Συμπληρώνονται σήμερα 106 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία, του ποιητή των “μακρυσμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων” (σσ: “Mal du Depart”, ποιητική συλλογή “Μαραμπού”).
Ο Νίκος Καββαδίας (Κόλιας για τους φίλους του), γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας το 1910, γιος του μεγαλέμπορου Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέας, το γένος Αγγελάτου, που κατάγονταν από την Κεφαλλονιά.
Το 1929 0 Νίκος Καββαδίας μπάρκαρε στο φορτηγό πλοίο Αγιος Νικόλαος και από το 1930 ξεκίνησε η περίοδος των διαρκών ταξιδιών του ως το 1936. Το 1932 δημοσίευσε σε συνέχειες την “Απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο” στην εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα.
Το 1933 εξέδωσε την ποιητική συλλογή “Μαραμπού”. Ακολούθησαν το Πούσι (1947) και η Βάρδια (μυθιστόρημα-1954), ενώ μετά το θάνατο του εκδόθηκε και η συλλογή Τραβέρσο (1975).
Το 1934 η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1938 κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην Ξάνθη. Το 1939 πήρε δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή. Το 1940 υπηρέτησε στην Αλβανία και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Από το 1945 ναυτολογήθηκε ως ραδιοτηλεγραφητής. Το 1953 πήρε το δίπλωμα του Ασυρματιστή Α`. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο Νίκος Καββαδίας ανήκει σχηματικά στη γενιά του τριάντα. Η γραφή του υπήρξε κυρίως βιωματική και ακολούθησε μια εξελικτική πορεία προς την αφαίρεση και τα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής.
Θεωρείται από τους κριτικούς λογοτεχνίας και τους αναγνώστες του ποιητής της θάλασσας, ενώ κάποιοι από τους μελετητές του τον έχουν κατατάξει στους “καταραμένους ποιητές” με αφορμή την επιρροή που δέχθηκε από τον Μπωντλέρ.
Το βέβαιο είναι ότι η ποίηση του, στις κορυφώσεις της συγκλονιστική και υψηλόπνοη, αναδεικνύει με γοητευτική όσο και ιδιότυπη εκφραστικότητα, για την ελληνική λογοτεχνία, την τραγικότητα της ύπαρξης μπροστά στα στοιχεία της φύσης αλλά και τα στοιχεία της μοίρας, κατατάσσοντας τον Καββαδία στην προνομιακή λίστα των ποιητών που μέρος του έργου τους θα παραμείνει διαχρονικό και προσφιλές στον απαιτητικό αναγνώστη.
Στην ποίησή του ξεχωρίζουν τρία στοιχεία-θεματικές: α) ο άνθρωπος της θάλασσας και η αγάπη του γι’ αυτόν, β) η γυναίκα με όλες τις μορφές της που μεταβάλλονται μέσα στον ανάλογο χώρο και γ) ο θάνατος.
Αγνωστα είναι το ευρύ κοινό τα σκόρπια πολιτικά ποιήματα που τα δημοσίευσε σε περιοδικὰ και δεν τα συμπεριέλαβε στις τρεις ποιητικές του συλλογές (πέραν από το «Federico Garcia Lorca» και το «Guevara»), όπως τα “Αθήνα 1943”, “Αντίσταση” του 1945, το “Στον τάφο του Επονίτη” και το “Σπουδαστές” του 1967.
Την πεζογραφία του αποτελούν: Βάρδια (1954) (μυθιστόρημα), Λί (1987), Του πολέμου, Στὸ ἄλογό μου (1987)
Με την ευκαιρία των 30 χρόνων από το θάνατό του εκδόθηκε στην Αθήνα από την “Αγρα” “Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη”, που περιέχει αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματά του.
Πηγή: ΚΥΠΕ
