Όνειρό της από παιδί ήταν να γίνει εγκληματολόγος και ψυχολόγος. Ήθελε να ερευνά το καθετί που έκρυβε μια εγκληματική ενέργεια, θέλοντας να φέρει στο φως κάθε σκοτεινό κίνητρο που οδήγησε ένα ανθρώπινο χέρι στο κακό!

Η αδικία είναι κάτι που δεν αντέχει η ίδια. Βιώνοντάς την από μικρή στο σχολείο και στον κοινωνικό της περίγυρο, προσπάθησε με κάθε τρόπο να σταθεί απέναντί της και να την πολεμήσει. Ο εκρηκτικός της χαρακτήρας, ωστόσο, δεν την βοήθησε να βρίσκει πάντα το δίκιο της. Η ίδια όμως γνώριζε καλά ότι της άξιζε μια καλύτερη συμπεριφορά, μια καλύτερη ζωή.

Έτσι, κάνοντας τον δικό της απολογισμό, τα δικά της λάθη και κλείνοντας τα μάτια σε όσους την περιθωριοποιούσαν είτε για τη συμπεριφορά της είτε για το παρουσιαστικό της είτε για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις, πήρε τη ζωή από τα χαλινάρια και κατάφερε στα 24 της μόλις χρόνια να πετύχει. Να πετύχει να έχει μια ολοκληρωμένη επαγγελματική και προσωπική ζωή και να λέει επιτέλους: «ναι, είμαι ευτυχισμένη και έχω ακόμη πολλά να δώσω».

Από αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε

Όπως ακριβώς αυτή η συζήτηση με τη νεαρή Χριστίνα Ιντζιέγιαννη από τη Λεμεσό, αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Το θέμα θα αφορούσε μια νεαρή σεφ στην Κύπρο που κατάφερε σε νεαρότατη ηλικία να διευθύνει ένα εστιατόριο, να έχει δημιουργήσει δικά της μενού και να έχει δώσει τη δική της υπογραφή σε διάφορα πιάτα. Δεν είναι κάτι που το συναντάς καθημερινά και ειδικά στην Κύπρο. Ακούγοντας με πόσο πάθος και αγάπη μιλούσε η ίδια για τη δουλειά της, καταλαβαίνεις ότι ήταν όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε.

Η ίδια όμως παραδέχθηκε πως άλλα ήταν τα όνειρά της σαν παιδί και αλλού προσγειώθηκε, χωρίς όμως να μετανιώνει στιγμή για όσα έζησε ή επέλεξε να κάνει στη ζωή της. «Το όνειρό  μου ήταν να γίνω εγκληματολόγος, ψυχολόγος. Είχα πάντοτε την περιέργεια να ερευνώ τις συμπεριφορές που κρύβονται πίσω από κάθε εγκληματική ενέργεια, να τις αναλύω, να εξιχνιάζω την ενέργεια… ίσως αυτό να προερχόταν από την ανάγκη μου να αποκαταστήσω την αδικία. Ποτέ δεν ανεχόμουν την αδικία. Ούτε εις βάρος μου αλλά ούτε να βλέπω να γίνεται σε βάρος άλλων.

Την αδικία την βίωσα αρκετά στην παιδική μου ηλικία και στην εφηβεία. Ως αντιδραστικό παιδί δεν έκατσα στ' αβγά μου φυσικά.

Μιλούσα, απαντούσα, ξεσπούσα. Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψω νωρίς το σχολείο. Έτσι, αντί να σπουδάσω αυτό που ήθελα αρχικά, κατέληξα σε νυχτερινή ξενοδοχειακή σχολή και κατευθείαν για δουλειά. Η κουζίνα ήταν κάτι που μου άρεσε πάντα. Ήταν το χόμπι μου. Τώρα έγινε η μοναδική μου αγάπη».

Κλείνοντας τ' αφτιά και ανοίγοντας τα μάτια

Υπήρξε παιδί με μαθησιακές δυσκολίες. Ο λόγος, ένα πρόβλημα ακοής που αντιμετώπιζε και που άργησε να διαγνωστεί. Η ίδια δεν μπορούσε να προσηλωθεί στο μάθημα. Οι γιατροί, προτού καταλήξουν στο πρόβλημα ακοής, έλεγαν ότι το παιδί είχε πρόβλημα με τα νεύρα του, γι' αυτό του χορηγούσαν συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή. Η μικρή Χριστίνα τότε, θυμάται ότι οι δάσκαλοι δεν έδιναν σημασία στα παιδιά που αργούσαν να διαβάσουν και δυσκολεύονταν στο μάθημα. Έδιναν τα εύσημα μόνο στους έξυπνους μαθητές και αυτό την πλήγωνε πολύ.

«Με ενοχλούσε… γιατί να δίνουν σημασία μόνο σε μερικούς και όχι σε κάποιους που θέλουν βοήθεια. Από το δημοτικό η μετάβασή μου στο γυμνάσιο δεν ήταν και η καλύτερη. Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ και δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει. Οι καθηγητές και τότε δεν μου έδιναν σημασία και εγώ ήθελα κάποιος να μου απαντήσει σε αυτό: γιατί συμπεριφέρονται έτσι;».

Παραδέχεται ότι ήταν πολύ αντιδραστική, ειδικά όταν ένιωθε ότι κάποιος τη μείωνε ή την αδικούσε. Ακολούθησε ένας καβγάς με καθηγήτρια που της κόστισε έξι μήνες αποβολή από το γυμνάσιο. Στο λύκειο η ίδια ιστορία. Ο ψυχολόγος, σύμβουλος του σχολείου δεν ήταν αρκετός για να την πείσει να παραμείνει στο σχολικό περιβάλλον.

Μια εξάμηνη αποβολή που δέχθηκε, επειδή ήδη κέρδισε την ταμπέλα «του αλήτη» του σχολείου, ήταν η αφορμή για να παρατήσει το σχολείο. Το bullying που δεχόταν από συμμαθητές της είτε για το ανδρόγυνο στυλ της είτε επειδή «προτιμούσε τις γυναίκες», είναι κάτι που θυμάται έντονα αλλά όχι με πικρία πια.

Γιατί γεννήθηκα έτσι

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτήθηκε γιατί! «Γιατί γεννήθηκα έτσι, γιατί αντιδρώ έτσι, γιατί να είναι οι άλλοι έτσι, γιατί, τι έφταιξα κ.λπ κ.λπ. Όμως αυτά είναι ξεσπάσματα της στιγμής. Όλοι νιώθουμε για κάποιο άλλο λόγο έτσι. Όλοι πέφτουμε κάποιες στιγμές. Όμως το σημαντικό είναι να σηκωνόμαστε και να βλέπουμε κατάματα την αλήθεια μας». Τα γιατί της έγιναν η δύναμη για να σταθεί στα πόδια της. Μόνιμη της στήριξη, η μητέρα και τα αδέρφια της, που πάντα ήταν δίπλα της.

Η κοινωνικότητά της ήταν το δικό της όπλο απέναντι σε κάθε λεκτική βία ή υποτίμηση που αντιμετώπιζε. «Στα παιδιά που αντιμετωπίζουν σήμερα το bullying θα έλεγα να κλείσουν τα αφτιά τους και να ανοίξουν τα μάτια τους. Να κρατήσουν τις αποστάσεις τους και να δουν περισσότερα απ' όσα θα έβλεπαν με ανοιχτά ακόμη τα αφτιά.

Να σχηματίσουν τις δικές τους εικόνες και να κυκλοφορήσουν σε αυτές. Ένας "τοίχος" που θα δημιουργήσουν δεν είναι για να απομονωθούν, αλλά για να τους προστατέψει». Η Χριστίνα έβλεπε πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Θα μπορούσε να παρασυρθεί σε άλλα μονοπάτια. Θα μπορούσε να πέσει στα δίκτυα τής κατάθλιψης που σε βαλσαμώνει στο βάθος ενός καναπέ και σε αφήνει αβοήθητο να πνίγεσαι. Θα μπορούσε να οδηγηθεί σε εύκολες περιστασιακές ευτυχίες.

Όμως, η αγάπη που δεχόταν δεν την παρέκκλινε από την πορεία της. Αν και η απόφαση να βγει από το σχολείο δεν ήταν η πιο σωστή ούτε και η πιο εύκολη, εντούτοις σύντομα επέστρεψε στο νυχτερινό σχολείο, ώστε να μπορεί να παλέψει για τα όνειρά της που κανείς δεν μπορούσε να της τα σταματήσει. Από τα 12 της χρόνια δούλευε σε κουζίνες και λάτρευε τη  μαγειρική, που ήταν το αγαπημένο της χόμπι. Κατάφερε να κάνει την αγαπημένη της ασχολία επάγγελμα,  κάτι που την κάνει πολύ περήφανη.

Aπό τη Λεμεσό στην Πάφο

Αφού γύρισε σχεδόν όλη την Κύπρο και εργάστηκε σε διάφορους χώρους εστίασης, η τύχη την οδήγησε στην Πάφο χωρίς να ξέρει ότι εκεί σύντομα θα την περίμενε μια τεράστια, για την ίδια, ευκαιρία. «Από τη Λεμεσό βρέθηκα στη Λευκωσία, όπου έμεινα εκεί λίγα χρόνια και επέστρεψα ξανά στον τόπο μου. Πριν από λίγο καιρό μετακόμισα στην Πάφο και βρήκα δουλειά στο εστιατόριο "Λέγκω". Εκεί ο ιδιοκτήτης μού έδωσε τόσες αξίες, τις οποίες είχα ανάγκη, και αναγνώριση. Ο κόσμος έρχεται και φεύγει ευχαριστημένος και αυτό έχει σημασία.

Πρέπει να δίνεις αγάπη στο κάθε πιάτο που δημιουργείς, μόνο έτσι θα πετύχεις. Εγώ προέρχομαι από φτωχή οικογένεια και ξέρω ότι τίποτε δεν δίνεται απλόχερα, παρά μόνο με σκληρή δουλειά. Μετά από λίγο καιρό, ο ιδιοκτήτης αποφάσισε ότι θα φύγει στο εξωτερικό.

Μια νύχτα που είχαμε πολλή δουλειά και πολλή πίεση, μου πέταξε το "θέλεις να πιάσεις εσύ το μαγαζί;". Ήταν μια πρόταση ζωής!». Ο ιδιοκτήτης έδειξε τόση εμπιστοσύνη στη Χριστίνα, όση δεν γνώρισε από κανέναν στη ζωή της. Αν και στην αρχή τού απάντησε αρνητικά λόγω του ότι φοβήθηκε να πάρει όλην αυτήν την ευθύνη πάνω της, εντούτοις μετά από πολλές συζητήσεις πείστηκε πως είχε όλα όσα χρειάζονταν για να χειριστεί έναν τέτοιο χώρο. «Έχω στόχους και όνειρα πολλά. Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα στον χώρο μου, θέλω να υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για όποιον έρθει εδώ. Αν δεν είναι το μόνο, σίγουρα είναι από τα ελάχιστα που σερβίρουν vegan μεζέδες.

Αυτό που θα ήθελα όμως να λειτουργήσω κάποια στιγμή, είναι ένα χώρο εστίασης φιλικό προς τα ζώα».