Μοιάζει τουλάχιστον, εξωπραγματικό. 5 χρόνια μετά και 13 ανθρώπους λιγότερους, η μεγαλύτερη σύγχρονη τραγωδία του καταρρακωμένου ετούτου τόπου, να είναι επίκαιρη. Με κάθε τρόπο, για κάθε τρόπο. Εξωπραγματικότερο δε; Το ότι ο ανώτατος άρχον την τότε περίοδο να έχει συμπεριλάβει την τραγωδία αυτή, στο πολυσέλιδο ιστορικό πόνημα του. Ο αδαής θα έλεγε δικαίως το έκανε ο τέως. Ο γνώστης όμως θα σιωπούσε. Θα διάβαζε και θα αναλογιζόταν. Θα ανέτρεχε πίσω σ εκείνες τις μέρες σπαραγμού. Δεν τις ζήσαμε όλοι.

Δικαίωμα να μιλώ γι αυτές τις μέρες, εγώ δεν έχω.

Την Δευτέρα το βράδυ της 11^ης Ιουλίου του 2011, εγώ δείπνησα με τη μάνα μου, τον πατέρα μου και τον αδελφό μου. Άλλα ήταν τα σπίτια που έμειναν από τότε βουβά. Δεν ήταν το δικό μου. Το σπίτι το δικό μου δέχτηκε και χαρές και λύπες από τότε μέχρι σήμερα. Μα λύπη σαν αυτή στο σπιτικό το δικό μου, ποτέ.

Είναι σπίτια, που έκλεισαν για πάντα και πιάτα που έμειναν για πάντα αδειανά. Δωμάτια που σώπασαν και τραπέζια που δεν θα ξαναγεμίσουν ποτέ, ποτέ ξανά.

Αναλογίζομαι τις γυναίκες και τις μάνες των παλικαριών αυτών, που τα δέχτηκε η πατρώα τους γη τόσο νωρίς, κάτι κυριακάτικα δειλινά σε κοιμητήρια, να ανάβουν το καντήλι των παλικαριών τους και να τους καμαρώνουν μέσα στις τιμημένες στολές τους. Και μόνο που κατάφερα κι αποτύπωσα σε πρόταση αυτή την εικόνα μου, βούρκωσα.

Δεν ξέρω με ποιες λέξεις στην σειρά και με ποια χείλη, θα βρισκα την δύναμη να τους έλεγα ποτέ, ξέρετε, άκουσα εμπειρογνώμονες να λένε, ότι η πυρίτιδα δεν εκρήγνυται σε θερμοκρασίες νυχτός και δεν σας κρύβω, ότι η έκρηξη εκείνη που σας έκλεψε τα παλικάρια σας, δεν αποκλείετε να ήταν προϊόν σαμποτάζ.

Θα θελα να τους υποσχεθώ ότι μια μέρα θα δικαιωθούν και θα νιώσουν μια ικανοποίηση και θα κλάψουν με τέτοια συναισθήματα μπρος στο μνήμα των παλικαριών τους, όταν θα πάνε να τους πάρουν τα μαντάτα, το απόγευμα στο κοιμητήριο.

Θα θελα να τους πω, ότι ποτέ μου δεν φαντάστηκα από την ημέρα εκείνη, ότι θα τις βλέπω να κρατάνε κατά καιρούς τις γαμπριάτικες και τις σχολικές φωτογραφίες των παιδιών τους, ζητώντας δικαίωση, γιατί η εικόνα αυτή μου έφερνε πάντα κατά νου κάτι κυριακάτικα ρεπορτάζ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, όταν εγώ ήμουν παιδί ακόμα, που έδειχνε τις «χαροκαμένες μάνες των αγνοουμένων» στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας.

Δεν μπορώ να ξεστομίσω τέτοια υπόσχεση σεβαστές μου κυρίες,  γι αυτό επιτρέψτε μου, να σας πω μια ταπεινή συγνώμη.