αντί να πολεμήσει με έργα, απαντά με λόγια. Αν ισχύουν αυτά που δήλωσε, άμα τη επιστροφή του από το πρώτο Γιούρογκρουπ, ότι, δηλαδή, πήγε αξιόπιστος και επέστρεψε αναξιόπιστος, τότε αυτά επιβεβαιώνονται από δύο τουλάχιστον γεγονότα. Αρετή ενός ηγέτη και δη Προέδρου, είναι η επιβολή σεβασμού στο πρόσωπό του και, δι’ αυτού, στον λαό. Ο Ν. Αναστασιάδης επέτρεψε σε δύο ξένους να τον προσβάλουν και να απαξιώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, και δεν αντέδρασε ως όφειλε.

 

Ιδού τα γεγονότα. Πρώτον, στις 17/5/2013, ο Πρόεδρος έστειλε στον ΓΓ του ΟΗΕ επιστολή (που συνέταξε ο Ι. Κασουλίδης), με την οποία κατάγγελλε τον ανεκδιήγητο Ντάουνερ ότι επιχειρούσε να πολιτικοποιήσει δείπνο με τον κατοχικό ηγέτη Έρογλου. Όλοι στήριξαν την ενέργεια του Προέδρου να καταγγείλει τις μεθοδεύσεις του Ειδικού Συμβούλου του Μπαν Κι Μουν. Και, λογικά, ανέμεναν ότι θα απαιτούσε την απομάκρυνσή του, αφού ήταν γνωστός σε όλους ο διαχρονικά άθλιος ρόλος του στο Κυπριακό.

 

Δεν το έπραξε. Ο ΓΓ του ΟΗΕ όχι μόνο δεν απάντησε στην επιστολή Αναστασιάδη, αλλ’ ανέθεσε -ω! της προσβολής και της απαξίωσης!- στην ιδιαιτέρα του να διαβεβαιώσει ότι το δείπνο Αναστασιάδη-Έρογλου δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα. Ο Πρόεδρος κατάπιε την προσβολή, άγνωστο γιατί, η οποία μετακυλίστηκε και στον κυπριακό λαό. Δεύτερον, τις τελευταίες ημέρες γράφτηκε στον Τύπο ότι ο Ντάουνερ παρενέβη στην ΕΕ για να μην ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα Αναστασιάδη για διορισμό ανώτατου δικαστικού της Ένωσης, για να συμμετέχει ενεργά σε πιθανές συνομιλίες για το Κυπριακό.

 

Όταν ρωτήθηκε την πρώτη φορά, είπε απλώς, «ουδέν σχόλιον». Όταν ρωτήθηκε προχθές ξανά, απάντησε, «πάλι ουδέν σχόλιον». Ανεξάρτητα αν ο άθλιος Ντάουνερ παρενέβη, γραπτώς ή άλλως πως, στις Βρυξέλλες, ο Πρόεδρος όφειλε να ξεκαθαρίσει στους πολίτες τι πραγματικά συμβαίνει. Αν μεν ο Ντάουνερ παρενέβη, όφειλε να καταγγείλει τις νέες μηχανεύσεις του και να απαιτήσει, επιτέλους, την απομάκρυνσή του.

 

Αν ο Ντάουνερ δεν παρενέβη, πάλι ο Πρόεδρος όφειλε να διαμηνύσει ονομαστικά και όχι περιφραστικά, ότι δεν ανέχεται από κανέναν και ειδικά από τον Ντάουνερ να ξεφεύγει από τα καθήκοντά του και να εμπλέκεται σε διπλωματικές ενέργειες ενός κράτους, της Κύπρου. Ούτε το ένα έπραξε ούτε το άλλο διαμήνυσε. Το μήνυμα προς τον Ντάουνερ είναι ξεκάθαρο: Ο Αναστασιάδης δεν έχει τα κότσια ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά του να πειράξει.

 

Για να σε σέβεται ο άλλος, ο τρίτος, οφείλεις εσύ πρώτα να σέβεσαι τον εαυτό σου και να είσαι υπερήφανος γι’ αυτό που είσαι και διεκδικείς. Ο Ν. Αναστασιάδης είναι Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, οπότε δικαίωμά του αν αρέσκεται να αυτοεξευτελίζεται και να τον προσβάλλουν. Εκπροσωπεί τον κυπριακό λαό, που δεν ανέχεται από κανέναν Ντάουνερ ή άλλον ξένο να μειώνει τον Πρόεδρο και να χλευάζει τον λαό.

 

Να μην εκπλαγεί, συνεπώς, ο Ν. Αναστασιάδης αν, την επόμενη φορά, ο Ντάουνερ διατάξει τον… ιπποκόμο του να απαντήσει σε αιτιάσεις του, όπως ακριβώς προσβλητικά έπραξε ο Μπαν με την ιδιαιτέρα του. Εκτός και αν ο Πρόεδρος πιστεύει ότι εξακολουθεί ακόμα να είναι αναξιόπιστος.