Δεν είναι μόνο η Τουρκία που διαθέτει βαθύ κράτος. Διαθέτει και η Κύπρος. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, λέγεται ότι καταρρέουν οι θεσμοί, τους οποίους, βεβαίως, υπηρετούν ή καταχρώνται και καπηλεύονται πρόσωπα, διοριζόμενα από την εξουσία (κυβερνήσεις) και δη από τα κόμματα.

Άρα οι θεσμοί, πέραν του συνταγματικού τους χαρακτήρα, έχουν τα δικά τους ονοματεπώνυμα. Έχουν δικαιώματα και ευθύνες.
Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και την πατρίδα.

Τα κόμματα και τις Κυβερνήσεις τις εκλέγει ο λαός. Είτε διά της συμμετοχής του είτε διά της απουσίας του από την κάλπη. Και είναι αυτός ο ίδιος, ο κυρίαρχος λαός, που επιτρέπει την αναπαραγωγή του σάπιου κομματικού συστήματος, που συνιστά καρκίνωμα και κατατρώει τη δημοκρατία. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο πολίτης έχει τον ίδιο βαθμό ευθύνης με τους πολιτικούς. Ουδείς όμως άμοιρος ευθυνών.

Απλώς, ο ψηφοφόρος έχει το ελαφρυντικό ότι μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, και όπως εξελίσσεται ο σύγχρονος κόσμος, δεν έχει τον χρόνο και τη δυνατότητα να βλέπει τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες και πόσο βρόμικο είναι το παιχνίδι της εξουσίας, που εμπλέκει τράπεζες, επιχειρηματίες, πολιτικούς αλλά και πολίτες που συμπρωταγωνιστούν στη ρουσφετοκρατία.

Υπάρχει, δηλαδή, κανείς που πιστεύει ότι για τα όσα συμβαίνουν σήμερα ευθύνεται μόνο η Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας ή μόνο ή Βουλή ή μόνο η Κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση, η οποία ήταν η προηγούμενη ένοικος του Προεδρικού; Και ότι η ευθύνη δεν είναι συλλογική; Και κάτι άλλο: Υπάρχει κανείς που εκτιμά ότι η σύγκρουση μεταξύ της Διοικητού της Κεντρικής Τράπεζας και των λοιπών συντελεστών του βαθέος κράτους, δεν έχει ως κύριες αιτίες και κίνητρα την εξυπηρέτηση και τη διαπλοκή χοντρών συμφερόντων και παρανομιών; Θα μπορούσε κάποιος να πει: Ας φύγει η κυρία Διοικητής να ηρεμήσουμε.

Κάποιος άλλος όμως θα ήταν δυνατό να αντιτάξει το εξής: Ακόμη και αν παραιτηθεί η κ. Γιωρκάτζη από τη θέση της, θα αλλάξουν τα πράγματα; Θα βρουν οι θεσμοί την αξιοπιστία τους; Τα έχουμε ξανακούσει. Και τα έχουμε ξαναδεί. Άλλωστε, οι πλείστοι εξ αυτών που ζητούν σήμερα την κεφαλή της Διοικητού επί πίνακι είναι εκείνοι που επί μακρόν τής έπλεκαν το εγκώμιο και χειροκροτούσαν τον διορισμό της. Ερώτημα νέο: Δεν γνώριζαν τις ικανότητες ή τις αδυναμίες της; Τώρα τις ανακάλυψαν; Και ποιοι, άλλωστε, την κατακρίνουν; Οι πολιτικοί, δηλαδή βουλευτές και άλλοι, των οποίων η αξιοπιστία είναι στον πάτο, όπως και το σάπιο σύστημα το οποίο έφτιαξαν, υπερασπίζονται και στο οποίο ζουν.

Ποια κάθαρση μπορεί να προκύψει, ποια διόρθωση της κατάστασης και ποια αξιοπιστία θα ήταν δυνατό να προκύψει στους θεσμούς και στη δημοκρατία μας, όταν οι λεγόμενοι δήμιοι της διαφθοράς είναι αυτοί πρώτοι που κατηγορούνται για την πατρότητά της; Είναι όλοι τους, από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Τράπεζας και της Βουλή ώς την ηγεσία της Γενικής Εισαγγελίας, την Κυβέρνηση και τα κόμματα, παιδιά και φρουρά του βαθέος κράτους της Κύπρου, που βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο.

Και το οποίο βαθύ κράτος νομιμοποιεί, είτε ακουσίως είτε εκουσίως, ο πολίτης με την ψήφο του. Και επειδή θα ήταν άδικο να είμαστε ισοπεδωτικοί, θα πρέπει να δεχθούμε ότι, πάντοτε στον κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οι οποίες όμως βρίσκονται υπό καθεστώς συνεχούς πίεσης και υπόσκαψης, με απώτερο στόχο τον παροπλισμό τους, τον οποίο αναλαμβάνουν οι κομματικοί στρατοί και κράχτες του βαθέος κράτους. Για να μην επέλθει αλλαγή. Και για να μπορεί το βαθύ κράτος, παρότι σε εμφύλιο πόλεμο, να στέκεται στα πόδια του. Για να μας κοροϊδεύει και να μας καταδυναστεύει!