Είμαι από τους ευλογημένους ανθρώπους που τους έλαχε να βρουν στον δρόμο τους τις κατάλληλες ευκαιρίες, τους κατάλληλους ανθρώπους και τις σωστές πόρτες για να ανοίξω, έτσι ώστε να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω σαν χόμπι, δουλειά. Δεν ήξερα να κάνω πολλά από παιδί, μόνο να μιλώ ακατάπαυστα και να γράφω. Θαρρώ πως βρήκα το σωστό μονοπάτι να πατήσω..

Ένα πράμα που μένει χαραγμένο στην μνήμη μου είναι η απάντηση της μάνας μου κάθε φορά που την πυροβολούσα με απανωτά «γιατί;». Την απάντησή της μου πήρε κάτι χρόνια για να την απομυθοποιήσω: «Δεν είμαι και Γραφείο Τύπου»…

Να τα ξέρει όλα δηλαδή ή τουλάχιστον ότι άπτεται της αντιλήψεώς της ή έστω να έχει μια ικανοποιητική απάντηση σε ότι ρωτούσα. Με αυτή της την απάντηση τουλάχιστον με κατατόπιζε μερικώς και έτσι μου αποσπούσε για λίγο την σκέψη που έφευγε απ την συγκεκριμένη ερώτηση, μέχρι να γεννηθεί άλλη.

Είναι και κάποιοι όμως που πληρώνονται για να ΕΙΝΑΙ Γραφεία Τύπου. Σε απλά ελληνικά, να ενημερώνονται, να μαζεύουν πληροφορίες, να κατηγοριοποιούν τα στοιχεία που λαμβάνουν και αναλόγως να τα διαμοιράζουν σε όσους, τυγχάνει, να πληρώνονται, για να μεταδίδουν την είδηση.

Και λέμε να την μεταδίδουν και όχι να την γεννάνε ή να την μαντεύουν για ευνόητους λόγους…

Εάν λοιπόν ακολουθήσουμε αυτούς τους ρυθμούς, πολύ πιθανόν, αυτοί που μας δίνουν ψωμί και τους λέμε αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές θα συναντούσαν απέναντί τους κάτι τίτλους τύπου: «Στυγερή δολοφονία έγινε στην περιοχή εν έχω ιδέα», «Κλειστός για την κυκλοφορία ο δρόμος, στο ύψος εν έχω ιδέα», «Συνελήφθη 50χρονος και εν έχω ιδέα γιατί».

Επειδή επιλέγουμε έστω ενσυνείδητα όμως να λέμε, που έγινε μια δολοφονία, που κυκλοφορεί ελεύθερος ένας οπλισμένος συνάνθρωπός μας, σε ποια επαρχία έκλεισε ο δρόμος από το χαλάζι και ίσως να μην ήταν και τόσο φαεινή ιδέα να οδηγήσουν κι άλλοι συνάνθρωποί μας, ζητάμε τα απλά, γι αυτά που μας ανέχονται, οι χιλιάδες των συνανθρώπων μας: να έχουμε ΜΙΑ τουλάχιστον ιδέα, για το τι γίνεται…