Είναι γελοίο να συζητούμε σήμερα για τα αυτονόητα όταν το κύριο συστατικό του συστήματος Δικαιοσύνης έχει εξαϋλωθεί
Αν ζούσε ο Αριστοφάνης στη σημερινή Κύπρο, θα έσκιζε τους «Ιππείς», τους «Βαβυλώνιους», τις «Σφήκες» και τα άλλα περισπούδαστα έργα του και θα τα ξανάγραφε. Θα επινοούσε λέξεις για να περιγράψει την κωμωδία που ζούμε, ιδιαίτερα την τελευταία παράσταση που ανεβαίνει στη δημόσια σκηνή με θέμα τους «ανέγγιχτους» και τη Δικαιοσύνη. Κάποτε η κατάσταση ήταν για κλάματα, σήμερα είναι απλώς για γέλια.
Το γελοιωδέστερον είναι ότι, αυτοί που υποτίθεται πως θα φέρουν την κάθαρση στην «τραγωδία», είναι οι ίδιοι που θα έπρεπε να «δικάζονται» για τη χρεοκοπία των θεσμών και το κούρεμα της αξιοπρέπειάς μας. Αυτοί που δεν εφαρμόζουν τις οδηγίες της Greco, καλούν τον ευρωπαϊκό οργανισμό να τους υποδείξει τι θα κάνουν με την κυπριακή Δικαιοσύνη! Πόση υποκρισία!
Το γελοιωδέστερον είναι ότι, αυτοί που ξέχασαν τις εξαγγελίες τους το 2013, για μεταρρύθμιση του δικαστικού σώματος, αυτοί που συντηρούν ένα καθεστώς διαπλοκής, αναζητούν σήμερα «θεραπεία» για τη θεσμική κρίση της Δικαιοσύνης. Πόση υποκρισία!
Ώρες-ώρες νομίζουμε ότι παρακολουθούμε celebrity show και όχι σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να επιλύσουν θεμελιώδη ζητήματα, που αφορούν τον πυρήνα ενός Κράτους. Ο θίασος επί σκηνής βιάζει ασυστόλως την κοινή μας λογική με δικολαβισμούς, ακαταλαβίστικες ατάκες και νεοφανείς κανονισμούς, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της διαπλοκής.
Είναι γελοίο να συζητούμε σήμερα για τα αυτονόητα, όταν το κύριο συστατικό του συστήματος Δικαιοσύνης έχει χαθεί και δύσκολα (πολύ δύσκολα, όχι τουλάχιστον σε αυτήν τη γενιά), θα ξαναβρεθεί. Δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη στον Θεσμό. Εξαϋλώθηκε. Μαζί με τις τελευταίες καταγγελίες, έπεσε και το τελευταίο οχυρό των πολιτών. Και μαζί του εξανεμίστηκαν οι όποιες ελπίδες ότι μπορεί, μπορεί κάποτε, να υπάρξει Δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον τόπο.
Όταν δεν μπορείς να εμπιστευτείς τους Φύλακες, ποιους να εμπιστευτείς; Τους κομματικούς ή τους τραπεζίτες;
Ας γελάσουμε λοιπόν! Ας γελάσουμε με την καρδιά μας, ας γελάσουμε δυνατά, ας γελάσουμε ξανά και ξανά! Γιατί είμαστε για γέλια, όχι για κλάματα. Είμαστε για γέλια…
Το παράδειγμα του Αλ. Σάντη
Δεν είναι όλοι οι δικαστές το ίδιο. Και δεν χρειάζονται όλοι οι δικαστές κανονισμούς και νομολογίες για να υπερασπιστούν πρώτα αυτοί το κύρος και την αμεροληψία τους. Υπάρχουν και Δικαστές που αντιλαμβάνονται ότι, σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα «ψήγματα πληροφόρησης» και η διαφθορά, το «φαίνεσθαι» έχει ισότιμη αξία με το «είναι». Δεν είναι τυχαίο που, στον νομικό κόσμο, το όνομα του ΔΙΚΑΣΤΗ Αλέξανδρου Σάντη έχει ταυτιστεί με τη Δικαιοσύνη.
Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει Δικαιοσύνη αν δεν υπάρχει ΗΘΙΚΗ.
