Ο Θεόφραστος έδωσε τον κάτωθι ορισμό: «Αδολεσχία εστί διήγησις λόγων μακρών και απρόβλεπτων». Είναι, δηλαδή, η ροπή να λέγει κανείς πολλά και απερίσκεπτα. Είναι η ροπή προς πληθωρικές κενολόγες ρητορικές. Ασυνάρτητες πολυλογίες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν τη λέξη τη χρησιμοποίησαν οι Αρχαίοι Έλληνες και την… τιμούν οι Νεοέλληνες σε απόδειξη της γνήσιας καταγωγής τους. Την τιμούν με φανατική ορμή. Είναι… θεσμικός τρόπος συμπεριφοράς. Είναι βασικό μέρος του σερνόμενου σημερινού ελλαδικού πολιτικού πολιτισμού.

Όταν κανείς στρέφει την προσοχή του προς την πολιτική και κοινωνικο-οικονομική ζωή της Ελλάδος (και της Κύπρου), συναντά μεγαλοπρεπή την Αδολεσχία. Τα πολιτικά κόμματα και τα στελέχη τους αλλάζουν γραμμή και θέσεις ανάλογα με τα συμφέροντα και τους παίκτες τους. Ανάλογα με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούν. Άλλα λέγουν οι βουλευτές στις ιδιωτικές συναντήσεις, άλλα στη Βουλή, άλλα στο κόμμα. Η φθορά και διαφθορά λόγων και έργων κοσμούν δραστηριότητές τους. Διακηρύττουν την ανάγκη επικράτησης ήθους και αξιών και αρχών και ποδοπατούν τις διακηρύξεις τους. Επιπολαιότητα, ψηφολαγνεία, ανευθυνότητα, ωφελιμισμός χαρακτηρίζουν (με λίγες εξαιρέσεις) τους πολιτικούς ηγέτες (και όχι μόνο).

Το εργαλείο για την ανευθυνολογία και τη φτηνολογία είναι η Αδολεσχία. Είναι τα πολλά λόγια για κάλυψη της κωφότητας και ανεπάρκειας. Ο Πυθαγόρας έλεγε: «Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ’ εν ολίγοις πολλά». Μη λέγεις λίγα με πολλά, αλλά πολλά με λίγα. Όπως ακριβώς και ο νεώτερος πραγματιστικός αφορισμός «δεν έχω χρόνο να σου γράψω λιγότερα». Τα λίγα θέλουν σκέψη. Και η σκέψη είναι το θεμέλιο της σοβαρότητος, της υπευθυνότητος, της αξιοπρέπειας στον λόγο και στη γραφή. Στη Βουλή των Ελλήνων (και της Κύπρου), έπρεπε να γραφτούν πινακίδες με χρυσές επιγραφές των πιο πάνω. Να κοσμούν το Βουλευτήριο. Να θυμίζουν, να υποβάλλουν και να επιβάλλουν τους χρυσούς αυτούς κανόνες.

Ο Ιπποκράτης αξίωσε διπλή αμοιβή όταν ένας φλύαρος ζήτησε να γίνει μαθητής του. Τη μια αμοιβή για να μάθει να μιλά και την άλλη για να μάθει να σιωπά. Όπως επιτυχώς έχει γραφτεί, οι από καθέδρας και από μπαλκονιών και από μικροφώνων Αδόλεσχοι, τους τελευταίους καιρούς δεν ανευθυνολογούν απλώς. Όσα λέγουν, συνθέτουν συσσωρευμένη φθορά των θεσμών. Και παράγουν διαφθορά στην κοινωνική, την πολιτική και την πολιτισμική ζωή.

Ειδικότερα π.χ. τι μας έλεγαν οι εδώ διάφοροι ηγέτες πριν από την οικονομική κρίση; Μας έλεγαν ότι η Κύπρος οικονομικά σκίζει. Τι μας έλεγαν για το τραπεζικό μας σύστημα άλλοι ηγέτες; Μας διαβεβαίωναν ότι οι Κυπριακές Τράπεζες, που δεν τις χωρούσε η Κύπρος, υψιπετούν και στο εξωτερικό. Τι μας έλεγαν για τον Συνεργατισμό; Μας έλεγαν ότι είναι ιδιάζουσας οικονομικής υγείας και ότι θα έμπαινε και στο Χρηματιστήριο. Αν όλα αυτά τα απερίσκεπτα και ανεύθυνα λόγια δεν είναι διαφθορά, τι είναι; Και μετά την κρίση; Συνεχίζονται οι ανεύθυνες πολυλογίες…

Το Κυπριακό; Είναι πρώτο σε μαρτύριο. «Έρχεται λύση. Σε λίγους μήνες, είναι λυμένο το Κυπριακό». Οι Πρόεδροι έλεγαν ότι θέλουν την Προεδρία για να επιτύχουν (επειδή ξέρουν πώς!), λύση, εκεί όπου οι προκάτοχοί τους δεν ήξεραν και απέτυχαν... Λόγια, αυταπάτες, πλάνες, ρητορικές, λαϊκισμοί, ανευθυνόλογες Αδολεσχίες. Έτσι παράχθηκαν, έτσι συσσωρεύονται, έτσι κυριαρχούν η φθορά και η διαφθορά σε μια πολυβασανισμένη Κυπριακή, όχι πλέον αθώα, Κοινωνία…

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση; Να μπει σε πορεία εξωτερικής και εσωτερικής αναγέννησης; Έχει τη βούληση; Μαζί του θα είναι ο Λαός, παρ’ όλα τα οποιαδήποτε λάθη του. Μέχρι σήμερα οι Λαοί συγχωρούν, αλλά και τιμωρούν. Εδώ και 60 χρόνια «Ανεξάρτητης» ζωής, ο Κυπριακός Ελληνισμός καταστρέφεται από τις αποφάσεις των ηγετών του. Ηγετών οι οποίοι, όμως, ακόμα υμνούνται και δοξάζονται. Ας προσέξει ο Αναστασιάδης να μη μαζέψει και επωμισθεί, στο τέλος, όλες τις δόξες όλων των προκατόχων του.