Η Τουρκία διακηρύττει (όχι μόνο δεν τα κρύβει) ότι θέλει (1) τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, (2) τον έλεγχο τουλάχιστον του μισού Αιγαίου, (3) τη Δυτική Θράκη. Όλα αυτά τα ζητά εδώ και δεκαετίες. Καθαρά και σταθερά. Τώρα τα προσδιορίζει, τα καθορίζει πιο συγκεκριμένα. Και πιο επιθετικά. O Ερντογάν τα διεκδικεί «επί του εδάφους». Όχι ρητορικά. Όχι ακαδημαϊκά.   

Τι αντιτάσσεται στις τουρκικές αξιώσεις με τη σημερινή τους ένταση από την ελληνική πλευρά;  Αντιτάσσεται (1) Καταγγελία της Τουρκίας στην Ευρώπη. (2) Επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. (3) Ψυχραιμία. (4) Κατευνασμός και εκκλήσεις προς διάφορες κατευθύνσεις για φιλικές συμπαραστάσεις. Αυτή η συμπεριφορά επηρεάζει την Τουρκία; Την πιέζει στο να αμβλύνει την επιθετικότητά της; Την αποτρέπει ως προς τους Στρατηγικούς της στόχους; Βοηθά στη ματαίωσή της «επί του εδάφους» εφαρμοσμένης, επεκτατικής πολιτικής της; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι αρνητική.

Η Τουρκία απαξιώνει και γελοιοποιεί στην πράξη τις καταγγελίες (και την Ευρώπη την ίδια, η οποία της δίνει νέα δισεκατομμύρια!), τις εκκλήσεις και, κυρίως, την… ψυχραιμία. Όλα αυτά τα λαμβάνει ως αδυναμία και αμηχανία της ελληνικής πλευράς ο Σουλτάνος. Και εντείνει, αντί να αμβλύνει τα επεκτατικά του σχέδια. Η τουρκική ηγεσία λέγει και πράττει. Η ηγεσία της ελληνικής πλευράς έφθασε στο σημείο όχι μόνο να μην πράττει, αλλά και με μια παραλυτική φοβία να περιορίζεται μόνο στα κωμικοτραγικά αναμασήματα περί «αποφασιστικότητας» και «ψυχραιμίας».

Η ψυχραιμία είναι στοιχείο θετικής και δημιουργικής συμπεριφοράς αν στηρίζεται σε ταυτόχρονη υποδομή Δύναμης. Δύναμης Στρατιωτικής, Οικονομικής, Συμμάχων, Φιλικών συμπαραστάσεων με προληπτικές δυνατότητες. Αν αυτή η υποδομή δεν υπάρχει, ο Σουλτάνος επιβεβαιώνει την εκτίμησή του ότι το μέτωπο της ελληνικής πλευράς είναι κενό. Και αφού είναι κενό, δηλαδή αφού η ελληνική πλευρά δεν αμύνεται, δεν οργανώνει, δεν σχεδιάζει αντίδραση «επί του εδάφους», είναι εύκολη η κατάκτησή του. Το κενό δεν διαθέτει «αποφασιστικότητα».

Υποβάλλουμε μιαν απλή ερώτηση προς τα Άνω και προς τα Κάτω. Προς την Ηγεσία και προς τον Λαό. Αν η ελληνική πλευρά είχε τη δυνατότητα (χωρίς κόστος) να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, δεν θα το έπραττε; Η απάντηση πρέπει λογικά και καθαρά να είναι καταφατική. Η Τουρκία τι πράττει; Διαπιστώνει ότι χωρίς κόστος επιτίθεται, καταλαμβάνει τη μισή Κύπρο, απειλεί τη Θράκη, επεμβαίνει στο Αιγαίο και κόστος δεν έχει. Τουναντίον έχει ουσιαστική αποδοχή του κατακτητικού έργου της, από τη Διεθνή Κοινότητα. Έτσι ερεθίζεται η περαιτέρω επιθετικότητά της.

Η πρώτη, η βασική προτεραιότης της Ηγεσίας της ελληνικής πλευράς, είναι η ρεαλιστική εκτίμηση της τουρκικής βούλησης. Πρέπει να μπουν τα πόδια τους στις μπότες του Ερντογάν για ν' αντιληφθεί πώς σκέπτονται οι Τούρκοι ηγέτες. Γιατί σκέπτονται έτσι. Τι θα πράξουν στο άμεσο μέλλον. Τι έχουν ήδη σχεδιάσει στους βραχυπρόθεσμους στόχους τους. Δεν έχουν γίνει αυτά τα στοιχειώδη τις τελευταίες δεκαετίες. Και δεν γίνονται, δυστυχώς, σήμερα.

Η αυταπάτη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μας προστατεύσει, είναι χειρότερη και από τις αυταπάτες ότι τα Ηνωμένα Έθνη θα μας έσωζαν ή θα απελευθέρωναν την Κύπρο κατά ή μετά το 1974. Στις κρίσιμες ώρες, όλοι χάνονται. Και η υποταγή στον Ισχυρό είναι αναπόδραστη. Ας μη λησμονείται ότι ούτε τα Ηνωμένα Έθνη, ούτε η Ευρώπη τόλμησαν να μιλήσουν για την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο το 1974 και για τουρκική στρατιωτική κατοχή της το 2018. Ας κοιτάξει η ηγεσία της ελληνικής πλευράς έστω τώρα, έστω τόσο καθυστερημένα, έστω τόσο άνευρα να δει τι θα πράξει. Επειδή την ώρα της νέας συμφοράς ουδείς θα έλθει βοηθός. Και ουδείς θα μας κλάψει.

Όπως έγινε το '74 σε μας. Σήμερα στη Συρία.  Προχθές στο Ιράκ… Θα είναι θεατές στο δράμα μας, ίσως και να μας οικτίρουν για τα… παθήματά μας…