Παραθέτουμε πιο κάτω αυτούσιο το βιογραφικό σημείωμα του υποψηφίου δημάρχου Λεμεσού Χάρη Αριστείδου.

Ο πατέρας μου Τάκης κατάγεται από τον Άγιο Αθανάσιο Λεμεσού και η μητέρα μου Λουκία από τα προς το παρόν τουρκοκατεχόμενα Λιμνιά Αμμοχώστου.

Γεννήθηκα στις 15.3.1964 στην Αφρική όπου εργάζονταν τότε οι γονείς μου, ο πατέρας μου σαν γιατρός και η μάνα μου προϊστάμενη νοσοκόμα. Εκείνη την εποχή όποιος είχε γεννηθεί εκτός Κύπρου δεν υπηρετούσε στρατιωτική θητεία. Έγινα Κύπριος υπήκοος σε μικρή ηλικία επειδή ήθελα να υπηρετήσω την Πατρίδα. Πήγα λοιπόν εθελοντής στο στρατό σε ηλικία 17 χρονών και εθελοντικά στις Ειδικές Δυνάμεις (ΛΟΚ). Συγκεκριμένα, λίγο πριν καταταχθώ στον στρατό ήλθε στο σπίτι μου ο Διοικητής της τετάρτης Ανωτέρας (η οποία τότε έδρευε στο κέντρο της Λεμεσού δίπλα από το κεντρικό ταχυδρομείο) ταγματάρχης ή αντισυνταγματάρχης Παπαϊωάννου Κωνσταντίνος, ξάδελφος της μάνας μου και μου είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Εμένα η οικογένεια σου με βοήθησε πολλές φορές, τώρα είναι η σειρά μου να βοηθήσω εγώ εσένα. Όταν θα καταταχθείς, θα σε ρωτήσουν σε ποιο όπλο θέλεις να υπηρετήσεις, θα τους πεις στο πεζικό. Απ’ εκεί αναλαμβάνω εγώ, θα σε στείλω αξιωματικό, θα σε φέρω στο γραφείο μου, κάθε μέρα η ώρα δύο το μεσημέρι, θα είσαι στο σπίτι σου». Του απάντησα «Εγώ θα πάω στα ΛΟΚ». «Εκεί δεν μπορώ να σε βοηθήσω» μου είπε «διότι για το ποιοι θα πάνε αξιωματικοί στα ΛΟΚ αποφασίζει η ΚΥΠ»…

Υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία εικοσι έξι (26) μήνες (1981-1983) στα ΛΟΚ με τον τιμητικότερο βαθμό του απλού καταδρομέα. Με κάλεσαν αργότερα δύο φορές λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας και με βάση κάποιο νόμο να με κάνουν τιμητικά αξιωματικό, αλλά και τις δύο φορές αρνήθηκα για δύο λόγους, πρώτον διότι δεν ήθελα να λερώσω τους ώμους μου με τις αστέρες του γλειψίματος*2, και δεύτερον ως ένδειξη διαμαρτυρίας επειδή όταν υπηρετούσα την θητεία μου και κυριολεκτικά «πετούσα» *3, για ιδεολογικούς*4 λόγους δεν με έκαναν ούτε δεκανέα. 

Το 1987 (λόγω της κρίσης στο Αιγαίο) και ενώ ήμουν φοιτητής ακόμη, με κάλεσαν στην εφεδρεία στην οποία υπηρέτησα με υπερβάλλοντα ζήλο για πολλά χρόνια… Συγκεκριμένα κάποτε, μετά από μιαν, άσκηση ο λοχαγός τότε Χρήστου Χαράλαμπος ή ο επίσης λοχαγός τότε Αρέστης, άρχισε να διαβάζει τις ασκήσεις στις οποίες για χρόνια κάποιος έφεδρος είχε λάβει μέρος και διάβαζε … και διάβαζε.  Όταν έφθασε κάπου στη μέση είπα από μέσα μου τα εξής «ποιανού «μαλάκα» είναι αυτό;» και διάβαζε και διάβαζε… Όταν πλησίασε προς το τέλος άρχισα να θυμούμαι και όταν διαλύθηκε η κλάση πήγα στον έφεδρο ανθυπολοχαγό Χαραλαμπίδη (ιδιοκτήτη της γαλακτοβιομηχανίας) και του είπα «δώσ’ μου το θκυό λεπτά». Αυτός, χωρίς να μου το δώσει απλώς απάντησε «Είναι το δικό σου». Τι είχε συμβεί.  Εγώ για χρόνια και χωρίς να γνωρίζω ότι καταγράφουν τις ασκήσεις συμμετείχα στις τετραήμερες ασκήσεις που με καλούσαν και προηγουμένως αν θυμάμαι καλά εξαήμερες.  Παρόλο ότι υπηρετούσα σαν γιατρός Μοίρας Καταδρομών, αντί να μένω τη νύχτα στο μεγάλο αντίσκηνο, κάθε νύχτα συμμετείχα στην δύσκολη άσκηση που έκανε ένας διαφορετικός λόχος κρούσεως, ενώ την επόμενη μέρα για να δώσω το καλό παράδειγμα στους συναδέλφους μου πήγαινα χωρίς να μου ζητηθεί αγγαρείες. Ίσως να είναι εγωιστικό, μπορεί όμως να είναι αλήθεια. Ακούγοντας εκείνη την μέρα τον λοχαγό να διαβάζει και να διαβάζει και να διαβάζει τον αριθμό των ασκήσεων στις οποίες έλαβα μέρος, πιστεύω ότι ίσως έχω το πιο πλούσιο στρατιωτικό βιβλιάριο σε αριθμό σκληρών ασκήσεων πανελληνίως, από την εποχή που ο Ιωάννης Καποδίστρας συγκρότησε τον Ελληνικό Στρατό μετά την Αντιτουρκική Επανάσταση της Ελληνικής Φυλής το 1821.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο επειδή δεν ήμουν σε θέση να περάσω τις εισαγωγικές εξετάσεις για ιατρική σε ελληνικά πανεπιστήμια, είχα όμως ένα καλό απολυτήριο κάπου 19,5 πήγα για σπουδές στην πρώην Δυτική Γερμανία. Κατά την διάρκεια της εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας (1983) είχα στην τάξη μου ένα συμμαθητή, μεγαλύτερο σε ηλικία, ο οποίος ήταν πάντα μελαγχολικός. Τον πλησίασα και… τον ρώτησα τι είχε. «Είμαι Κούρδος αντικαθεστωτικός» μου είπε και θα δώσω για τρίτη φορά εξετάσεις, αν αποτύχω και τώρα θα με στείλουν στην Τουρκία και εκεί θα με φυλακίσουν, σκέφτομαι να αυτοκτονήσω». Πήγα και ενημέρωσα σχετικά τον Γερμανό καθηγητή και ο Κούρδος πέρασε ή «πέρασε» τις εξετάσεις. Για την Ανθρωπιά που έδειξε ο Γερμανός αυτός, τον φιλοξένησα στην Κύπρο λίγα χρόνια μετά που τελείωσα τις σπουδές μου.

Μετά το τρίτο έτος των σπουδών μου, κέρδισα τιμητική υποτροφία του DAAD (Deutsche Akademische Austauschdienst) την οποία συνέχισα να παίρνω και μετά το πέρας των σπουδών μου όταν έκανα μεταπτυχιακά στις τροπικές νόσους, νόσους πλοίων, νόσους λιμανιών, AIDS, στο «Bernhard Nocht Institut für Tropenmedizin» του Αμβούργου. Η τιμητική υποτροφία ήταν 1000 μάρκα. Περνούσα με τα μισά περίπου χρήματα. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου είχα συγκεντρώσει  ένα σεβαστό ποσό. «Τώρα», μου έλεγαν οι φίλοι μου, «θα κατεβάσεις μια BMW στη Κύπρο». «Και τι να την κάνω την BMW;» τους έλεγα. «Τώρα θα πραγματοποιήσω ένα όνειρο μου». Για εφτά μήνες, μέσα στο 1991-1993 και αποφεύγοντας τους μήνες του καλοκαιριού που είναι όλα ακριβώτερα, με ένα σακίδιο στους ώμους, αλώνισα κυριολεκτικά την ελεύθερη Ελλάδα για να δω αφενός και εκτός Κύπρου, τι είναι αυτό που με έμαθε από παιδί ο Τάκης Αριστείδου να  Λατρεύω και αφετέρου να προσπαθήσω να οργανώσω ένα Πανελλήνιο Αντικατοχικό Κίνημα από το Καστελλόριζο μέχρι την Κέρκυρα και από την Ζάκυνθο μέχρι το Τριεθνές του Έβρου.

Το 1993 έκανα την εξάσκησή μου στην παθολογία, στην αρχή στο παλαιό και στην συνέχεια μεταφερθήκαμε στο νέο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Εκεί κυριολεκτικά πάλευα για τους ασθενείς μου (όπως οι ίδιοι μου το υπενθυμίζουν όταν συναντηθούμε), αλλά και για να διορθώσω τα κακώς έχοντα. Κάποτε ήλθε στο νοσοκομείο ο τότε «υπουργός» υγείας Μανώλης Χριστοφίδης, με τον Αρχίατρο Μαλλιώτη. Στη σύσκεψη που ακολούθησε τους ανέφερα ένα σωρό προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς αλλά και άλλες λανθασμένες καταστάσεις… Ο Αρχίατρος εξεμάνει και σε κάποια στιγμή φώναξε «Εγώ είμαι Στρατηγός και εσείς στρατιώτες…». Τότε επενέβη ο γιατρός Σάββας Φράγκος και του είπε: «Ούτε είστε στρατηγός, ούτε είμαστε στρατιώτες, είμαστε συνάδελφοι…». «Συνάδελφοι θα γίνουμε όταν θα κάνετε ειδικότητα…» συνέχισε οργισμένος ο Αρχίατρος. Όπως όμως έμαθα αργότερα από τον δημοσιογράφο του «φιλελευθέρου» Κυριάκο Γιαννόπουλο, ο οποίος κάλυψε δημοσιογραφικά τα σκάνδαλα του, ούτε ο Αρχίατρος είχε ειδικότητα, ότι προηγουμένως ήταν γενικός γιατρός και επειδή σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις έβαλε χέρι σε ασθενείς του, τον φώναζαν «Βίλλη» και για να γλιτώσουν από αυτόν, τον έβαλαν στα γραφεία, όπου σιγά σιγά ανελίχθηκε και έγινε Αρχίατρος της «Κυπριακής» «Δημοκρατίας».

Μετά από μια καταγγελία που μου έκανε ο αρχηγός της λεγόμενης αστυνομίας των λεγόμενων αγγλικών βάσεων (αγγλοκατεχόμενων περιοχών) θέλησαν να με τιμωρήσουν μεταθέτωντάς με στην Πάφο. Αρνήθηκα να πάω, έστειλαν αστυνομικό στο νοσοκομείο, οπότε αναγκάστηκα να φύγω και άρχισα να δημοσιεύω στις εφημερίδες κάτω από τον τίτλο «Από το ημερολόγιο ενός γιατρού» «σκάνδαλο αριθμός ένα…», όλα εκείνα τα οποία προηγουμένως είχα αναφέρει στον «υπουργό» υγείας Μανώλη Χριστοφίδη και στον Αρχίατρο Μαλλιώτη, τα οποία είχαν εξοργίσει τον αρχίατρο. Κάποια μέρα μετά την δημοσίευση ενός σχετικού κειμένου μου, μου τηλεφώνησε ο δημοσιογράφος της «σημερινής» Γιάννης Ιωάννου και μου είπε τα εξής: «Πήγαινε στο νοσοκομείο να δεις τι γίνεται. Μετά το κείμενο σου, αφαιρούν το μολυσμένο χαλί από το πάτωμα». Πήγα πάνω και οφείλω να ομολογήσω ότι έκαναν καλή δουλειά.  Συνέχισα να γράφω… Ακολούθησαν τα γεγονότα με την βασίλισσα… και αργότερα συμπλήρωσα και την εξάσκησή μου στη χειρουργική, στο παιδοχειρουργικό τμήμα, κάτω από την επίβλεψη της εξαιρετικής παιδοχειρουργού Ελένης Θεοχάρους.

Το 1993 και ενώ βρισκόμουν σε απεργία πείνας και δίψας (ίσως η πρώτη απεργία δίψας παγκοσμίως) επειδή παρά τις διαβεβαιώσεις της Αστυνομίας (και συγκεκριμένα από έναν αξιωματικό ονόματι Παπαγεωργίου) με εξαπάτησαν και με συνέλαβαν για την κατάληψη του δημαρχείου Λεμεσού, ενώ ταυτόχρονα η Αστυνομία φρόντισε να εκδοθεί από το δικαστήριο προληπτικό ένταλμα κράτησης (!) με την δικαιολογία ότι ελεύθερος ήμουν πιο επικίνδυνος για την βασίλισσα της Αγγλίας παρά κρατούμενος. Με τις χειροπέδες που μου είχαν φορέσει έσπασα τον ανεμοθώρακα της βασιλικής ρολς ρόις την οποίαν έφεραν μέσα στον Κεντρικό Αστυνομικό Σταθμό Λεμεσού για να προστατέψουν!

Το 1994 έτυχε, συμπτωματικά δηλαδή, διότι «είμαστε όλοι πατριώτες», όπως έλεγαν κάποτε οι Πολιτικάντηδες, να είμαι ο πρώτος (ακολούθησαν και άλλοι) που αμφισβήτησα την νομιμότητα των λεγόμενων αγγλικών βάσεων, κάνοντας τον Άγγλο Ψευδοδικαστή να κοκκινίσει και να φύγει από την πίσω πόρτα, αφού προηγουμένως διέταξε την διήμερη κράτησή μου. Συνέχισα την απεργία πείνας και δίψας, καλοκαίρι σε ένα κελί χωρίς παράθυρο και μετά από πενήντα (50) ώρες αν θυμάμαι καλά, με μετάφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο αγγλοκατεχόμενο Ακρωτήρι. Εκεί απευθυνόμενος σε έναν Άγγλο γιατρό του είπα, ότι αν επιχειρούσαν να μου χορηγήσουν ορό χωρίς την θέλησή μου θα τους κατάγγελλα σε Διεθνείς Οργανισμούς... Μετά από λίγο επέστρεψε ο ευγενέστατος αυτός γιατρός, ο οποίος αν δεν φορούσε την στολή του Άγγλου Κατακτητή θα ήθελα να τον είχα φίλο και μου είπε: «Ήλθε σήμα από το Υπουργείο Άμυνας της Αγγλίας να σε αφήσουμε να φύγεις για να μην πεθάνεις στα χέρια μας».

Το 1995 πριν από εικοσιένα χρόνια (21) λίγο μετά την αποφυλάκιση μου, με είχε καλέσει μαζί με άλλους ο εκδότης Χρήστος Ανδρέου για φαγητό σε μια παράγκα που έχει κάπου κοντά στην παραλία του Μαζωτού. Εκεί με σύστησε σε ένα νεαρό παιδί, τον Πανίκο Ελευθερίου από την Άσσια, συγγραφέα του βιβλίου «Εάλω η Κύπρος»,  ο οποίος δίνοντας μου το χέρι είπε: «Εσύ είσαι πιο σπουδαίος από τους Αγωνιστές της ΕΟΚΑ». Για μια στιγμή τα έχασα... νόμισα ότι με ειρωνευόταν... αυτός αντιλήφθηκε την αμηχανία μου και συνέχισε: «Ναι είσαι, διότι τότε ήσαν πολλοί, σήμερα είσαι μόνος σου».

Στις 11 Αυγούστου του 1996 ηγούμενος άοπλων διαδηλωτών αιφνιδίασα τους Άγγλους Κατακτητές και κατάφερα και έσπασα την κεντρική είσοδο και οδήγησα μέσω των αγγλοκατεχόμενων περιοχών Μας τους διαδηλωτές στις τουρκοκατεχόμενες περιοχές Μας στα κράσπεδα της Αμμοχώστου τους έφερα φάτσα με φάτσα με τους ένοπλους Ψευδοαστυνομικούς του κατοχικού καθεστώτος και στην συνέχεια με τους στρατιώτες του Κατακτητή οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο. Αφού μιλήσαμε στους διαδηλωτές, τόσον εγώ, όσον και ο δικηγόρος Πανίκος Κλεοβούλου, τους οδήγησα έξω χωρίς να ανοίξει μύτη, για να συνεχίσουμε για την Δερύνεια όπου ήταν ο κύριος όγκος των διαδηλωτών. Μιαν ημέρα πριν ήλθεν ο Ντίνος Ευθυμίου εκ μέρους της «Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν» και μου είπε: «Χάρη μην πας αύριο στην Δερύνεια έχουμε πληροφορίες ότι είσαι στόχος». Πήγα. Εκεί έζησα όλο το μεγαλείο της Αυτοθυσίας του Ηρωομάρτυρα Τάσου Ισαάκ στην προσπάθειά του να σώσει έναν άλλο διαδηλωτή. Εδώ θα κάνω μιαν εξομολόγηση. Όταν με κάλεσε η Αστυνομία να δώσω κατάθεση είπα ψέματα, ότι την σκηνή της βάρβαρης εξόντωσης του Τάσου Ισαάκ την είδα από την τηλεόραση. Η αλήθεια όμως είναι ότι την είδα και την στιγμή που διαδραματιζόταν αλλά ντρεπόμουν που δεν μπόρεσα να πάω να τον βοηθήσω. Προσπάθησα πολλές φορές μαζί με τον Αγαθό Πατριώτη Σάββα Μιχαηλίδη και τον δημοσιογράφο Άλεξ Ευθυβούλου, ο οποίος προφανώς μυρίστηκε ψοφίμι και με ακολουθούσε επί ποδός (αλλά και βοηθούσε όμως. Τον είδα εγώ να σκύβει στο έδαφος να παίρνει πέτρες και να τις ρίχνει στους Τούρκους). Ήταν όμως αδύνατο να προχωρήσουμε, οι πέτρες έρχονταν μελίσσι, οι τούρκοι ήλθαν προετοιμασμένοι με σφενδόνες και έριχναν τις πέτρες από μακριά. Τόσον εγώ όσον και ο Σάββας, δεν ξέρω για τον Άλεξ Ευθυβούλου,  χτυπηθήκαμε από πέτρες. Είχα γυρίσει προς τους «δικούς μας»  οι οποίοι βρίσκονταν εκατό (100) περίπου μέτρα πιο πίσω και τους φώναζα, τους παρακαλούσα... να κατέβουν και εκείνοι, να ανοίξουμε για να σπάσουμε το φράγμα των πετρών για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Τίποτα όμως.

Έχω λάβει μέρος σε αποστολές στο Αρτσάχ «Ναγκόρνο Καραμπάχ» ...  και σε ένα στρατόπεδο Κούρδων στη Συρία.

Συμμετείχα όσον κανένας άλλος μη πρόσφυγας στην εκστρατεία Διαφώτισης και συμπαράστασης των γυναικών του οδοφράγματος, που για χρόνια λάμβαναν χώρα τα Σαββατοκυρίακα, προσφέροντας ταυτόχρονα σε ξένους περιηγητές αλλά και ντόπιους τα βιβλία μου δωρεάν.

Έχω υποστεί διώξεις... συλλήψεις... κρατήσεις... σε κρατητήρια προσαγωγές στα δικαστήρια, φυλακίσεις και απειλές κατά της ζωής μου. Ήμουν ο πρώτος που συνελήφθη με ένταλμα έρευνας και σύλληψης από το καθεστώς Χριστόφια για κάποια φυλλάδια και βιβλία που μοίραζα δωρεάν.

Έγραψα και εξέδωσα με δικά μου χρήματα σαράντα τρία βιβλία εκ των οποίων τα δέκα είναι ποιητικές συλλογές, χαρίζοντας μέχρι στιγμής δεκάδες χιλιάδες, ενώ ετοιμάζω άλλα εκατόν είκοσι περίπου βιβλία, εκ των οποίων δεκαπέντε περίπου θα είναι ποιητικές συλλογές. Μέχρι στιγμής πλήρωσα μόνο για τυπογραφικά έξοδα και χωρίς να υπολογίσουμε τα υπόλοιπα έξοδα και τις χιλιάδες ώρες εργασίας, εκατό είκοσι (120) χιλιάδες περίπου ευρώ, ενώ εισέπραξα πουλώντας κάποια, μόνο τριάντα (30) περίπου χιλιάδες ευρώ.