Για την παραχάραξη της ιστορίας και την προπαγάνδα που γίνεται από το τουρκικό κράτος για το κυπριακό, από τα πρώτα βήματα των Τούρκων πολιτών στο σχολείο μίλησε σε αποκλειστική της συνέντευξη στο SigmaLive, η Τουρκάλα δημοσιογράφος Uzay Bulut, συγγραφέας του άρθρου το οποίο προκάλεσε θόρυβο στο Ισραήλ αλλά και στην Κύπρο προ ημερών. Η Uzay Bulut, δηλώνει ότι γράφοντας για τις τουρκικές θηριωδίες στην Κύπρο το 1974, για την αδικία εις βάρος των ελληνοκυπρίων η οποία υφίσταται μέχρι σήμερα, απλά κάνει όσα την προστάζει το δημοσιογραφικό της καθήκον και η καρδιά της, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα βοηθήσει τη χώρα της να ρίξει τα τείχη της προπαγάνδας που διατηρεί το κράτος της Τουρκίας μέχρι σήμερα. «Ένιωσα εξοργισμένη όταν έβλεπα στα τουρκικά κανάλια, να επικρίνεται ο Νετανιάχου για τις επιθέσεις στη Γάζα και στη συνέχεια να ακολουθεί ρεπορτάζ για τα πανηγύρια της δήθεν «ειρηνευτικής επέμβασης» στην Κύπρο», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Αυτούσια η συνέντευξη
Το άρθρο σας έχει προκαλέσει αίσθηση στην κυπριακή κοινή γνώμη. Είναι αρκετοί οι οποίοι δεν πίστευαν πως δημοσιογράφος με τουρκική υπηκοότητα αναφερόταν με τρόπο αντικειμενικό στις τουρκικές θηριωδίες που έγιναν στην Κύπρο το 1974. Μάλιστα είναι πολλοί που υποστήριζαν ότι είστε Κουρδικής καταγωγής. Ποια είναι η αλήθεια για τις ρίζες σας;
Eίμαι Τουρκάλα. Επειδή καλύπτω συχνά θέματα που αφορούν το κουρδικό πολλοί πιστεύουν ότι είμαι κουρδικής καταγωγής. Όμως είμαι τουρκικής καταγωγής.
Γιατί νοιώσατε ότι θα έπρεπε να συγκρίνετε τα γεγονότα της Γάζας με την Κύπρο;
Τα ρεπορτάζ που έβλεπα στην τηλεόραση, με παρακίνησαν να συγκρίνω την τουρκική στάση απέναντι στο Ισραήλ, τη Χαμάς και την Κύπρο. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις και το πρώτο θέμα ήταν οι ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι και ιδιαίτερα ο Ερτογάν, καταδίκαζε το Ισραήλ για τις επιχειρήσεις στη Γάζα. Το δεύτερο ρεπορτάζ αφορούσε τους πανηγυρισμούς για την 40η επέτειο της «ειρηνευτικής επιχείρησης» στην Κύπρο. Οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι αντάλλαζαν χειραψίες, έδιναν ομιλίες και πανηγύριζαν την «νίκη» σε ένα «φεστιβάλ ειρήνης και ελευθερίας». Εγώ φυσικά, μέσα από την έρευνα μου γνώριζα διαφορετικά την ιστορία. Γνώριζα για τα εγκλήματα που διέπραξε η Τουρκία στην Κύπρο και είχα εξοργιστεί για την παραχάραξη της ιστορίας. Οι δολοφονίες, οι βασανισμοί, οι βιασμοί, η κλοπή περιουσιών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι παράνομες κρατήσεις και άλλα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας σε ένα έδαφος στο οποίο η Τουρκία δεν είχε κανένα ιστορικό ή ηθικό δικαίωμα να πράξει. Ένιωσα τόσο εξοργισμένη, συγκλονισμένη που έβλεπα να γιορτάζεται μια τόσο μεγάλη αδικία την ίδια ώρα που καταδίκαζαν μια στρατιωτική επιχείρηση μιας άλλης χώρας. Για αυτό σκέφτηκα ότι αυτή η υποκρισία θα πρέπει να εκτεθεί. Και έγραψα εκείνο το κομμάτι που ήταν και το πρώτο μου που αφορούσε την Κύπρο. Δεν περίμενα πραγματικά ότι θα έπαιρνε τόσες διαστάσεις.
Αναφερθήκατε στην προπαγάνδα που γίνεται από τα τουρκικά μέσα για το κυπριακό πρόβλημα. Οι Τούρκοι πολίτες αντιλαμβάνονται καθόλου τι συμβαίνει στην Κύπρο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες και από πού ξεκίνησαν όλα; Η πλειοψηφία πιστεύει αυτή την προπαγάνδα;
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι στην Τουρκία δεν γνωρίζουν την αλήθεια για την Κύπρο. Τρέφονται με την τουρκική εκδοχή των γεγονότων, η οποία είναι σκόπιμα παραμορφωμένη. Ήμουν και εγώ μια από αυτούς οπότε γνωρίζω από προσωπική εμπειρία το μέγεθος της προπαγάνδας. Aπό τα πρώτα χρόνια μας στο σχολείο, είμαστε εκτεθειμένοι στην τουρκική κρατική προπαγάνδα, ή με άλλα λόγια σε μια ευθφάνταστη και αναληθή εκδοχή της ιστορίας. Θυμάμαι ότι στις εθνικές επετείους εγκωμιάζονταν τόσο το κράτος της Τουρκίας όσο και η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου. Υπάρχουν δύο μύθοι που έχουν δημιουργηθεί και μας σερβίρονται,, ότι η παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και η εγκαθίδρυση τουρκικής κυβέρνησης εκεί είναι νόμιμα. Πρώτον, ο τουρκικός λαός έχει κατηχηθεί να πιστεύει ότι το βόρειο τμήμα του νησιού ήταν ανέκαθεν κυρίως τουρκικό, ώστε να μην το βλέπουν ως μια διαδικασία εποικισμού. Το βλέπουν ως μια διαδικασία όπου η Τουρκία επέστρεψε πίσω σε «τουρκικό έδαφος».
Δεν ξέρουν ότι η πλειοψηφία των Τούρκων που βρίσκονται σήμερα στην «ΤΔΒΚ» είναι αποτέλεσμα εθνοκάθαρσης. Δεν ξέρουν ότι χιλιάδες ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν από τις περιουσίες τους και αναγκάστηκαν να μεταφερθούν στον νότο και πως τα σπίτια τους δόθηκαν σε τουρκοκυπρίους και έποικους από την Τουρκία οι οποίοι μεταφέρθηκαν στην κατεχόμενη περιοχή για να αλλάξουν τον δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού. Εάν κάνετε μια έρευνα στο Google, για την τουρκική εισβολή, χρησιμοποιώντας τουρκικά, θα δείτε ότι όλες οι εμφανίσεις αναφέρονται σε «τουρκική ειρηνευτική επιχείρηση» ή «βρετανική προσάρτηση της Κύπρου». Οπότε, εκτός και αν κάποιος Τούρκος ξέρει αγγλικά, και κάνει έρευνα για να μάθει τα πραγματικά γεγονότα, δεν θα μάθει ποτέ για την τουρκική προπαγάνδα. Αυτή η προπαγάνδα σερβίρεται στους Τούρκους ως η ειρηνευτική επιχείρηση της Τουρκίας στην Κύπρο, αποτέλεσμα των βιαιοπραγιών των ελληνοκυπρίων σε βάρος των τουρκοκυπρίων. Πάντα μας έλεγαν ότι οι τουρκοκύπριοι σφάζονταν από τους ελληνοκύπριους και έτσι θα έπρεπε να επέμβει η Τουρκία για να τους προστατέψει. Αυτό πιστεύουν λοιπόν οι Τούρκοι. Δεν υπάρχει πουθενά αναφορά για την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού που πάει 3.000 χρόνια πίσω. Συνεπώς, οι Τούρκοι πιστεύουν ότι η λεγόμενη «ειρηνευτική επιχείρηση» ήταν νόμιμη και απαραίτητη. Εάν επαναλαμβάνεται ένα ψέμα πολύ συχνά, τότε γίνεται αλήθεια. Η τουρκική κρατική προπαγάνδα για την Κύπρο, είναι ίσως μια από τις πιο μακροχρόνιες και συστηματικές προπαγάνδες που έχουν διεξαχθεί ποτέ στην παγκόσμια ιστορία.
Έχουμε δει πολλά γεγονότα στην Τουρκία που σχετίζονται με την ελευθερία του τύπου, η οποία καταπατείται βάναυσα. Δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν…δεν φοβάστε ότι με αυτά που γράφετε θα σας συμβεί κάτι κακό;
Γνωρίζω τους κινδύνους. Θεωρητικά. Έχω υποστηρίξει τους Κούρδους στο παρελθόν και δεν μου συνέβηκε κάτι. Οπότε, ελπίζω ότι ούτε αυτή τη φορά θα μου συμβεί οτιδήποτε. Εάν μου συμβεί, τότε για μένα θα σημαίνει ότι κάνω τη δουλειά μου ακόμα καλύτερα. Εάν υπάρχει κόστος το οποίο πρέπει να πληρώσω, τότε θα στηριχτώ σε παλιούς και νέους φίλους για να με βοηθήσουν να το ξεπεράσω. Αυτή τη στιγμή απλά κάνω όσα με προστάζει το δημοσιογραφικό μου καθήκον και η καρδιά μου, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα βοηθήσω τη χώρα μου.
Οι Τούρκοι δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται ότι δρουν ως δίαυλοι πολιτικής προπαγάνδας όταν γράφουν για την Κύπρο; Πιστεύουν και υποστηρίζουν ότι το 1974 η Τουρκία πραγματοποίησε μια «ειρηνευτική επιχείρηση» στην Κύπρο;
Δεν θα ήταν σωστό να μιλήσω από μέρους όλων των δημοσιογράφων. Όμως μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι Τούρκοι, είτε αριστεροί, είτε κεντρώοι, είτε δεξιοί, είτε συντηρητικοί, φιλελεύθεροι ή ισλαμιστές, ελάχιστα γνωρίζουν για την Κύπρο. Για να σας δώσω μια εντύπωση για την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης στην Τουρκία θα σας δώσω ένα παράδειγμα πρόσφατου περιστατικού. Στις 28 Δεκεμβρίου του 2011, ένα τουρκικό μαχητικό F-16, βομβάρδισε την περιοχή Roboski της επαρχίας Sirnak, σκοτώνοντας συνολικά 34 Κούρδους πολίτες συμπεριλαμβανομένων και 17 παιδιών. Τα θύματα μετέφεραν φτηνά τσιγάρα και πετρέλαιο. Οι σοροί των θυμάτων ήταν σε μη αναγνωρίσιμη κατάσταση. Τα τουρκικά μέσα επέλεξαν να μην καλύψουν αυτή την δολοφονική επίθεση η οποία διήρκησε για 12 ώρες, μέχρι που τελικά βγήκε επίσημη ανακοίνωση από τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό καταδεικνύει ακριβώς πόση ελευθερία υπάρχει στον τύπο. Τώρα σε ότι αφορά τους ελεύθερα σκεπτόμενους δημοσιογράφους, δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλοί στην Τουρκία. Ακόμα και οι ελεύθερα σκεπτόμενοι δημοσιογράφοι, ξέρουν πού είναι τα όρια τους όταν το θέμα αφορά την Κύπρο, αφού αποτελεί ταμπού για την Τουρκία.
Παρόλο που η αδιάλλακτη στάση της Τουρκίας για την Κύπρο, είναι λίγο-πολύ δεδομένη, μπορούν οι Κύπριοι να ελπίζουν ότι θα αλλάξει κάτι; Μπορεί η τουρκική κοινωνία να παίξει το ρόλο της προς αυτή την κατεύθυνση;
Πριν απαντήσω αυτή την ερώτηση θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τα γεγονότα που αφορούν το κουρδικό. Στην Τουρκία υπάρχουν 20 εκατομμύρια Κούρδοι. Μέχρι το 2000 απαγορευόταν να πεις ότι «Είμαι Κούρδος». Δεν τους επιτρεπόταν να εγκαθιδρύσουν δικά τους πολιτικά κόμματα από το 1920-1990. Οι Κούρδοι έχουν υποστεί μεγάλο εξευτελισμό από το τουρκικό κράτος. Και αυτό αφορά περίοδο μεγαλύτερη από 90 χρόνια. Δεν έχουν καν σχολεία για να μορφώνονται στη δική τους γλώσσα. Δεν αναγνωρίζονται καν ως ξεχωριστή κοινότητα από το τουρκικό σύνταγμα. Το γεγονός ότι δεν έχει επιλυθεί το κουρδικό μέχρι σήμερα, οφείλεται στην σκληρή και επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στον κουρδικό πληθυσμό, η οποία παραπέμπει σε μια πολιτική «είτε θα είσαι Τούρκος είτε θα σε καταστρέψουμε».
Τώρα σε ότι αφορά τη λύση του κυπριακού, γνωρίζω ότι η τουρκοκυπριακή μειονότητα αναφέρεται σε αυτοδιάθεση. Η αυτοδιάθεση είναι καλό πράγμα. Αλλά σε ποια γη θα εφαρμόσει την αυτοδιάθεση; Ποιος τους έδωσε τη γη, αυτοί που εισέβαλαν και προκάλεσαν τον όλεθρο προληπτικά; Πότε αυτή η κοινότητα είχε την πλειοψηφία σε οποιοδήποτε μέρος της Κύπρου; Μήπως οι Τούρκοι στη Γερμανία έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; Oι μουσουλμάνοι της Ολλανδίας ή της Γαλλίας;
Πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφονται τα πέντε μόνιμα μέλη του ΣΑ. Εάν δεν μπορούν να λύσουν το κυπριακό ποιο πρόβλημα μπορούν να λύσουν με ηθικό τρόπο; Μήπως θα επιτρέψουν σε οποιαδήποτε μειονότητα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου να εξασφαλίζει ένα ισχυρό προστάτη (εγγυήτρια χώρα) για να τον βοηθά να αποσχιστεί στη συνέχεια; Τι είδους «σοφό» προηγούμενο είναι αυτό που πάνε να δημιουργήσουν στην Κύπρο; Φοβάμαι ότι υπάρχουν περισσότερα τα οποία διακυβεύονται στην Κύπρο από όσα φαίνονται με γυμνό μάτι. Στη δική μου αντίληψη υπάρχουν δύο σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο, είναι πώς θα διανεμηθεί η εξουσία μεταξύ της πλειοψηφίας και μιας μεγάλης εθνικής μειονότητας. Έχουμε το ίδιο πρόβλημα στην Τουρκία και πρόσφατα ένα πανομοιότυπο πρόβλημα στην Ουκρανία. Η Κύπρος αποτελεί μια ευκαιρία για τα Ηνωμένα Έθνη, να δράσουν ως καταλύτης για την επίλυση ενός τέτοιου προβλήματος προσφέροντας έτσι στην παγκόσμια κοινότητα μια αρχή με βάση το πρότυπο για παρόμοιες διαμάχες σε όλο τον κόσμο.
Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ούτε τα όπλα, αλλά ούτε η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούν να είναι μέρος της επίλυσης του όποιου προβλήματος. Σε ότι αφορά το ζήτημα ασφάλειας των τουρκοκυπρίων, είτε υφίσταται είτε όχι, πάρτε το παράδειγμα των Κούρδων και νομίζω μπορείτε να αντιληφθείτε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που εφαρμόζει η χώρα μου. Άρα, τα δύο βασικά ζητήματα, είναι η διανομή της εξουσίας και η ασφάλεια, τα οποία μπορούν να επιλυθούν με ευκολότερο τρόπο στα πλαίσια του ισχύοντος συντάγματος και ίσως με την αλλαγή της βάσης διαπραγμάτευσης. Αν ρωτήσουμε τους Κύπριους στα πλαίσια ενός δημοψηφίσματος σίγουρα θα συμφωνήσουν με αυτό. Με αυτή την ευκαιρία ερωτώ: Γιατί υπάρχουν δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα; Γιατί τέτοια διάκριση; Αυτό πρέπει να δουν οι ξένοι. Είναι απαράδεκτο αυτό τον 21ο αιώνα. Επίσης γιατί δεν μαθαίνουν όλοι ελληνικά; Στην Τουρκία όλοι μαθαίνουν τουρκικά και έχουμε μια μυριάδα εθνικών καταγωγών και όλοι μαθαίνουν τουρκικά. Εάν οι τουρκοκύπριοι μάθαιναν ελληνικά, τότε θα ήταν σε θέση να διεκδικήσουν κυβερνητικές δουλειές, και θα ήταν σε θέση να χειριστούν τους φόβους τους απέναντι στις προθέσεις της πλειοψηφίας της χώρας. Έτσι και αλλιώς πριν τον διαχωρισμό, οι τουρκοκύπριοι μιλούσαν ελληνικά.
Πολλοί μιλούν για τη σημασία των επερχόμενων εκλογών στην Τουρκία. Είναι όντως τόσο σημαντικές;
Aυτές οι εκλογές θα καθιεερώσουν τον Ερτογάν ως τον απόλυτο ηγέτη. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι καλό γιατί θα είναι σε θέση να πάρει την χώρα εκεί που θέλει. Το θέμα έχει δύο όψεις: πρώτο ότι δεν γνωρίζουμε πού θέλει να πάρει την χώρα και το δεύτερο ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων αντιτίθεται στις βλέψεις του. Εν συντομία δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Μπορούμε να αρχίσουμε την αναρρίχηση ενός βουνού, με τις ικανότητες ενός παγκοσμίου φήμης ορειβάτη. Αλλά το θέμα είναι να επιλέξουμε τη σωστή κορυφή του βουνού για να ανεβούμε.
