Τον γύρο του διαδικτύου κάνουν οι φρικτές αποκαλύψεις του Τουρκοκυπρίου βετεράνου της TMT Turgut Yenagrali αναφορικά με την εκτέλεση Ελληνοκυπρίων αμάχων αιχμαλώτων τις μέρες της Τουρκικής Εισβολής του 1974. Την κυνική μαρτυρία του T/κ, που ήταν «τέχνη του» να σκοτώνει άοπλους και «καιγόταν» διότι δεν κατάφερε να σκοτώσει περισσότερους, επανάφερε στη δημοσιότητα ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ, στην εφημερίδα «Αφρίκα». Στο τέλος του άρθρου αναφέρει πως η πιο πάνω συνέντευξη αναρτήθηκε στο youtube πέρσι και είναι χωρισμένη σε Α και Β μέρος. Η επίμαχη αναφορά φαίνεται να είναι στο δεύτερο μέρος (Θα ακολουθήσει μετάφραση των πιο σημαντικών αναφορών στη συνέντευξη αργότερα).
(Μέρος Α)
Εκδήλωση ΤΜΤ
Εν τω μεταξύ, τις προηγούμενες μέρες πραγματοποιήθηκε στα κατεχόμενα η ετήσια εκδήλωση για τους βετεράνους της TMT. Σε ομιλία του, ο Πρόεδρος της ΤΜΤ Yilmaz Bora δήλωσε ότι ο τουρκοκυπριακός «λαός» αντιστάθηκε και τελικά απέκτησε ένα «ανεξάρτητο κράτος» που δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ. Στο τέλος δόθηκαν και μετάλλια προς τους μουτζαχεντίν της ΤΜΤ.
Οι συμβάσεις για αιχμαλώτους πολέμου
Σημαντικότερες (βασικές) διεθνείς συμβάσεις που συνομολογήθηκαν για την τύχη των αιχμαλώτων, με βάση τις συνεχείς ανανεούμενες αντιλήψεις, περισσότερο ανθρωπιστικές, και των ακολουθουμένων, κατά περιπτώσεις, μεμονωμένων εφαρμογών, είναι κατά σειρά:
- Δήλωση των Βρυξελλών του 1894
- Σύσκεψη ειρήνης της Χάγης (1899) (Κανονισμοί 1899)
- Σύσκεψη ειρήνης της Χάγης (1909) (Κανονισμοί 1909)
- Σύμβαση Γενεύης (1929), η μετά τον Α΄ Π.Π., η σημαντικότερη και βασική, "περί νόμων και εθίμων πολέμου".
- Σύμβαση Γενεύης (1949), η μετά τον Β΄ Π.Π. σύμβαση που περιλαμβάνει 143 άρθρα και 5 Παραρτήματα. Και, τέλος, το
- Πρωτόκολλο Γενεύης (1977), που συμπλήρωσε με 2 συνομολογούμενα πρόσθετα Πρωτόκολλα τη Σύμβαση Γενεύης του 1949.
Η συνθήκη της Γενεύης
Αξίζει να σημειωθεί πως η τρίτη Συνθήκη της Γενεύης απαγορεύει να ασκείται στους αιχμαλώτους άγρια συμπεριφορά και βασανιστήρια, που θίγουν την προσωπική αξιοπρέπεια και ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
Επιπλέον, το άρθρο 121 αναφέρει πως, σε περίπτωση σκόπιμης πρόκλησης θανάτου σε αιχμαλώτους πολέμου, θα πρέπει να ληφθούν μέτρα από την «κατακρατούσα Δύναμη» για δικαστική δίωξη των υπευθύνων.
Άρθρ.121. «Πας θάνατος ή πας σοβαρός τραυματισμός αιχμαλώτου πολέμου όστις προεκλήθη ή υπάρχει υπόνοια ότι προεκληθη υπό σκοπού, υπό άλλου εγκλείστου ή υπό οιουδήποτε άλλου προσώπου, ως και πας άλλος θάνατος του οποίου η αιτία είναι άγνωστος, θα ακολουθήται αμέσως υπό επίσημου ανακρίσεως από μέρους της κατακρατούσης Δυνάμεως.
Σχετική κοινοποίησις θα διαβιβάζηται αμέσως εις την προστάτιδα Δύναμιν. Θα συλλέγωνται αι καταθέσεις παντός μάρτυρος και αναφορά περιέχουσα ταύτας θα συντάσσηται και θα κοινοποιήται προς την εν λόγω Δύναμιν.
Εάν η ανάκρισις αποδείξη την ενοχήν ενός ή πλειόνων ατόμων, η κατακρατούσα Δύναμις θα λάβη όλα τα μέτρα διά την δικαστικήν δίωξίν του ή των υπευθύνων».
Τα εγκλήματα πολέμου
Ως εγκλήματα πολέμου νοούνται οι παραβιάσεις των νόμων και των εθίμων του πολέμου όπως αυτές πηγάζουν από το Δίκαιο του Πολέμου που είναι τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Στις παραβιάσεις περιλαμβάνονται ο φόνος, η κακομεταχείριση, η μεταγωγή στο εξωτερικό του αστικού πληθυσμού κατεχόμενης χώρας ή η κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου ή προσώπων στην ανοικτή θάλασσα, ο φόνος ομήρων ή η διαρπαγή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, η άσκοπος καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων και χωρίων, η ερήμωση μη δικαιολογημένη εκ στρατιωτικής ανάγκης κ.α.
Στο ίδιο πλαίσιο, αξίζει να σημειωθεί ότι το Διεθνές Στρατοδικείο, γνωστόν υπό την ονομασία Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, έκρινε ότι η λεγόμενη διαταγή προϊσταμένων (ανωτέρων), συνεπεία της οποίας έγιναν ορισμένα εγκλήματα πολέμου, όπως π.χ. εκτέλεση αιχμαλώτων, δεν αποτελεί λόγο απαλλαγής από την ευθύνη του κατηγορουμένου, αλλά, ενδεχομένως, λόγο μετριασμού της ποινής.
